آشنایی با انواع مسابقات موتورسواری در دنیا +تصاویر

 

سعی خواهیم داشت تا علاوه بر معرفی قابلیت ها و ویژگی های موتورهای مختلف که در کلاس های متنوع قرار دارند، شرایط پیست ها، نحوه برگزاری مسابقات و همچنین نحوه رانندگی با آنها را بیان کنیم. رقابت روی دوچرخ در دنیای موتوراسپرت بسیار دیدنی است و هدف ما این است که به صورت کاملا مفصل حواشی پیرامون آن را هم برای علاقه مندان بازگو کنیم تا شاید روزگاری شاهد برگزاری این مسابقات مهیج و حرفه ای در داخل کشور باشیم. با بررسی انواع مسابقات موتورسواری در کلاس های مختلف همراه ما باشید.

Trials championship

 

این مسابقات یکی از سخت ترین و طاقت فرساترین رقابت های موتورسواری است که در آن سرعت معنا ندارد. این نوع رقابت ها به رقص باله با موتور معروف است و اغلب در محیط های بسته و کمتر در محیط های باز برگزار می شود. حفظ تعادل با این موتورها حرف اول را در یادگیری مهارت این رشته خواهدزد خصوصا که بحث گذشتن از مانع های مختلف هم در پیش باشد. در موتورسواری تریال کوجک ترین برخورد پا با زمین به عنوان یک امتیاز منفی تلقی می شود و معنای آن این است که شرکت کننده می بایست همواره در هر شرایطی پایش را برای حفظ تعادل روی زمین نگذارد.

 

 

 

یک موتورسوار ماهر شگرد کارش این است که اگر چرخ جلوی موتورسیکلتش در تماس با قطعه سنگی به هوا بلند شد با عملیات آکروباتیک و فشار متناسب بر دسته گاز چرخ عقب را هم همراه آن در هوا به پرواز درآورد و بعد کمی جلوتر سالم بر زمین فرود آید و حتی اگر لازم بود چرخش سریعی را هنگام فرود انجام دهد. شرکت کنندگان در مسابقه را فقط یک نفر به عنوان مربی یا دستیار می تواند همراهی کند و موتورسوار تا زمانی که زمین نخورده و یا 5 امتیاز منفی نگرفته می تواند جهت عبور از موانع تلاش کند. پیشرانه این موتورها 299 سی‌سی حجم دارد و می تواند تا حدود 45 اسب بخار یا بیشتر تولید کند.

 

 

 

شاید در بین تمامی رقابت های موتورسواری خصوصا در داخل کشور این رقابت بین موتورسوارها ناشناخته باشد؛ رقابت های Speed way یکی از موفق ترین و پرطرفدارترین مسابقات شمال اروپا و آمریکا به شمار می رود تا جایی که بعضا تا حدود 40 هزار تماشاگر را به پای پیست های گِلی این مسابقات می کشاند. موتورسیکلت های مورد استفاده در این نوع رقابت ها دارای یک  دنده هستند و جالب آن که هیچ گونه ترمزی برای نگه داشتن موتورها تدارک دیده نشده و تنها موتورسوار باید با استفاده از تجربه و کمک گرفتن پاها سعی در کم کردن سرعت داشته باشد.

 

 

 

پیست های این رقابت ها از شن، خاکی به نام دولومیت و...پوشیده شده است که قبل از مسابقه توسط ماشین های آبپاش به گل نسبتا نرمی تبدیل می شوند. همه هیجان این مسابقات به لیزخوردن موتورها در قسمت های دایره ای پیچ هاست به نحوی که شاسی موتور در جهت خلاف فرمان زاویه می گیرد و محور عقب نیز با سرعت هرچه تمام تر نیروی مورد نظر موتورسوار را تامین می کند. در هر سری از این رقابت ها تیم های دونفره در آن شرکت می کنند و هر مسابقه نیز با 4 موتورسوار آغاز می شود. پیشینه این مسابقات به قبل از جنگ جهانی اول و حوالی سال های 1919 بر می گردد و اوایل در کشورهای استرالیا و آمریکا با شمایل خاصی به شکل حرفه ای برگزار می شود.

 

 

 

موتورسیکلت های کراس در کلاس موتورهای آفرودی قرار می گیرند که جدای از کلاسی به نام اندرو هستند. هدف از طراحی موتورهای کراس مسابقه درون پیست و پرش بلند است به نحوی که کمترین میزان ضربه را به موتورسوار وارد کنند. شاسی و همچنین سیستم تعلیق آنها آنقدر پیشرفته است که می تواند ضربه هایی در حدود 1 تن را تحمل کند. مسابقات در این کلاس در حجم های 125، 250 و 450 در پیست های مختلف برگزار می شود. پیست های مسابقات کراس به هیچ عنوان مسطح نیستند و تنها چالش های آنها مسیرهای با پستی و بلندی زیاد است که اکثرا موتورسواران را به پرش های طولانی وادار می کند.

 

 

طول پیست ها اغلب 1 کیلومتر است و موتورسوارها باید در حدود 10 تا 25 بار آن را دور بزنند. این رقابت ها علاوه بر مسابقات جهانی در کشورهایی همچون بریتانیا، اسپانیا و آمریکا به صورت لیگ درون کشوری نیز برگزار می شود. همچنین گفتنی است رانندگان این موتورها در مسابقات پرش های نمایشی نیز شرکت می کنند. در این مسابقات موتورها با سرعتی نزدیک به 80 تا 100 کیلومتر به سمت سکوی پرشی حرکت می کنند که بعضا ارتفاع آنها به 20 متر می رسد. سپس با انجام حرکات نمایشی و فرود سالم از داورها امتیاز کسب می کنند.

