معرفی مک لارن اسپیدتیل، جایگزینی برای F1 افسانه‌ای +تصاویر
اسپیدتیل روی شاسی مونوکوک کربنی سفارشی قرار گرفته که با استفاده از نوع جدیدی از متریال سبک‌وزن ساخته شده است. در این ماده که مک‌لارن آن‌را تیتانیوم فیبر کربنی می‌نامد، یک لایهٔ نازک میکرونی از تیتانیوم به‌طور مستقیم روی فیبر کربن قرار گرفته است. این ویژگی، استحکام بسیار بالایی را در کنار وزن پایین پدید آورده است. اسپیدتیل از طراحی بسیار آئرودینامیکی هم برخوردار است و تمامی پانل‌های فیبر کربنی بدنهٔ آن به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند تا مقاومت در برابر هوا را به حداقل برساند. البته هرچند شکل اشک مانند این هایپرکار، آئرودینامیک فوق‌العاده‌ای را فراهم کرده است اما جزئیات آئرودینامیکی کوچک‌تری هم در آن دیده می‌شود که اسپیدتیل را به خودروی واقعاً برجسته‌ای تبدیل کرده است.
به‌عنوان‌مثال، چرخ‌های جلو با کاوری پوشیده شده‌اند که آشفتگی هوا در اطراف گلگیرها را کاهش داده هوا را به سمت ورودی‌های مختلف هدایت می‌کند. علاوه بر این، آینه‌های جانبی سنتی نیز با دوربین‌های قابل جمع شدن جایگزین شده‌اند که تصاویر را در داخل کابین به نمایش درمی‌آورند. در انتهای بخش عقبی اسپیدتیل نیز دو بالک فعال متحرک به‌صورت یکپارچه تعبیه شده که در حالات مختلفی قابل تنظیم هستند. این بالک‌ها می‌توانند هنگام ترمز گیری، خودرو را زودتر متوقف کنند و برای دستیابی به حداکثر سرعت نیز به ماشین کمک نمایند. برای اینکه ضریب درگ اسپیدتیل به حداقل برسد، قسمت عقبی آن بسیار کشیده طراحی شده و به همین دلیل طول خودرو به 5.13 متر رسیده که این یعنی 55 سانتیمتر از P1 و 60 سانتیمتر از بوگاتی شیرون کشیده‌تر است.
اسپیدتیل به یک قوای محرکهٔ هیبریدی جدید مجهز شده است که مجموعاً 1050 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. هرچند مک‌لارن فعلاً مشخصات این قوای محرکه را اعلام نکرده است اما انتظار می‌رود این سیستم از پیشرانهٔ 4 لیتری V8 توئین توربوی 800 اسب بخاری مدل سنا به همراه یک موتور الکتریکی که احتمالاً نمونهٔ بهبودیافتهٔ موتور الکتریکی P1 است تشکیل شده باشد. به گفتهٔ مک‌لارن، این هایپرکار جدید ظرف تنها 12.8 ثانیه از صفر به سرعت سیصد کیلومتر در ساعت می‌رسد که 2.7 ثانیه از P1 و 0.3 ثانیه از بوگاتی شیرون سریع‌تر است. حداکثر سرعت اسپیدتیل نیز 400 کیلومتر در ساعت اعلام شده است؛ بنابراین این هایپراسپرت خارق‌العاده، معیار جدیدی در ساخته‌های مک‌لارن محسوب می‌شود.
اسپیدتیل از کابین شگفت‌انگیزی هم برخوردار است. همانند F1، طرح کابین این خودرو هم سه‌نفره است که صندلی راننده در مرکز قرار گرفته و دو صندلی هم برای سرنشینان در طرفین آن نصب شده است. صندلی راننده از نوع فیبر کربنی سفارشی است درحالی‌که صندلی‌های سرنشینان به‌صورت یکپارچه با شاسی مونوکوک طراحی شده‌اند. در دماغه و عقب خودرو نیز محفظه‌هایی به‌عنوان صندوق بار تعبیه شده است. در کابین اسپیدتیل در مقابل راننده سه صفحه‌نمایش لمسی وضوح‌بالا قرار گرفته که تقریباً تمامی دکمه‌ها و سوئیچ‌های فیزیکی را حذف کرده‌اند. در بالای سر راننده نیز دکمه‌هایی مثل استارت پیشرانه و کنترلر پنجره‌ها تعبیه شده است.
اسپیدتیل همچنین به شیشه‌های الکتروکرومیک مجهز شده که از طریق آن می‌توان میزان نور وارده به کابین را کنترل کرد. این در حالی است که تنها بخش کوچکی از پنجره‌های جانبی باز می‌شود و بخش بالایی آن‌ها به‌عنوان سایبان عمل می‌کند. در این هایپرکار بریتانیایی حالتی بنام سرعت یا «Velocity» هم وجود دارد که برای حرکت با سرعت‌های بالا طراحی شده است. هنگامی‌که خودرو در این حالت قرار گیرد، به‌منظور بهبود آئرودینامیک، دوربین‌های جانبی به درون در‌ها جمع می‌شوند، زاویهٔ بالک‌های عقب تنظیم می‌شود و ارتفاع خودرو هم 35 میلی‌متر کاهش پیدا می‌کند.
درمجموع مک‌لارن اسپیدتیل را می‌توان یکی از برترین ماشین‌های ساختهٔ دست انسان دانست زیرا عملکرد فوق‌العاده‌ای را در کنار پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها ارائه کرده است؛ اما متأسفانه تنها 106 دستگاه از این شاهکار بریتانیایی ساخته می‌شود که همگی فروخته شده‌اند. برای تمامی خریداران اسپیدتیل نیز امکان سفارش آپشن‌های و ویژگی‌های منحصربه‌فرد به‌صورت رایگان فراهم شده تا هیچ دو خودرویی مشابه هم نباشند. قیمت این هایپر GT از 1.75 میلیون پوند آغاز می‌شود و انتظار می‌رود نخستین نمونه‌های آن در سال 2020 به خریداران تحویل داده شود.
