راه آلمانی‌ها برای ورود به راه‌آهن ایران باز شد

به گزارش "پدال نیوز" به گزارش پدال نیوز، در سال‌های گذشته سه برنامه جامع در این حوزه طراحی شده است که البته با توجه به نیاز جدی به تامین مالی کلان در این محورها، هنوز بسیاری از آنها در مرحله مذاکره برای جذب منابع مالی هستند. در کنار طرح راه‌آهن سریع‌السیر تهران – قم – اصفهان و خط برقی اینچه‌برون، یکی از اصلی‌ترین پروژه‌هایی است که در سال‌های گذشته به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین اولویت‌ها در دستور کار قرار گرفت، برقی‌سازی خط ریلی تهران – مشهد است.
 
راه‌آهن اعلام کرد این برنامه نیاز به تامین بیش از دو میلیارد یورو منابع مالی دارد و با توجه به شرایط اقتصادی دولت قطعا بهترین گزینه جذب فاینانس خارجی خواهد بود و از این رو مذاکراتی با کشورهای خارجی به‌طور خاص چین آغاز شد. پس از چند ماه مذاکره در این زمینه حالا قائم‌مقام وزیر راه و شهرسازی خبر از رسیدن به گام‌های پایانی مذاکرات برای ورود طرف چینی به  این خط ریلی داده است. فخریه‌کاشان گفته است قرارداد تامین برقی‌سازی پروژه تهران – مشهد با چینی‌ها نهایی شده است و در ماه ژوئن به امضا می‌رسد. با امضای این قرارداد چینی‌ها، دومین طرح بزرگ ریلی خود را در ایران را پس از خط‌آهن سریع‌السیر تهران – اصفهان به دست خواهند آورد و به نظر می‌رسد ایران گام‌های مهم خود را برای رسیدن به استانداردهای جهانی ریلی با سرعت بیشتری بر می‌دارد، موضوعی که می‌تواند در بلندمدت شبکه ریلی را با مزیت نسبی سرعت، از دیگر رقبای خود پیش بیندازد. در این زمینه با احمد خشنودی، کارشناس ارتباطات و سینگالینگ راه‌آهن به بحث و گفت‌وگو نشسته‌ایم.
 
– سرانجام قرارداد با چینی‌ها برای برقی کردن خط ریلی تهران – مشهد نهایی شد. به نظرتان این خط ریلی چه تاثیری بر حمل‌و‌نقل ریلی کشور می‌گذارد و تحویل این پروژه چقدر طول می‌کشد؟
 
این مسیر پرترافیک‌ترین محور ریلی کشور است.  البته مهم‌ترین مساله در چنین طرح‌های کلانی، موضوع تامین مالی و تامین اعتبارات اجرای طرح است که خوشبختانه با استفاده از فاینانس دو میلیارد یورویی، این مشکل هم رفع شد.
 
تامین‌کننده ناوگان این پروژه زیمنس آلمان است و چینی‌ها با همکاری طرف ایرانی آن‌گونه که متعهد شده‌اند، در مدت ۴۲ ماه قرار است این محور ۹۰۰کیلومتری را برقی تحویل بدهند. البته برقی کردن مسیرهای ریلی نوعی فعال کردن و به فعلیت رساندن متدهای جدید در حمل‌و‌نقل ریلی است که در کنار طرح راه‌آهن سریع‌السیر تهران – اصفهان و خط برقی اینچه‌برون از مهم‌ترین تلاش‌های زیرساختی دولت یازدهم در زمینه ریلی است. از سوی دیگر به‌عنوان نمونه موفق در جذب سرمایه و فاینانس خارجی، الگوی مهمی در جذب سرمایه‌گذاری خواهد بود.
 
– به نظرتان این پروژه تا چه حد می‌تواند زندگی مردم را تحت‌‌شعاع خود قرار دهد؟
 
خوشبختانه نگاه و عنایت دولت تدبیر به حمل‌ونقل ریلی باعث شده است تا پیش از پایان دولت یازدهم، کشور ما گام‌های مهم و تاثیر‌گذاری در حرکت به سوی استانداردهای ریلی جهانی بردارد. مهم‌ترین مزیت این خط برقی را می‌توان افزایش سرعت سیر، رسیدن به استانداردهای حمل‌ونقل سبز (دوست‌دار محیط‌زیست) و ایجاد مزیت رقابتی برای راه‌آهن در مقایسه با سایر شقوق حمل‌ونقل دانست.
 
مسلما با افزایش کیفیت سیر در این مسیر که پرترافیک‌ترین محور ریلی نیز است، جذب بار و مسافر در مسیر تهران – مشهد، افزایش قابل‌توجهی خواهد داشت. اگرچه پیش از اجرای این طرح نیز با توجه به اهمیت محور تهران – مشهد، چند طرح دیگر مانند عملیاتی کردن طرح «اِی‌تی‌سی» تا اندازه‌ای سرعت سیر را نسبت به قبل افزایش داده و حدود ۱۰ ساعت رسانده بود که با اجرای طرح برقی کردن انتظار می‌رود بازهم این مدت سیر کاهش یابد و سرعت سیر ۱۶۰ کیلومتر در ساعت را به‌طور پیوسته و دائم روی خط داشته باشیم. البته طرح‌های دیگری نیز مانند سیستم قطارهای فوق‌سریع مغناطیسی (مگلو) نیز برای این محور پیشنهاد شده بود که به دلیل ریسک و حجم بالای سرمایه‌گذاری، دارای توجیه اقتصادی و فنی نبود.
 
