سیاست علیه برقی‏‏‏‌ها

 بیش از یک قرن پیش از آنکه تسلا نخستین خودروهایش را به بازار عرضه کند، خودرو‌هایی مانند «بیکر الکتریک کوپه» و «ریکر رودستر» در خیابان‌های آمریکا رفت وآمد می‌کردند. به گزارش نشریه نیویورک‌تایمز، آن زمان، خودرو‌های باتری دار چنان محبوبیتی یافته بودند که در مقطعی، حدود یک سوم تاکسی‌های نیویورک برقی بودند.

اما این خودرو‌های پیشرو به تدریج جای خود را به خودرو‌هایی مانند فورد مدل تی دادند؛ خودرو‌هایی ارزان‌تر که به راحتی با سوخت‌های فسیلی تازه وارد و رو به گسترش سوخت گیری می‌شدند. در دهه ۱۹۲۰، دولت فدرال با سیاست‌های حمایتی و معافیت‌های مالیاتی، رشد صنعت نفت را تسهیل کرد و زمینه را برای رواج خودرو‌های بنزینی فراهم آورد.

تاریخ، این خودرو‌های اولیه را فراموش کرد و به جز چند نمونه محدود که در موزه‌ها یا مجموعه‌های خصوصی نگهداری می‌شوند، از آنها اثری باقی نمانده است. یکی از این نمونه ها، بیکر الکتریک بازسازی شده‌ای است که در گاراژ بزرگ جی لنو در کالیفرنیا نگهداری می‌شود. این خودرو با بدنه چوبی و چرخ‌های ۳۶ اینچی اش، بیش‌تر به کالسکه شباهت دارد تا اتومبیل، اما با موتور و باتری برقی حرکت می‌کند، درست مانند تسلا مدل وای امروزی.

این وسیله نقلیه شاید عتیقه به نظر برسد، اما امروز دوباره توجه‌ها را جلب کرده، چرا که ممکن است تاریخ برای خودرو‌های برقی در آمریکا تکرار شود.

دولت ترامپ و جمهوری‌خواهان کنگره در تلاش هستند روند رشد خودرو‌های برقی را کند کنند؛ از وضع مالیات جدید بر آنها گرفته تا تغییر سیاست‌های فدرال به سوی حمایت از سوخت‌های فسیلی.

پژوهشگرانی که دوره نخست خودرو‌های برقی را بررسی کرده‌اند، میان افول آنها در اوایل قرن بیستم و فشار‌های کنونی بر این صنعت، شباهت‌هایی می‌بینند. در هر دو دوره، استقبال محدود بازار و سیاستگذاری‌های مغایر با منافع این خودرو‌ها از دلایل اصلی شکست آنها بوده است. نیاز به شارژ و محدودیت‌های استفاده، از جمله چالش‌های همیشگی آنها بوده است.

دونالد ترامپ در گردهمایی انتخاباتی اکتبر ۲۰۲۳ گفته بود: «خودرو‌های برقی خوب هستند اگر شرکت یدک کش داشته باشید.» او ماه بعد نیز گفت: «با خودروی برقی نمی‌شود از نیوهمپشایر بیرون رفت.» مساله شارژ و دسترسی به سوخت، دغدغه‌ای تاریخی است.

در دهه ۱۹۲۰، بسیاری از مناطق روستایی و حومه‌ای آمریکا هنوز برق نداشتند و این موضوع استفاده از خودرو‌های برقی را دشوار می‌کرد. تلاش‌های گسترده برای برق رسانی به کشور از دوران ریاست جمهوری فرانکلین روزولت آغاز شد، اما تازه در دهه ۱۹۷۰ بود که آخرین مزرعه‌ها به شبکه برق متصل شدند.

رهبران جمهوری‌خواه می‌گویند خودرو‌های برقی مستحق دریافت یارانه‌های مالیاتی نیستند و باید رقابت منصفانه میان انواع خودرو‌ها برقرار باشد.

یک قرن پیش نیز سیاستگذاران به سود نفت وارد عمل شدند. قانونی در سال ۱۹۲۶ به شرکت‌های نفتی اجازه می‌داد ۲۷.۵درصد از درآمد فروش خود را از مالیات معاف کنند؛ امتیازی که تا دهه‌ها پابرجا بود.

پیروزی موتور درون سوز، به‌رغم هزینه هایی، چون آلودگی شدید شهری و بحران تغییرات اقلیمی، سفر‌های طولانی را برای مردم ممکن ساخت و به موتور رشد اقتصادی ایالات متحده تبدیل شد.

چشم انداز مبهم

امروز، رقابت تاریخی میان خودرو‌های برقی و درون سوز دوباره اوج گرفته و در آمریکا، چشم انداز خودرو‌های برقی با ابهام مواجه شده است. در حالی که فروش خودرو‌های برقی در چین با ۳۵‌درصد و در اروپا با ۲۵‌درصد رشد در چهار ماه نخست سال مواجه بوده، این رقم در آمریکا در سه ماه اول سال ۲۰۲۵ تنها ۱۱‌درصد بوده است.

