۰۳ دی ۱۴۰۳ - ۱۲:۰۱
- تلاش کرمان موتور برای افزایش سهم بازار / 132 نمایندگی فعال در سراسر کشور
- مکعب سوزوکی برگ برنده راسا موتور خواهد بود؟
- آغاز طرح زمستانه خدمات پس از فروش ایلیا
- تمدید شرایط پیش فروش محصولات خودروسازی ایلیا
- قیمت لاماری ایما هیبرید HEV و شرایط فروش 1403
- قیمت و شرایط فروش کراس اوور برقی فونیکس اعلام شد
- آغاز فروش محصولات فونیکس با مدل 1404 ویژه دی ماه
- یلدانه خدمات پس از فروش پرشیا خودرو
- ارز دیگر تعیین کننده قیمت خودرو نیست!
- گسل حمایتی خودروی وارداتی
پدال نیوز: باید دوران اواخر سلطنت کرایسلر بر لامبورگینی در میانه دهه 90 میلادی تا ابتدای خرید این خودروساز توسط گروه فولکس واگن را دوره تاریک و اسرارآمیز تاریخچه این خودروساز دانست.
به گزارش پدال نیوز به نقل از هفته
نامه خودرو امروز: باید دوران اواخر سلطنت کرایسلر بر لامبورگینی در میانه
دهه 90 میلادی تا ابتدای خرید این خودروساز توسط گروه فولکس واگن را دوره
تاریک و اسرارآمیز تاریخچه این خودروساز دانست. در این دوران کوتاه تعداد
زیادی پروژه برای ساخت محصولاتی استثنایی و عجیب آغاز شدند اما همگی ناتمام
رها شدند. بیشتر علت امر را باید نبود بودجه کافی و وضعیت نامناسب اقتصادی
و در نتیجه، کساد بودن بازار خودروهای گران قیمت و سوپراسپرت ها دانست.
این وضعیت دقیقا در مقابل وضعیت کنونی لامبورگینی است، چرا که چندی پیش
اعلام شد که از ابتدای عرضه مدل هوراگان تاکنون به اندازه مجموع تمامی
تولیدات قبلی این خودروساز پیش از سال 1999، هوراگان تولید شده است. به
همین بهانه بد نیست تا نیم نگاهی به پروژه های استثنایی و نیمه تمام
لامبورگینی در دوران سیاه این خودروساز داشته باشیم.
P140
از سال 1988 و با کنار گذاشتن مدر Jalpa، لامبورگینی دیگر یک محصول قابل رقابت با خودروهایی همانند فراری 328 و پورشه 911 در بازار نداشت. به همین دلیل مدیران لامبورگینی تصمیم گرفتند تا پروژه ساخت جانشین این مدل را آغاز کنند. ساخت پیش نمونه ها در دوران تملک کرایسلر و با تزریق منابع مالی مناسب آغاز شد و در نهایت طراحی آن هم به مارچلو گاندینی (پدر کونتاش و میورا) سپرده شد.
طرح نهایی شباهت غیرقابل انکاری به دیابلو داشت و یک پیشرانه 3.9 لیتری 10 سیلندر نیروبخش آن بود. تنها پس از ساخت چند پیش نمونه، کرایسلر به این نتیجه رسید که وضعیت مالی لامبورگینی چندان مناسب نیست و باید عرضه این محصول نسبتا ارزان قیمت و کوچک به تعویق بیفتد. به همین دلیل در نهایت پروژه پس از ساخت چندین پیش نمونه مسکوت ماند.
Diablo Roadster Concept
لامبورگینی برای مدت مدیدی محصولات خود را تنها در قالب یک سوپراسپرت یا سوپر کوپه مسقف عرضه می کرد و تنها نمونه های محدودی مجهز به سقف تارگا بودند. با این حال در ابتدای دهه 90 میلادی و با عرضه مدل دیابلو، مدیران لامبورگینی به فکر ساخت یک نمونه روباز افتادند. در نمایشگاه ژنو سال 1992، یک خودرو مفهومی با نام دیابلو رودستر معرفی شد که در حقیقت یک دیابلو بدون سقف و با شیشه جلو کوتاه شده بود. 
