خطرناک ترین مسابقات اتومبیلرانی جهان (2) +تصاویر

برای اطلاع از خطرات موجود در مسابقات اتومبیلرانی، همین اندازه بدانید که تا چندین سال پیش، مسابقات فرمول یک که از پیشرفته‌ترین تجهیزات کنترلی و ایمنی برای راننده‌ها استفاده می‌کند، سالیانه حداقل یک راننده را به کام میرگ می‌فرستاد. حال می‌توانید تصور کنید که در سایر انواع مسابقات اتومبیلرانی، راننده‌ها و در بعضی موارد تماشاچیان در معرض خطر بزرگی قرار دارند. در ادامه می‌توانید خطرناک‌ترین مسابقات برگزار شده در تاریخ اتومبیلرانی را مشاهده کنید.

رانندگان متبحر معروف‌ترین مسابقه‌‌ی جهان یعنی فرمول ۱، به دنبال رقابت در دشوارترین مسیرهای فنی در سرعت‌های بالای ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت هستند. این ورزش، به لطف مسیرهای مرگباری مانند اسپا-فرانکورچامپس و مونزای ایتالیا، به بالا بودن نرخ مرگ‌ و میر مشهور شده است، اما شاید هیچ مسیری به خطرناکی مسیر آلمانی با نام نربرگ‌رینگ نباشد که جان ۵ راننده‌ی فرمول ۱ را در بازه‌‌ی ۱۵ ساله گرفته است. این مسیر در سال ۱۹۲۷ ساخته شد، اما ویژگی‌‌های این پیست، مانند تغییرات ارتفاع و پیچ‌‌های تند و تیز آن طی سال‌‌ها چندین بار تحت طراحی مجدد قرار گرفت، اما همچنان به‌عنوان خطرناک‌ترین مسیر شناخته شده است. در سال ۱۹۶۹، به دلیل نرخ بالای کشته‌‌شدگان، این مسیر و سایر مسیرهای مشابه توسط رانندگان فرمول ۱، تحریم شد و تا هنگام ایجاد تغییراتی در مسیر، از مسابقه دادن امتناع ورزیدند. از آن به بعد، این پیست دیگر هیچ کشته‌ای در مسابقات فرمول ۱ نداد اما همچنان به‌عنوان یکی از خطرناک‌‌ترین مکان‌‌ها برای مسابقات اتومبیل‌رانی به شمار می‌‌آید. از سال ۱۹۷۰، حدود ۲۵ راننده در طول سایر مسابقات در این مسیر کشته شدند و راننده‌‌ی سرشناس فرمول ۱ با نام جکی استوارت این مسیر را، خطرناک‌ترین پیست تمام دنیا دانست.

یکی از مشهورترین حوادث در مسیر نربرگ‌رینگ در سال ۱۹۵۸ رخ داد تا راننده‌‌ی فرمول ۱ با نام پیتر کالینز آخرین نفری باشد که در مسابقات جایزه بزرگ آلمان جان خود را از دست می‌دهد. کالینز در حال رقابت برای کسب جایگاه اول بود که کنترل فراری خود را از دست داد و با برخورد به دیواره‌‌ی مسیر از خودرو به بیرون و سمت درختان پرتاب شد و با ضربه‌ای کشنده به سرش، جان باخت.

مسابقات ایندی ۵۰۰ هرساله در ماه می در مسیر ایندیاناپولیس برگزار می‌‌شود و بی‌‌شک یکی از معروف‌ترین مسابقات‌ی اتومبیل‌‌رانی جهان است. در فهرست برندگان این مسابقه، اسامی مشاهیری همچون ماریو اندراتی، فویت، آل آنسر و خوان پابلو مونتویا می‌‌درخشد و تنها مسیری است که هر راننده‌‌ای آرزوی برنده شدن در آن را دارد. ایندیاناپولیس افتخار پرهیجان‌ترین، خطرناک‌ترین و کشنده‌ترین مسیر را در جهان با خود به یدک می‌کشد. از اولین سال شروع مسابقه یعنی ۱۹۱۱، بیش از ۴۰ راننده در این مسابقات، به همراه اعضای تیم، کارکنان زمین مسابقه و تماشاچیان کشته شدند. 

در اوایل این مسابقه، حتی ایستادن در نزدیکی این مسیر، مرگبار بود. در حادثه‌‌ای عجیب در سال ۱۹۳۱، چرخ یکی از خودروها پس از تصادف، جدا شد و پس از عبور از دیوارهای زمین مسابقه، به پسر جوانی که مشغول بازی در حیاط نزدیک خیابان بود، برخورد کرد و باعث مرگ او شد. این مسیر ساده شامل دو مسیر طولانی و صاف که با دو دور در انتها به هم وصل می‌شود؛ اما همین سادگی مسیر است که آن را بسیار خطرناک کرده است؛ راننده‌ها با سرعت بسیار بالایی وارد پیچ‌‌ها می‌‌شوند و ارتفاع اندک دیواره‌‌ها موجب می‌‌شود به‌عنوان خطرناک‌ترین پیچ در ورزش موتورسواری به شمار آید.