جمهوری‌خواهان قصد دارند بسیاری از برنامه‌های حمایتی دولت بایدن از جمله اعتبار مالیاتی ۷۵۰۰ دلاری را لغو کنند و حتی مالیات سالانه جدیدی به مبلغ ۲۵۰ دلار برای دارندگان خودرو‌های برقی اعمال کنند تا در تامین مالی زیرساخت‌های جاده‌ای مشارکت کنند.

این تغییرات شاید به نابودی کامل صنعت خودرو‌های برقی منجر نشود، اما قطعا می‌تواند آن را سال‌ها به عقب بیندازد. تحلیلگران موسسه برنشتاین در یادداشتی هشدار داده‌اند که «شتاب رشد خودرو‌های برقی در آمریکا کاهش یافته و فضای سیاسی نیز به شدت نامطمئن است.»

البته تنها سیاست نیست که مانع راه خودرو‌های برقی شده؛ کلیشه‌های جنسیتی نیز بر این مسیر تاثیر گذاشته‌اند. سکوت و نرمی حرکت این خودرو‌ها در گذشته گاه نشانه‌ای «زنانه» تلقی می‌شد و در نتیجه، مدل هایی، چون بیکر الکتریک در تبلیغات صرفا برای زنان معرفی می‌شدند.

در مقابل، خودرو‌های بنزینی با صدای بلند و قدرت بالا، نماد مردانگی معرفی می‌شدند. در پاییز ۲۰۲۲، مارجوری تیلور گرین، نماینده جمهوری‌خواه، در تجمعی گفت، «هیچ چیز آمریکایی‌تر از غرش موتور V-۸ زیر کاپوت یک فورد موستانگ یا شورولت کامارو نیست. این احساس قدرت فوق العاده‌ای است.» او ادعا کرد که «دموکرات‌ها می‌خواهند مردانگی را از رانندگی حذف کنند.»

ایلان ماسک، مدیرعامل تسلا که روابط نزدیکی با دولت ترامپ دارد، تلاش کرده خودرو‌های برقی را جذاب‌تر کند. جدیدترین محصول او، سایبرتراک، وانت عظیم الجثه‌ای با طراحی تندوتیز و مردانه است.

ویرجینیا شارف، استاد تاریخ دانشگاه نیومکزیکو می‌گوید: «ماسک تمام تلاشش را کرده که تسلا را خودرویی مردانه جلوه دهد.»، اما به گفته او، نزدیکی ماسک به گفتمان محافظه کارانه ممکن است خریداران سنتی خودرو‌های برقی — شامل لیبرال‌ها و حامیان محیط‌زیست — را از برند او دور کند.

شارف می‌گوید: «در واقع نوعی وارونگی جنسیتی در جریان است. در اوایل قرن بیستم، خودرو‌های برقی نماد زنانگی بودند؛ حالا تسلا با مردانگی سمی پیوند خورده است.»

ایده شارژ خانگی نیز چیز تازه‌ای نیست. نخستین شارژر‌های خانگی خودرو یک قرن پیش عرضه شدند — البته به مراتب بزرگ‌تر و ترسناک تر. لسلی کندال، تاریخ نگار ارشد موزه خودروی پترسن در لس آنجلس، می‌گوید، «آن دستگاه شبیه چیزی بود که انگار از آزمایشگاه دکتر فرانکنشتاین بیرون آمده.»

کندال معتقد است خودرو‌های برقی می‌توانستند باقی بمانند و حتی موفق شوند، اما نبود زیرساخت برق، زمان طولانی شارژ و قیمت بالاتر آنها در قیاس با خودرو‌های بنزینی مانع شد. در سال ۱۹۰۸، فورد مدل تی حدود ۶۵۰ دلار قیمت داشت، در حالی که یک رودستر برقی حدود ۱۷۵۰ دلار بود. او می‌گوید: «می شد بنزین اضافه حمل کرد، اما برق اضافه نه.»

ریچارد ریکر، نوه اندرو ال. ریکر - از پیشگامان خودرو‌های برقی - می‌گوید یکی از موانع اصلی موفقیت این خودروها، که امروز هم پابرجاست، نبود ایستگاه‌های شارژ عمومی بوده است. او می‌گوید: «پدربزرگم همیشه می‌گفت باید در هر گوشه خیابان ایستگاه شارژ باشد، اما هرگز این اتفاق نیفتاد.»

در دولت بایدن، کنگره ۷.۵ میلیارد دلار برای توسعه ایستگاه‌های شارژ اختصاص داد، اما دولت ترامپ اجرای این برنامه را متوقف کرده است.

با وجود همه چالش ها، ریکر همچنان به آینده خودرو‌های برقی خوش‌بین است و پیش‌بینی می‌کند پیشرفت‌های فناورانه در دهه‌های آینده، این خودرو‌ها را برتر از بنزینی‌ها خواهد کرد. او می‌گوید: «اگر روزی بتوان خودرو را ظرف پنج دقیقه شارژ کرد و ۸۰۰ کیلومتر با آن رفت، آن وقت دوران خودرو‌های بنزینی به پایان می‌رسد.»