خاص‌ترین خودروهای اسپرت استون مارتین +تصاویر

در این مطلب قصد داریم به طور خلاصه به بررسی خاص ترین و به نحوی، مهم ترین خودروهایی بپردازیم که استون مارتین در دوران مدرن خود تولید کرده است. لازم به ذکر است، تمامی این مدل ها مربوط به رده اصلی محصولات استون مارتین است و نمونه های کوچک و سدان در آن گنجانده نشده اند.

DB4 GT Zagato

 

 

حاصل اولین همکاری استون مارتین و استودیو ژاگانو در اکتبر سال 1960 در نمایشگاه لندن معرفی شد. این خودرو که براساس نمونه عادی DB4 شکل گرفته بود، به نحوی نمونه سبک تر و سریع تری بود که در مسابقات نیز حضوری موفق داشت. پیشرانه 3.7 لیتری 6 سیلندر این خودرو، 314 اسب بخار تولید می کرد و به لطف وزن 1.227 کیلوگرمی، دستیابی به تندی 100 کیلومتر در ساعت در حدود 6 ثانیه برای DB4 GT زمان می بُرد. وزن پایین این خودرو بیشتر مدیون استفاده گسترده از آلومینیوم به جای فولاد در بدنه بود. علاوه بر این، مواردی همانند سپرها حذف شده بود. فرم کلی بدنه نیز کوچک تر و آیرودینامیک تر از نمونه عادی بود.

 

تنها 2 دستگاه DB4 GT توسط زاگاتو ساخته شد که در این میان، 4 دستگاه در سال 1988 و 2 دستگاه نیز در سال 1992 تکمیل شدند. این 6 نمونه براساس شاسی اصلی و قطعات باقیمانده زاگاتو و با شماره شاسی منطبق با نمونه های دهه شصتی ساخته شدند.

 

 

 

در سال 1963 استون مارتین خودرویی را معرفی کرد که کمتر کسی انتظار داشت به شهرتی جهانی برسد. حضور این خودرو به عنوان ستاره فیلم Goldfinger در اولین فیلم از سری فیلم های جیمزباند در سال 1964، استون مارتین و DB5 را به شهرتی جهانی رساند.
استون مارتین سعی کرد تا نقاط قوت DB4 را نگه داشته، نقاط ضعف این خودرو را برطرف کند و براساس تجارب قبلی، خودرویی متعادل تر برای استفاده روزمره بسازد. پیشرانه 3.7 لیتر DB4 با تغییراتی به یک بلوک آلومینیومی 4 لیتری با 280 اسب بخار در حالت عادی بدل شد و متصل به گیربکس 5 دنده دستی ZF بود.

 

 

در این میان نمونه Vantage با سه کاربراتور دو دهانه در سال 1964 عرضه شد که 315 اسب بخار قدرت داشت. تنها 65 دستگاه از این خودرو تولید شد.  نمونه جالب دیگر اما گونه کانورتیبل بود که تنها 123 دستگاه از آن ساخته شد. علاوه بر این یک پیش نمونه استیشن کوپه (شوتینگ بریک) نیز توسط استون مارتین ساخته شد که باعث شد مالکان زیادی خواهان چنین خودرویی شوند؛ به همین خاطر استون مارتین 11 دستگاه دیگر نیز بر پایه نمونه های عادی مالکان ساخت.

 

---

 

 

 

دهه 80 میلادی را باید دوران افول استون مارتین دانست. در این سال ها، به لطف مشکلات اقتصادی و مدیریتی، استون مارتین نتوانست محصولاتی جدید و مدرن عرضه کند و به نحوی تنها به بازیابی محصولات گذشته و ادامه تولیدشان بسنده کرد. اما در اواخر این دهه که چندان امیدی به زنده ماندن برند استون مارتین نبود، ناگهان زاگاتو دوباره به داد استون مارتین رسید و خودرویی را برای این برند طراحی کرد که معادلات بازی را به طور فزاینده ای دگرگون کرد. در اواخر دهه 60 میلادی استون مارتین مدل DBS را معرفی کرد که در دهه 70 با تغییراتی به مدل V8 بدل شد.

 

در 2 دهه بعد، این مدل در حقیقت تنها محصولات کلاسیک استون مارتین بود و زاگاتو نیز بر پایه پلت فرم نمونه Vantage همین خودرو، مدل V8 Zagato را ساخت. در نمایشگاه ژنو 1986 طرح های اولیه این خودرو به نمایش درآمد و تعداد زیادی سفارش اولیه برای این مدل ثبت شد. در نهایت بین سال های 1986 تا 1990، 89 دستگاه از انواع این خودرو ساخته شد که در این میان 37 دستگاه کانورتیبل بودند. نمونه کانورتیبل ظاهری متفاوت و به نحوی، عجیب تر از نمونه کوپه داشت و به چراغ های مخفی شونده و جلوپنجره ای جالب مجهز بود. این مدل به لطف پیشرانه 430 اسب بخاری، یکی از سریع ترین خودروهای خیابانی آن زمان بود.