یکی از مشهورترین حوادث در ایندی، حادثه سال ۱۹۷۳ است. راننده‌‌ای با نام سویید سویج که مشغول رقابت در جایگاه دوم بود، در دور چهارم، کنترل خودروی خود را ازدست‌ داده و به دیواره داخلی مسیر برخورد کرد. خودروی او به طرز دل‌خراشی منفجر شد و خود او به‌سوی دیگر دیواره پرتاب شد و در گودال سوخت مشتعل شده افتاد. او از این حادثه به طرز حیرت‌آوری جان سالم به دربرد و به بیمارستان منتقل شد. کادر پزشکی انتظار نجات او را داشتند اما ۳۳ روز بعد ظاهراً به دلیل عوارض ناشی از دریافت پلاسمای آلوده، درگذشت.

مسابقات جایزه توریست (Tourist Trophy (TT جزیره‌‌ی مَن از مسابقات مشهور موتورسواری است که هرساله در جزیره کوچک و بادخیز مَن واقع در کرانه انگلیس برگزار می‌‌شود. بیش از صد سال است که TT مسابقات و وقایع زیادی را به چشم دیده است. این مسابقه به مدت چندین روز و به شکل تایم تریال در سرعت‌‌های بالای ۱۹۰ کیلومتر بر ساعت و در مسیرهای خطرناک کوه‌‌های اسنیفل برگزار می‌‌شود. به دلیل برگزاری این مسابقات در مسیرهای عمومی، این مسیر ازلحاظ ایمنی وضعیت مناسبی ندارد و این موضوع همیشه مورد بحث بوده است چرا که موجب ایجاد خطرات بسیاری برای رانندگان می‌‌شود. مسیر این مسابقه بسیار باریک است و درحالی‌ که تمام‌مسیرهای قدیمی دارای حفاظ‌‌های ایمنی بوده‌اند این مسیر فقط دارای دیواره‌‌های سنگی، فنس و صخره است. از سال ۱۹۰۷، ۲۲۷ شرکت‌کننده (تقریباً به‌طور میانگین دو نفر در سال) در این مسابقات کشته شدند. با وجود بهبود در سرعت و قابلیت تعادل موتورها هنگام پیچیدن، به نظر می‌‌رسد روزنه‌‌ی امیدی برای کاهش خطرات این مسیر وجود دارد.

مسابقات TT جزیره‌‌ی من، زمانی یکی از برجسته‌‌ترین مسابقات موتورسواری قهرمانی جایزه بزرگ بود اما در نهایت به دلیل وجود نگرانی‌‌هایی در رابطه با ایمنی مسیر، موجب از دست دادن جنبه‌‌ی قهرمانی این مسابقه شد. از اواخر دهه‌‌ی ۸۰ میلادی، به‌عنوان یک فستیوال مستقل عمل کرد. بزرگ‌ترین عامل پیش‌‌برنده برای این موضوع، کشته شدن گیلبرتو پارلوتی، موتورسوار ایتالیایی در هنگام تصادف موتورش در باران شدید بود. مرگ او موجب شد که بسیاری از موتورسواران، مسابقات TT را تحریم کنند و بعد از چند سال از تقویم مسابقات نیز حذف شود.

یکی از بی‌‌نظیرترین و معتبرترین مسابقات، مسابقه‌‌ی ۲۴ ساعته لمانز است که با قدمتی ۹۰ ساله در ماه ژوئن هر سال در کشور فرانسه برگزار می‌‌شود. برخلاف بیشتر مسابقات اتومبیل‌سواری که سرعت را بر چیزهای دیگر برتر می‌‌داند، این مسابقه نه‌ تنها مقدار اطمینان خودرو و عملکرد آن را می‌‌سنجد بلکه استقامت و هوشیاری راننده را نیز محک می‌‌زند. این چالش‌ها موجب شده که این مسابقه به‌عنوان جواهری در تقویم مسابقات محسوب شود اما همیشه از آن به‌عنوان یکی از خطرناک‌ترین مسابقات اتومبیل‌رانی جهان یاد می‌‌کنند. 

