پنج نسل با دلیکا

به گزارش "پدال نیوز" به گزارش پدال نیوز، فرانک آقاصفی:ون دلیکا ازجمله خودروهایی است که در ایران نیز شناخته شده است. البته تاکسی‌داران ایرانی می‌گویند کاربری این خودرو در ایران با کاربری اصلی آن تفاوت دارد؛ زیرا این خودرو برای خطوط کوتاه یا استفاده به‌عنوان تاکسی‌گردشی طراحی نشده بلکه کاربری اصلی آن در خطوط طولانی و مسیرهایی است که به سوار و پیاده شدن مداوم مسافران در طول مسیر نیاز ندارد. اما در دیگر نقاط دنیا مدل‌های دیگری از دلیکا یافت می‌شود که برای استفاده در خطوط کوتاه و به‌عنوان تاکسی‌گردشی هم مناسب هستند. دلیکا از گروه خودروهای چندمنظوره است که توسط خودروسازی میتسوبیشی تولید می‌شود. تولید این خودرو از سال 1968 شروع شده است. این خودرو ابتدا بر پایه یک تراک‌پیکاپ ساخته و تا چند سال تولید شد. نام این خودرو برگرفته از دو کلمه انگلیسی Delivery Car (خودروی تحویل) است. این کامیونت و ونی که از آن مشتق شده، در بازارهای صادراتی نام‌های زیادی را به خود گرفت؛ L300 در اروپا و نیوزیلند (که بعدها L400 نیز خوانده شد)، اکسپرس و استارواگن در استرالیا، میتسوبیشی ون و واگن در ایالات متحده. نسخه مسافری این خودرو از سال 1979 تا 1994 با نام دلیکا استار واگن شناخته می‌شد که بعد از آن با نام Delica Space Gear و سرانجام در اروپا به نام Space Gear شناخته شد و آخرین نسخه آن که به صورت خودروهای تجاری عرضه نشد، دلیکا D:5 لقب گرفت. تمام پنج نسل این خودرو به جز نسل چهارم آن هنوز هم در بازارهای بین‌المللی فروخته می‌شوند. دلیکا کارگو بین سال‌های 1999 تا 2010 در ژاپن با نشان مهندسی مزدا بونگاس استفاده می‌شد. از سال 2011، دلیکا D:2 با نشان سوزوکی سولیو عرضه شد.
 
نسل اول
تولید خودروی تجاری سبک دلیکا در جولای سال 1968 آغاز شد. این خودرو با شاسی کد T100 تولید می‌شد. موتور این خودروKE44 با 1088 سی‌سی حجم‌ موتور، حداکثر ظرفیت حمل بار این خودرو 600 کیلوگرم و حداکثر سرعت آن 115 کیلومتر بر ساعت بود. یک سال بعد با توجه به تقاضای مصرف‌کنندگان، ون باری و مسافری نیز به خط تولید آن اضافه شد. نسخه مسافری آن که ظرفیت جابه‌جایی 9 مسافر (سه ردیف 3 صندلی) و موتوری ارتقایافته داشت، تا سال 1976 تولید می‌شد. در مارس 1971، دلیکا 75 با اندکی فیس‌لیفت وارد بازار شد. ازجمله تغییرات این مدل نسبت به اولین دلیکا این بود که در در قسمت پایینی خودرو به جای یک فلز ساده از یک پنجره مشبک استفاده شده بود و موتور 1.4 لیتری Nepture با 64 کیلووات قدرت به خط تولید آن اضافه شد. همزمان با شکست این فیس‌لیفت در سال 1974، دلیکا با دماغه‌ای پلاستیکی با روکشی فلزی و چراغ‌های دوتایی ظاهر شد. این مدل با نام دلیکا 1400 شناخته می‌شد. در سال 1976 مدلی از آن با فاصله محوری بیشتر و ظرفیت حمل 1 تن بار نیز عرضه شد. در بازارهای صادراتی، این خودرو در بعضی مواقع با نام Colt T100/T120 شناخته می‌شد. ریکورد؛ یکی از سازندگان خودروهای کشاورزی در مصر، با ایده گرفتن از دلیکا T120 (برای مثال شیشه جلو) طرح آن را در GS2000 کاربردی کرد.
 
نسل دوم
طراحی دلیکا در سال 1979 به طور کامل تغییر یافت. عرض آن مطابق آیین‌نامه اعلامی ژاپن برای «خودروهای نقلیه جمع‌وجور» به 1690 میلی‌متر تغییر کرد. یکی از تغییرات این خودرو تجهیز آن به یک در کشویی بود. این خودرو در ده مدل مختلف تولید شد؛  مسافری هشت‌نفره (هشت صندلی به شکل سه، دو، سه) باری و تفریحی. گزینه دیسک چهارچرخ آن برای اولین بار در سال 1982 و در بازار ژاپن ارائه شد. موتورهای تمام این مدل‌ها چهارسیلندر شامل Saturn با 1439 سی‌سی حجم موتور بود. موتور سیریوس 1.8 لیتری نیز در می‌1980 و موتور سیریوس 2 لیتری (روی نسخه4WD) از نوامبر 1983 به این خودرو اضافه شد. در اکتبر سال 1982 نیز موتور دیزل آسترون 2.3 لیتری به آن اضافه و در سال 1986 با آسترون 2.5 لیتری جایگزین شد. نسخه چهارچرخ دیسکی دلیکا اولین بار در بازار ژاپن و در اکتبر 1982 تولید شد. در این خودروی همه‌کاره از شاسی اصلاح‌شده پاژرو استفاده شد. تولید نسل دوم این خودرو تا سال 1994 ادامه یافت و بازارهای هدف این نسل استرالیا و برخی کشورهای آسیایی مانند کره‌جنوبی، هند، اندونزی و فیلیپین بود.
 
