4 خودروی ماندگار فراری در مسابقات فرمول یک +تصاویر

500 (سال های 1952 و 1953)

500 یکی از اولین خودروهای مسابقه ای برند فراری پس از تأسیس آن در 1947 میلادی بود. در دل بخش جلویی کشیده خودرو پیشرانه 2 لیتری 4 سیلندر خطی تنفس طبیعی به صورت طولی قرار گرفته بود که برای انتقال خروجی خود به چرخ ها از جعبه دنده 4 سرعته دستی ساخت خود فراری کمک می گرفت. این اسی جوان که تنها 560 کیلوگرم وزن داشت، نخستین بار سال 1952 در گرندپری سوئیس به نمایش درآمد و از همان سال با استفاده از لاستیک های پیرلی، دانلوپ و انگلیرت به رقابت با بزرگان فرمول یک پرداخت.

طی رقابت های سال های 1952 و 1953 چند راننده مختلف از جمله آلبرتو اسکاری، پیرو تاروفی و جوزپه فارينا و مایکل هاوثورن پشت فرمان فراری 500 وارد پیست مسابقه شدند و اسب تازه نفس مارانللو روی هم رفته در 18 رقابت نفسگیر شرکت کرد که حاصل آن 11 پیروزی و 2 مقام قهرمانی جهان پیاپی (1952 و 1953) برای اسکاری و 2 پیروزی برای دیگر رانندگان بود.

312T (سال 1975)

سری 312T فراری از 1975 تا 1979 (به جز 1978) قهرمان بلامنازع رقابت های فرمول یک بود و در مجموع در 3 تسل 312T، 312T2 (سال 1976 تا 1978) و 312T4 (سال 1979) تولید شد که در این میان 312T موفق ترین و محبوب ترین مدل به حساب می آید. نیرو بخش این اسب 575 کیلوگرمی بلوک 12 سیلندر باکسر (تخت) با خروجی 495 اسب بخار بود که از پاک 200 لیتری تغذیه می کرد و با کمک جعبه دنده 5 سرعته دستی چرخ های عقب را به حرکت در می آورد.

312T پس از معرفی رسانه ای در سپتامبر 1974، نخستین بار سال 1975 در گرندپری آفریقای جنوبی رونمایی شد و طی همان فصل با رانندگی 2 نفر از بزرگان زمان خود یعنی نیکی لائودا و کلی رگازونی جز 2 گرندپری اول در تمامی مسابقات بعدی شرکت کرد و نهایتا 3 پیروزی برای رگازونی و 6 پیروزی و یک مقام قهرمانی جهان برای لاودا به ارمغان آورد. دیگر نکته جالب توجه درباره 312T این است که علیرغم برخی مشکلات در فصل 1975، در مقایسه با نسل بعدی بیشترین مدل پیروزی را بر گردن دارد.

F2002 (سال های 2004 و 2003)

هیولای 600 کیلوگرمی که فراری یا لاستیک های اختصاصی بریجستون، پیشرانه 2 لیتری 10 سیلندر V شکل تنفس طبیعی و جعبه دنده الکتروهیدرولیک 2 سرعته تیتانیومی برای فصل 2002 روانه پیست کرد، یکی از جذاب ترین و موفق ترین خودروها در تاریخ فرمول 1 به حساب می آید. F2002 با خروجی 835 اسب بخاری، اندکی ضعیف تر از رقبای فصل 2002 به نظر می رسید اما با تغییرات طراحی و فني عمدهای که در مقایسه با مدل قبلی تجربه کرده بود به لحاظ هندلینگ، پایداری و چسبندگی به سطح زمین عملا نظير نداشت.

مایکل شوماخر افسانه ای و روبنز باریچلو برزیلی 2 راننده خوش شانسی بودند که اقبال رانندگی با این اسب سرخ را داشته و در دو فصل 2002 و 2003 در مجموع 17 بار با آن به رقابت پرداختند. حاصل این رقابت ها 11 پیروزی برای شوماخر و 4 پیروزی برای باریچلو بود. F2002 اما به شوماخر بیشتر از اینها وفا کرد و علاوه بر پیروزی های مذکور، وی را به 2 مقام قهرمانی پیابی در فصول 2002 و 2003 رساند. جالب است بدانید که مجله بریتانیایی موتور اسپرت نیز اخیرا طی یکسری تحقیقات آماری گسترده، F2002 را به عنوان سریع ترین خودروی فرمول یک تاریخ معرفی کرد.

F2004 (سال 2004)

در نهایت به F2004 می رسیم؛ اسب تازه نفس 605 کیلوگرمی که پس از بازنگری اساسی در تمامی بخش های فنی از جمله پیشرانه، آیرودینامیک، تقسیم وزن و ارتفاع مرکز ثقل (برای تطابق با آخرین تغییرات صورت گرفته در قوانین مسابقات) سرانجام با قلب 3 لیتری V10 تنفس طبیعی 865 أسه بخاری، جعبه دنده الکتروهیدرولیک 7 سرعته و عملکردی بازهم فراتر از تمامی مدل های پیشین برای فصل 2004 أملاه شده F2004 در این فصل با رانندگی شوماخر و باریچلو سرجمع 18 بار به پیست مسابقه رفت که نتیجه آن 2 پیروزی برای باربچلو و 13 پیروزی و مقام قهرمانی جهان برای شوماخر بود. این خودرو همچنین سریع ترین زمان طی یک دور پیست های ملبورن، نوربرگرینگ، هانگار ورینگ، مانزا، شانگهای و چند پیست دیگر را نیز به نام خود ثبت کرده و هنوز که هنوز است هیچ مدعی دیگری نتوانسته رکوردهایش را جابجا کند.