نیم قرن با پیکان +تصاویر
در سال ۱۳۴۵، قرارداد تولید «ارو» میان شرکت ایران ناسیونال و شرکت تالبوت زیرمجموعه گروه خودروسازی روتس منعقد شد و خیامی نام پیکان را که ترجمه فارسی «Arrow» بود، برای این خودرو انتخاب کرد.
ساعت ۱۰ و نیم صبح روز دوشنبه ۲۳ اردیبهشت سال ۱۳۴۶ مراسم افتتاح خط تولید پیکان آغاز شد تا تولید این خودرو رسما با دو تیپ کار و دولوکس شروع شود. تیپ دولوکس مجهز به موتور ۱۷۲۵ سی‌سی با سرسیلندر چدنی و قدرت ۷۵ اسب بخار در ۴۷۰۰ دور در دقیقه، داشبورد چوبی، سپر آبکاری شده شمشیری و نوار استیل دور بدنه بود. تیپ کار نیز با داشبورد تخت «داشبورد وانتی» و بدون تزئینات به بازار عرضه شد. در سال ۱۳۴۷، شرکت آمریکایی کرایسلر توانست گروه خودروسازی روتس را بخرد. در سال ۱۳۴۹ پیکان اتوماتیک با گیربکس بورگ وارنر «Borg-Warner» تولید و روانه بازار شد.
در سال ۱۳۵۰، پیکان جوانان با موتور ارتقا‌ءیافته مجهز به سیستم سوخت‌رسانی دو کاربراتور و سرسیلندر آلومینیومی و قدرت ۸۰ اسب بخار در ۴۹۰۰ دور در دقیقه و ظاهر اسپرت با جلوپنجره جدید، رینگ و صندلی اسپرت و داشبورد دوقلو مجهز به دور موتور و تزئین چوب در رنگ‌های جوان‌پسند عرضه شد. در همین سال تمام مدلهای دیگر نیز با داشبورد دوقلو تولید شد. در آن سال پنج مدل پیکان دولوکس، جوانان، کار، استیشن و وانت تولید می‌شد.
در سال ۵۵، سپرهای مکعبی جایگزین سپرهای شمشیری پیشین شد. پس از انقلاب، شرکت ایران ناسیونال به ایران خودرو تغییر نام داد. در سال ۵۸، شرکت کرایسلر با فیس‌لیفت پیکان دولوکس، مدل جدیدی با چراغ‌های مستطیل در جلو و عقب و نمایشگر کیلومتر وآمپر متفاوت عرضه کرد. این مدل به چراغ بنزی معروف شد.
در سال ۶۵، شرکت پژو، کارخانه تالبوت را از کرایسلر خرید و تولید قطعات پیکان متوقف شد و ایران‌خودرو، ماشین‌آلات تالبوت را خریداری و وارد کشور کرد. در سال‌های اواخر جنگ تولید پیکان به دلیل کمبود قوای محرکه کاهش یافت تا این‌که ایران خودرو در مذاکره با پژو توانست تعدادی موتور پژو ۵۰۴ را خریداری و روی پیکان مونتاژ کند و تولید آن از سال ۶۸ شروع شد و شش سال ادامه داشت. این مدل به پیکان پژویی «پیکاژو» معروف شد که با توجه به سنگینی موتور، بعد از مدت کوتاهی جلوبندی آن نیاز به تعمیر پیدا می‌کرد. ولی سرعت و قدرت بالاتری داشت.
در سال ۷۱، شرکت ایران خودرو با مشارکت مگاموتور و با استفاده از تجهیزات خریداری شده از تالبوت توانست پیکان را با موتور ۱۶۰۰ روانه بازار کند که علاوه بر گیربکس پنج دنده معمولی با گیربکس پنج دنده آرژانتینی و شش دنده آلمانی تولید می‌شد. این موتور ۷۱ اسب بخار در ۵۰۰۰ دور در دقیقه قدرت داشت.
در سال ۸۰ با توجه به مصرف سوخت و آلودگی محیط‌زیست، سیستم سوخت‌رسانی پیکان با مشارکت ساژم فرانسه از کاربراتور به انژکتور تبدیل شد تا استاندارد آلایندگی و مصرف سوخت آن سال را رعایت کند و در سال ۸۴ با حضور اسحاق جهانگیری وزیر صنایع وقت، تولید پیکان متوقف شد و آخرین پیکان با این جمله مشهور از سوی وی به موزه رفت؛ «پیکان ارابه‌ای بود که صنعت خودرو بر دوش آن شکل گرفت و امروز به موزه می‌رود تا نظاره‌گر اعتلای این صنعت باشد.» (اسحاق جهانگیری ۲۵ اردیبهشت ۸۴) گرچه این جمله همچون میخی بود که بر تابوت پیکان کوبیده شد ، اما تولید وانت پیکان تا ۱۰ سال بعد ادامه داشت.