 

 

موتو GP پرطرفدارترین رشته موتورسواری در تمامی مسابقات موتورسواری دنیاست و سرمایه گذاری در این رشته از سوی شرکت کنندگان در این مسابقات بی اندازه است. این رشته با بیش از 65 سال قدمت، یکی از قدیمی ترین مسابقات قهرمانی جهانی در رشته موتورسواری و اتومبیلرانی است. به طوری که نخستین فصل آن در سال 1949 و بعد از جنگ جهانی دوم برگزار شد. نکته ای که در معرفی این رشته حائز اهمیت است وجه تمایز رقابت های موتو جی‌پی و سوپربایک است بدین ترتیب که موتورهای سوپربایک همان موتورهای خیابانی اصلاح شده هستند اما موتورهای شرکت کننده در رقابت های جهانی موتو GP به شکل کاملا اختصاصی طراحی شده اند و نمی توان با آنها در خیابان رانندگی کرد و همچنین خرید آنها برای مردم عادی میسر نیست.

 

 

در این سری از رقابت ها رانندگان از سطوح پایین تر موتو 3 و سپس موتو 2 راه پیدا می کنند. در سطوح پایین تر قابلیت های فنی و آیرودینامیکی تمامی موتورها با یکدیگر تفاوت های اندکی دارند و این تنها جسارت و مهارت راننده هاست که می تواند آنها را به سطح موتو جی‌پی برساند. تمامی پیشرانه های در این سطح 4 سیلندر هستند و حجمی بالغ بر 1000 سی‌سی دارند. قدرت آنها بیش از 240 اسب بخار است و می توانند تا سرعت 350 کیلومتر بر ساعت در پیست رانندگی کنند ضمن آن که لاستیک های مختص این رقابت ها به راننده ها اجازه می دهد تا 65 درجه به داخل پیچ خم شده و با سرعت هرچه بیشتر پیچ های مختلف را طی کنند.

 

---

آشنایی بیشتر با سری مسابقات WSBK

 

این مسابقات که به رقابت های سوپربایک معروف هستند، هر ساله در 13 مرحله برگزار می شوند. مسابقات سوپربایک از تورنمنت های سوپراسپرت ها به طور جداگانه برگزار می شود. رانندگان در هر مرحله از مسابقات سوپربایک باید در دو مسابقه جداگانه شرکت کنند اما مسابقات کلاس سوپراسپرت ها که دارای موتورهای ضعیف تری هستند، تنها در یک رقابت برگزار خواهدشد. امسال دو پیست لازیتزرینگ و جرز آلمان و اسپانیا به علت عدم بازسازی گسترده حذف و پیست و های جمهوری چک و آرژانتین به تقویم مسابقات سوپربایک اضافه شده اند.

 

 

 

هم اکنون جاناتان ریا از تیم کاوازاکی با 506 امتیاز در مکان نخست و چاز دیویس از تیم دوکاتی با 363 امتیاز در مکان بعدی قرار دارند که راننده تیم ژاپنی بخت اول قهرمانی این مسابقات به شمار می رود. آخرین مرحله از مسابقات سوپربایک و سوپراسپرت در 12 و 13 آبان در کشور قطر برگزار می شود. پیست لوسایل قطر میزان تنها مسابقه باقیمانده در سال 2017 است و در آن کاپ قهرمانی به راننده تیم دوکاتی تقدیم خواهدشد. گفتنی است رانندگان موتورهای سوپربایک 20 دور و موتورهای سوپراسپرت باید 19 بار این پیست بسیار مجهز در غرب آسیا را دور بزنند.

 

رالی داکار در مسیر 8500 کیلومتری خود از کشورهای مختلف آمریکای جنوبی شامل آرژانتین، بولیوی و شیلی عبور می کند و مانند مسابقات هر ساله، محل رقابت ماشین های ویژه، کشنده ها، موتورسیکلت ها و چهارچرخه ها خواهدبود. این وسایل نقلیه و خصوصا موتورسیکلت ها در طی مسیر مسابقه دو هدف اصلی و مهم دارند؛ اول این که در مسیر سخت مسابقه، سالم باقی بمانند و دوم این که این رقابت خارج جاده ای را برنده شوند. حجم پیشرانه تمامی موتورهای شرکت کننده در این رالی در حدود 450 تا 600 سی‌سی است که اغلب 2 سیلندر هستند. در این رشته استقامت موتورسوار و همچنین موتورسیکلت از اهمیت ویژه ای برخوردار است چرا که پستی و بلندی های مسیر به حدی است که تنها بدن ورزیده و با استقامت می تواند تحمل این مسیرهای ناهموار را داشته باشد.

 

 

کمک فنرها به حدی تقویت شده اند که می توانند اکثر ضربات این مسیرها را جذب کنند و بیش از نیم متر به داخل جمع شوند. حجم مخزن سوخت آنها بیش از 3 برابر موتورهای کروز عادی است و راننده ها نیز به قمقمه آب مجهز هستند. همچنین گفتنی است تایم در این مسابقات معیار پیروزی موتورسواران است و موتورها با فاصله زمانی معینی با هماهنگی تیم پشتیبانی خود از خط شروع حرکت خواهدکرد. تیم های موتورسواری در این رقابت ها می توانند با دو شرکت کننده حاضر شوند. سیرل دسپرس در این رقابت ها با قهرمانی های پی در پی و کسب 6 عنوان بسیار مشهور است و از طرفی پیتر هانسل فرانسوی نیز از معدود رانندگان موفقی است که توانسته قهرمانی را هم در رشته موتورسواری و هم در رشته مسابقات خودرو کسب کند.