ارتباط حمل و نقل شهری و زنجیره خشونت

به گزارش پدال نیوز به نقل از ایرنا ، افزایش آمار ناخوشایند خشونت، توهین و درگیری در جامعه، هم اکنون در حال تبدیل شدن به یک معضل و آسیب اجتماعی است که این روزها سیستم معیوب و پر از مشکل حمل و نقل شهری و جابجایی مسافر، با نمودهای عینی تبعات در سطح جامعه را نیز می توان بسیار اثرگذار در این افزایش دانست.
مردمی که از اول صبح و آغاز یک روز کاری و تحصیلی وارد اجتماع می شوند در نخستین ساعات روز که منطقا باید سرشار از آرامش و انرژی باشند و در نخستین گام با صفی از مسافران اتوبوس، تاکسی و مترو مواجه می شوند که هر کدام روحیات و خلق و خوی خاص و یا مشکلات احتمالی خود را دارند.
مواجهه با صف مسافران به انضمام لحاظ کردن ذهنیات برخاسته از واقعیت ترافیک تهران و محاسبه اختلالات احتمالی در روند انتقال به مدرسه، محل کار و دانشگاه بر استرس و نگرانی آنها بابت تاخیر ، دو چندان می افزاید که ناخودآگاه یک زمینه مستعد فشار روحی و تاب نیاوردن کوچک ترین بحثی را می آفریند.
این در حالی است که سبک زندگی مدرن امروزی و نبود زمینه های شادی در جامعه مردم را عصبی تر و مستعد پرخاشگری بیشتر کرده است، در چنین شرایطی این روزها شاهد درگیری های لفظی و حتی غیرلفظی بسیاری از مسافران ناوگان حمل و نقل شهری در سایه بی تدبیری ها هستیم، مردمی که پیمانه پری از تحمل دارند.
تعداد اتوبوس های ناوگان حمل و نقل پاسخگو نیست و یک اتوبوس تندرو که ظرفیت حدود 50 نفر را دارد با ازدحام جمعیت در حال حاضر بیش از دو برابر این تعداد را انتقال می دهد که قرارگرفتن این حجم از جمعیت در فضای بسته اتوبوس علاوه بر خطرناک بودن، خود باعث تنش روانی و درگیری افراد حاضر در آن می شود.
مسافرانی که برای سوارشدن و در بسیاری موارد به زور سوارشدن در فضایی که ظرفیت خالی ندارد، مجادله می کنند و در بسیاری مواقع درب های اتوبوس به سختی باز و بسته می شود و تمام این ها در تندخویی افراد در ابتدای روز کاری اثرات بسیار مستقیمی دارد و همین تصویر در خطوط مترو نیز البته با شدت حتی بیشتر با توجه به تسریع این سیستم در رسیدن مسافران به مقصد و تقاضای زیاد، قابل تصور است.
براین پایه کارمند، دانشجو ، دانش آموز و کسبه یا دیگر اقشار جامعه که اول صبح را با خشونت و درگیری آغاز کرده مسلما تا پایان روز تبعات آن را دیگر مردمان در قالب ارباب رجوع و یا استاد و معلم و غیره منعکس می کند و به این ترتیب زنجیره خشونت و تندخویی در شهر گسترده و همه گیرتر می شود.
بر اساس اعلام منابعی در شورای شهر تهران حدود 80 درصد اتوبوس ها در تهران فرسوده هستند و باید از خطوط اتوبوسرانی خارج شوند.
باید در نظر داشت حضور این تعداد اتوبوس فرسوده که خرابی بسیاری از آنها در میانه راه و سرگردانی مسافران و معطلی آنها را در بسیاری از زمان ها شاهدیم، بر معضلات ناوگان حمل و نقل افزوده است.
می توان با خروج این اتوبوس ها به ناوگان خطوط تندرو با توجه به کارایی عدیده این وسایل نقلیه و برخورداری از خطوط اختصاصی، افزود.
استفاده از ظرفیت های خطوط ریلی و افزایش واگن های این ناوگان نیز می تواند از حجم روزافزون بار مسافران سطح شهر کاسته و از ازدحام جابجا شده در هر سفر بکاهد.
در تهران نزدیک به یک هزار واگن مترو وجود دارد که روزانه حدود دو میلیون مسافر را جابجا می کنند در حالی که بر اساس برنامه جامع حمل و نقل بایستی، 10 میلیون نفر با حمل و نقل ریلی جابجا شوند و مترو تهران از قابلیت گنجایش سه هزار واگن برخوردار است.
توسعه حمل و نقل ریل محور همچنین باید برای شهر های اقماری نیز توسعه یابد، هم اکنون 700 هزار خودرو روزانه از شهرهای اقماری به سمت تهران می آیند که از طریق آنان جمعیتی بالغ بر 1.5(یک و نیم) میلیون نفر وارد تهران می شوند که در آینده این جمعیت به سه تا چهار میلیون نفر خواهد رسید؛ بنابراین باید مترو برای شهر های اقماری نیز در نظر گرفته شود.
واقعیت آن است که مشکلات روزافزون ناوگان حمل و نقل شهری در جابجایی مسافر، مردم را به این سیستم بی اعتماد کرده و باعث اقدام آنان به استفاده از وسایل نقلیه شخصی و در نتیجه افزایش ترافیک و آلودگی بیشتر هوا در شهرهای بزرگ می شود که همواره شاخص آلودگی بالا بوده و موجب هشدار مسوولان می شود.
افزایش خودروهای شخصی در سطح شهر در محدوده طرح ترافیک، که به منظور حل بحران ترافیک و کاهش آلودگی هوا تعبیه شده است هم عملا این طرح را بیهوده و ناکارآمد می کند و این ازدحام خودروها در سطح شهر بر اختلالات سیستم بیمار فعلی حمل و نقل بیشتر می افزاید.
چاره اندیشی در مورد معضلات ناوگان حمل و نقل اگر امروز صورت نگیرد، بی شک فردا تبعات جبران ناپذیر بیشتری در زمینه ازدیاد روحیه خشونت و تندخویی مردمان اجتماع امروز در پایتخت دارد.
شاید بتوان با بهره گیری از الگوی مدیریت های شهری در کشورهای پیشرفته سرنخ هایی از دلایل وضعیت نامطلوب کنونی یافت و راهکارهای آنان را برای بهبود شرایط وضعیت شهری، با بومی سازی به کشور منتقل کرد.
روانشناسان اجتماعی بر این باورند که وضعیت نامناسب حمل و نقل عمومی در کشور خواسته یا ناخواسته بر روح و روان شهروندان تاثیر گذاشته و می تواند از میزان کارایی آنان در روند انجام وظایف محوله بکاهد.
البته این معضل به طور حتم نیازمند همدلی و وحدت تمامی نهادهای مرتبط است و نمی توان فقط از یک ارگان خاص انتظار معجزه داشت.