– عملکرد ریلی دولت یازدهم را تا چه اندازه موفق دیدید؟
 
البته در مقایسه با دولت‌های پس از انقلاب اسلامی، مسلما آن‌چه مشهود است چه از نظر کمیت طرح‌های اجراشده و چه از نظر کیفیت این طرح‌ها که اکثرا در برند امروز جهان در حمل‌ونقل ریلی قرار دارند (راه‌آهن قزوین – رشت و طرح فراملی کریدور شمال – جنوب. بهره‌برداری از راه‌آهن همدان و رساندن راه‌آهن به کرمانشاه و اتصال به راه‌آهن کشور عراق به‌زودی) می‌توان به جرات و به پشتوانه مستندات، دولت یازدهم را پیشرو همه دولت‌های دیگر نامید و این نگاه به حمل‌ونقل  را‌به عنوان عامل و فاکتور مهم در تعیین توسعه‌یافتگی کشورها باید ستود.
 
– آیا از تمام پتانسیل‌های موجود در این زمینه استفاده شده است؟
 
البته باید شرایط و اولویت‌های سیاست خارجی کشور را حتما در تعیین این که به‌طور کامل از پتانسیل‌ها استفاده شده است یا خیر، در نظر گرفت. دولت یازدهم زمانی قدرت را از دولت قبل تحویل گرفت که کشور عملا زیر بار رکود تورمی کمر خم کرده بود، تورم بیداد می‌کرد و اقتصاد کشور در کمای مطلق به سر می‌برد. یادمان باشد قطعنامه‌های طاق‌و‌جفت شورای امنیت سازمان ملل متحد برای مقابله با ایران، اجماعی جهانی ایجاد کرده بود. آنچنان که دوستانمان هم به خرید نفت از ما راضی نمی‌شدند، وای به‌حال آن که در ایران سرمایه‌گذاری میلیارد یورویی انجام دهند.
 
مسلما دولت در چهار سال گذشته بسیاری از ظرفیت‌هایش را صرف رفع سایه شوم تحریم‌ها و تهدیدهای علنی از سر کشور و ملت کرده است. از سوی دیگر، رشد اقتصادی و ملزومات آن  توابعی بلند‌مدت‌ هستند. مسلما دولت دوازدهم اگر باز هم دولت تدبیر و امید باشد، در چهارساله دوم، تمام تلاشش به سازندگی و مشکلات داخلی معطوف خواهد بود.
 
این که دولت تدبیر و امید توانست ایران را از وضعیتی که در جهان بی‌سابقه بود، نجات دهد بسیار مهم است. توجه کنید در علم اقتصاد بین تورم و بیکاری رابطه مستقیم وجود دارد، بدین معنی که افزایش یکی باید دیگری را کاهش دهد اما همه شاهد بودیم که در این کشور و قبل از دولت یازدهم اتفاق عجیبی افتاد که حتی اصول مسلم علم اقتصاد را در جهان زیر سوال برده بود، یعنی در آن واحد هم تورم و هم نرخ بیکاری افزایش یافته بود. واقعا باید هنرمند بود که چنین اتفاقاتی را از سر یک ملت کم کرد و دولت دکتر روحانی عملا این کار را کرد.
 
اکنون یک ثبات و یک پایایی در اقتصاد کشور ایجاد شده است. تصور کنید بعد از یک زلزله مهیب یا سیل ویرانگر، تلاش‌ها صرفا برای بازگشتن به حالت اولیه است، نه بیشتر. اکنون دولت در ثباتی که خود ایجاد کرده است، خواهد توانست طرح‌های مترقی و دانش‌محور خود را اجرایی کند.
 
– به‌عنوان یک کارشناس ریلی، انتظار شما از دولت دوازدهم چیست؟
 
انتظارات من به‌عنوان یکی از فعالان در عرصه حمل‌ونقل و ایمنی ریلی (سیگنالینگ) از دولت دوازدهم که ترجیح می‌دهم دولت تدبیر و امید باشد، بیشتر انتظار اقتدار است. بدین معنا که دولت، مثل هر دولت دیگری، باید با کسانی کار کند که حداقل مشی تدبیر را باور داشته باشند. مسلما تعیین چنین مدیرانی از وظایف اصلی وزرا و شخص ریاست جمهور است که امیدواریم تمهیدات لازم برای این مساله مهم و حفظ و حراست از نیروی انسانی و ارزش دادن به کرامت آن‌ها، بیش از پیش در دستور کار دولت قرار بگیرد.
 
مساله دیگر این‌که حفظ وضع موجود، در وضعیت کنونی جهانی و بسیار مهم است. در حقیقت منظور این است که انتظار داشتن معجزه از دولت نیز منطقی به نظر نمی‌رسد و تمام این قدرت در دولت دوازدهم، کاملا بستگی به میزان مشارکت مردم در انتخابات پیش رو دارد.