 

 

 

موفقیت V8 Zagato در اواسط دهه 80 سبب شد تا جانی تازه در رگ های استون مارتین جریان یابد و این خودروساز جرت معرفی مدل جدیدی را پیدا کند. براساس پلت فرم قدیمی مدل V8، محصولی جدید یعنی Virage معرفی شد. اما شاه بیت این سری، مدل Vantage با پیشرانه مجهز به سوپرشارژر 8 سیلندر 5.3 لیتری بود که 550 اسب بخار قدرت تولید می کرد و در زمان خود، قوی ترین خودرو خیابانی جهان محسوب می شد.

 

 

در اواخر دوران تولید این مدل اما نمونه جدیدی با پسوندی 600 عرضه شد که قدرتی معادل 600 اسب بخار داشت. تعداد بسیار محدودی از این خودرو تولید شد اما در این میان، نمونه خاصی که به Le Mans مشهور است و برای بزرگداشت چهلمین سالگرد قهرمانی استون مارتین در مسابقات لمان عرضه شد، سریع ترین و خاص ترین گونه است. تنها 40 دستگاه از این خودرو 600 اسب بخاری که شتاب صفر تا صدی معادل 3.9 ثانیه داشت و می توانست به حداکثر سرعت 320 کیلومتر در سرعت برسد، ساخته شد. برخی المان های ظاهری همانند ورودی های کوچک هوا در کنار گلگیر جلو و جزییات داخل کابین نیز با الهام از مسابقه مذکور ساخته شده بودند.

 

 

 

فورد در ابتدای دهه 90 میلادی استون مارتین را خریداری کرد و تصمیم گرفت تا این برند اصیل را احیا کند. نتیجه کار معرفی مدل DB7 با ظاهری کلاسیک و پلت فرمی شد که از جگوار XJ5 به استون مارتین ارث رسیده بود. در سال 1999، نمونه سریع تری از DB7 با پسوند Vantage و مجهز به پیشرانه V12 (به جای 6 سیلندر خطی) روانه بازار شد. اما شاید بتوان خاص ترین نمونه این منجی استون مارتین را مدل زاگاتو دانست که با الهام از مدل جاودانه DB4 GT Zagato توسط استودیو زاگاتو طراحی شد، تنها 100 دستگاه از این ابرخودرو ساخته شد که همگی مجهز به پیشرانه 6 لیتری V12 با قدرت 426 اسب بخار بودند.

 

 

موفقیت پیش بینی نشده این خودرو سبب شد تا استون مارتین و زاگاتو به فکر ساخت نمونه روباز Volante بیفتند. این گونه با نام DBAR1 در سال 2003 معرفی شد و 100 دستگاه نیز از آن ساخته شد. نکات جالب توجه در مورد این مدل اما عدم تغییر مشخصات فنی به لطف تلاش برای عدم افزایش وزن و نبود سقف پارچه ای و یا فلزی برای مواقع بارانی بود.

 

 

 

آخرین محصول خاص استون مارتین، در نمایشگاه پاریس سال 2008 رونمایی شد. این ابر استون مارتین با نام One-77، در تیراژ 77 دستگاهی به مشتریان خاص این برند عرضه شد و توانست همانند اسلاف خویش، تاثیر قابل توجهی روی محصولات بعدی استون مارتین بگذارد. بدنه آلومینیومی و شاسی فیبر کربنی در کنار پیشرانه 7.3 لیتری V12 این خودرو، نویدبخش عملکرد فنی بی نظیری بود.

 

 

750 اسب بخار قدرت سبب شد تا این غول 1630 کیلوگرمی شتاب صفر تا صدی معادل 3.5 ثانیه و حداکثر سرعت 350 کیلومتر در ساعت داشته باشد. طراحی جذاب و مشخصات فنی استثنایی این خودرو سبب شد تا استون مارتین برنده جوایز طراحی متعددی شود و زبان طراحی جدیدی برای محصولات بعدی خود بیابد. با این حال مشتریان بیشتری به دنبال خرید One-77 بودند و به همین دلیل، استون مارتین 7 دستگاه دیگر از این خودرو با نام سری Q عرضه کرد که بیشتر به مشتریان ثروتمند ساکن در حاشیه خلیج فارس فروخته شدند.