نسل سوم
در سال 1986 دلیکا دوباره تغییر پیدا کرد و نسبت به نسل‌های پیشین خود آیرودینامیک‌تر شد. بدنه راحت و گستره تجهیزات ایمنی آن، این خودرو را به یک خودروی تفریحی پرطرفدار در ژاپن تبدیل کرد. نسخه مسافری آن با نام دلیکا استار واگن فروخته می‌شد که در استرالیا با نام استارواگن شناخته می‌شد و نسخه تجاری آن نیز در استرالی به اکسپرس معروف بود. در سال 1990، استرالیا این خودرو را با گزینه موتور دیزلی نیز به فروش رساند و این اولین مدل دلیکا بود که در بازار هدف تجهیز می‌شد. در سال 1994 دلیکا L400 و دلیکا Space Gear تولید شده بودند اما استارواگن L300 همچنان برای بازار ژاپن تا سال 1998 و بعد از آن برای بازارهای صادراتی نیز تولید می‌شد. در سال 1999 خودروهای صادرشده به بازارهای هدف تغییرات ظاهری پیدا کردند. در می‌سال 2013، میتسوبیشی تولید نسخه تجاری نسل سوم دلیکا را متوقف کرد. اکسپرس آخرین خودروی جدیدی بود که طبق برنامه ارزیابی خودروهای جدید استرالیایی با یک ستاره به فروش رفت. گستره موتورهای این خودرو شامل موتورهای بنزینی 1.4 تا 2.4 لیتری و موتورهای دیزلی و توربودیزلی 2.5 لیتری بود. این خودرو در نسل سوم خود در بازارهای آسیا شامل تایوان و کره جنوبی، آمریکای شمالی و انگلیس به فروش می‌رسید.
 
نسل چهارم
در سال 1994 مدل جدیدی از دلیکا با بدنه‌ای آیرودینامیک‌تر نسبت به نسل‌های پیشین عرضه شد. از این مدل هیچ‌ نسخه باری تهیه نشد و نسخه مسافری آن نیز در بازارهای محلی ژاپن، دلیکا Space Gear نام داشت. گستره آن در ژاپن شامل XR، XG، اکسید، سوپراکسید و رویال اکسید بود. نسل چهارم این خودرو براساس موتور و انتقال قدرت پاژرو ساخته شد. موتور نسل چهارم دلیکا توربویزل 2.5 تا 2.8 لیتر، بنزینی 2.4 تا 3 لیتری V6 و تمامی این خودروها چهار دنده بودند. به جز مدل دیزلی 2.8 لیتری، بقیه مدل‌ها با دو گزینه 2 دیسکی و چهاردیسکی عرضه می‌شدند. در بسیاری از بازارهای صادراتی نسخه باری از نسل چهارم این ون L400 نام گرفت در حالی که نسخه مسافری آن همچنان بدون استفاده از نشان دلیکا، Space Gear نامیده می‌شد. در کره جنوبی، خودروسازی هیوندای از پایه دلیکا برای ساخت هیوندا استارکس استفاده می‌کرد که این خودرو بین سال‌های 1997 تا 2007 تولید می‌شد. در استرالیا این خودرو به نام سری WA شناخته می‌شد که در دو نسخه باری (اکسپرس) و مسافری (استارواگن) عرضه می‌شد. استارواگن بین سال 1994 تا 2003 تولید و عرضه می‌شد. استارواگن در استرالیا به سه قسمت طبقه‌بندی می‌شد؛ GL، GLX و 4WD.
 
نسل پنجم
در اکتبر سال 2006 میتسوبیشی‌موتورز خبر از ورود نسل پنجم مینی‌ون‌های خود با نام دلیکا D:5 داد. این خودرو که براساس نمونه اولین کانسپت D-5 ساخته می‌شد، در سی‌ونهمین نمایشگاه موتور توکیو در سال 2009 به نمایش گذاشته شد؛ خودرویی با 8 سرنشین، موتور 2.4 لیتری MIVEC که براساس پلتفرم GS تولید می‌شود.  در ژانویه 2013 این خودرو با موتور توربودیزلی چهارسیلندر 2.2 لیتری با برند میتسوبیشی تولید شد که 148 اسب بخار قدرت موتورش است و گشتاوری معادل 360 نیوتون‌متر دارد. این خودرو در سال 2014 در نمایشگاه موتور بین‌المللی اندونزی، توسط PT Krama Yudha Tiga Berlian Motors خریداری شد و امتیاز تولید آن از آن پس به این شرکت اندونزیایی تعلق گرفت.