ابرخودروهای مدرنی که در این مسیر مسابقه می‌‌دهند قابلیت رسیدن به سرعت بالای ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت را دارند و به شکل هم‌زمان به رقابت با رقیبان خود در همه‌‌ی کلاس‌ها در همان مسیر می‌‌پردازند. تا دهه‌ی ۱۹۶۰، مسابقات لمانز شامل آیتم‌‌های دیوانه‌‌واری بوده است. راننده‌ها در فاصله چندین‌متری از خودروهایشان به خط می‌‌شدند و سپس به سمت خودروهایشان می‌‌دویدند و از حالت ایست کامل و اکثراً بدون درست بستن هرگونه کمربند‌ ایمنی راه می‌‌افتند. این موضوع موجب رخداد حوادث فجیعی در مسابقه می‌‌شد که تاکنون باعث مرگ ۲۴ راننده از زمان برگزاری آن شده است.

مسابقات لمانز علی‌رغم داشتن خاطرات‌ مسابقه‌‌های بسیار، دارای حوادث غمناکی نیز است. در سال ۱۹۵۵، راننده‌‌ای به تام پیر لو پس از برخورد خودرواش به پشت خودروی دیگر، بر روی سطح دیواره‌‌ی مسیر سر خورد و با افتادن روی خاکروبه‌ها و معلق زدن راهی جمعی از تماشاچیان شد. لو و ۸۴ تماشاچی دیگر در این حادثه کشته و بیش از ۱۰۰ نفر مجروح شدند. این حادثه تأثیر زیادی در دنیای مسابقات گذاشت. برگزاری بیشتر مسابقات برای یک سال متوقف شد و فرانسه و اسپانیا و سوئیس و آلمان به اتحاد، مسابقات اتومبیل‌‌رانی را ممنوع کردند. با رخداد این فاجعه، تغییرات قابل‌توجهی در ایمنی خودروها ایجاد شد.

از لحاظ خطر، هیجان و دیوانگی بیش‌ از حد، هیچ مسابقه‌ای قابل‌مقایسه با رالی داکار نیست. این مسابقه از گذشته به‌صورت سالانه و آفرود از شهر پاریس شروع می‌‌شده و کل اروپا و صحراهای آفریقا را طی می‌کند و در آخر به شهر داکار در کشور سنگال می‌‌رسد. این مسابقه شامل راننده‌‌هایی از کلاس‌های مختلف SUV تا موتورسیکلت است و به دلیل مقیاس و درجه‌ی سختی آن، لقب خطرناک‌ترین ورزش جهان را به خود اختصاص داده است. به دلیل وسعت مسیر مسابقه، راننده‌‌ها به‌آسانی می‌توانند از مسیر اصلی جدا و منحرف شوند و در هنگام رخداد حادثه، ساعت‌‌ها طول می‌‌کشد تا خدمات درمانی مناسب به آن‌‌ها برسد.

این خطرات به همراه اثرات محیطی، مسابقه‌ی رالی داکار را به یکی از رقابت برانگیزترین مسابقات در ورزش‌های موتوری تبدیل کرده است. راننده‌ها در حومه‌ی شهرها رانندگی کرده و ممکن است به‌طور اتفاقی به احشام و دیگر خودروها برخورد کنند. در حداقل یک مورد به دلیل رخداد آتش‌‌سوزی که ۳ نفر را به کام مرگ کشاند، این مسابقه مقصر شناخته شد. در همین حال اثبات شد که تلفات رانندگان نیز به همان‌ اندازه فاجعه‌بار است. با شروع رقابت‌‌های رالی داکار در سال ۱۹۷۸، این مسابقه جان ۴۹ نفر (تقریباً سالی ۲ نفر) را گرفته است؛ اما این آمار خیلی کم است و افراد بسیاری رالی داکار را مسئول مرگ عابران پیاده بی‌‌شماری می‌‌دانند. در سال‌های اخیر، آشفتگی سیاسی در قاره‌‌ی آفریقا موجب انتقال این مسابقه به آمریکای جنوبی شده است. مثلاً مسابقه‌‌ی سال ۲۰۱۰ در ۱ ژانویه، در آرژانتین و شیلی برگزار شد.

در سال ۱۹۸۲، مارک تاچر، پسر مارگارت تاچر نخست‌وزیر انگلیس با خودروی پژو ۵۰۴ در حال رقابت در رالی داکار بود. در هنگام عبور از صحرای ساهارا، تاچر، مکانیک و کمک‌راننده‌اش آنی شارلوت ورنی مجبور به توقف برای تعمیر آسیب وارده به مخزن سوخت شدند؛ اما پس از تعمیر، هر سه نفر دریافتند که از دیگر رانندگان عقب افتادند و طولی نکشید که در بیابان گم شدند. آن‌ها به مدت تقریباً ۶ روز ناپدید بودند و پس‌ازآن در فاصله‌‌ی ۵۰ کیلومتری از مسیر اصلی توسط هواپیماهای اکتشاف پیدا شدند. خوشبختانه هر سه نفر از این تجربه‌‌ی سخت جان سالم به در بردند.