زاگاتو همکاری خود با لامبورگینی را در میانه دهه 90 و با کنار رفتن استودیو برتونه آغاز کرد. در این دوره، چندین پیش نمونه و طرح مفهومی از طرف این استودیو به لامبورگینی پیشنهاد شد که یکی از مشهورترین آنها، مدل رپتور بود. رپتور یک طرح استثنایی فضایی، با الهام از حال و هوای آن روزهای دهه 90 میلادی که با سری فیلم های ژوراسیک پارک گره خورده بود، محسوب می شد.
استقبال عمومی از این خودرو در نمایشگاه ژنو سال 1996 به قدری زیاد بود که لامبورگینی در ابتدا تصمیم گرفت تا آن را به طور سفارشی تولید کند. با این حال وضعیت وخیم مالی کمپانی سبب شد تا نه تنها خود لامبورگینی موفق به این کار نشود که استودیو زاگاتو نیز نتواند به چنین کاری جامه عمل بپوشاند.
کانتو P147
از اواسط دهه 90 میلادی، پروژه ساخت جانشین مدل ایبلو کلید خورد. تغییرات سریع بازار خودروهای سوپر اسپرت و عطش به مدل های جدیدتر سبب شد تا مدیران لامبورگینی این بار سریع تر از دهه های قبل دست به کار شوند. در آن زمان طرح های متعددی توسط استودیوهای مختلف معرفی شدند که در این میان دو طرح مارچلو گاندینی و استودیو زاگاتو انتخاب شدند و چند پیش نمونه بر اساس آنها ساخته شدند. 
LM003 Borneo/Galileo
این پروژه در سال 1996 کلید خورد و طرح هایی توسط طراحان مختلف برای آن پیشنهاد شد. در نهایت اما وضعیت مالی وخیم لامبورگینی در این دوره سبب شد تا مالکان آن تمامی پروژه های مذکور، از جمله مدل LM003 شاسی بلند را که قرار بود احتمالا Borneo و یا Galileo نام بگیرد، مسکوت رها کنند. با این حال مهندسان لامبورگینی تمامی کارهای لازم برای ساخت پیش نمونه را انجام داده بودند و طرح زاگاتو نیز برای آن برگزیده شده بود.
پس از رها شدن پروژه P140 در ابتدای دهه 90، مالکان بعدی لامبورگینی تصمیم گرفتند تا این پروژه را به سرانجام برسانند. به همین دلیل پلتفرم و پیشرانه آن مورد بازبینی قرار گرفت و یک بدنه جدید و مدرن تر توسط استودیو ایتال دیزاین برای آن طراحی شد. در نهایت نام Cala برای این بچه لامبو انتخاب شد و یک نمونه کاملا کارا و آماده تولید از آن در نمایشگاه ژنو سال 1995 رونمایی شد. 
لامبورگینی L30
لامبورگینی تصمیم داشت تا برای بزرگداشت سی امین سالگرد تاسیس کمپانی در سال 1994، یک ابرخودرو خاص و فوق سریع استثنایی را روانه بازار کند.به همین دلیل تیمی متشکل از مهندسان زبده این کمپانی بسیج شدند و پروژه L30 کلید خورد. طراحی خودرو توسط هوراچیو پاگانی و پیتر استیونز انجام گرفت و قرار شد تا تمامی بخش های خودرو، اعم از بدنه و شاسی، از مواد کمپوزیت ساخته شود. طرح نهایی اما چیزی بسیار شبیه به پاگانی زوندا بود که تقریبا یک دهه بعد معرفی شد.
به لطف مشکلات مالی لامبورگینی، این پروژه رها شد و یک نمونه قوی تر و سبک شده دیابلو با کد SE30 عرضه شد. پاگانی اما دست بردار نبود و ایده خود و طرح هایی که برای آن زحمت کشیده بود را با خود به کمپانی تازه تاسیس آورد تا در نهایت مدل زوندا را بر اساس آنها بسازد. مشخص نیست لامبورگینی قصد داشت تا برای مدل L30 از چه پیشرانه ای استفاده کند اما حدس و گمان هایی وجود دارد که احتمال استفاده از پیشرانه تیون شده و حتی توربوسارژ شده دیابلو را مطرح می کند که چیزی در حدود 600 اسب بخار قدرت داشت.
P140
از سال 1988 و با کنار گذاشتن مدر Jalpa، لامبورگینی دیگر یک محصول قابل رقابت با خودروهایی همانند فراری 328 و پورشه 911 در بازار نداشت. به همین دلیل مدیران لامبورگینی تصمیم گرفتند تا پروژه ساخت جانشین این مدل را آغاز کنند. ساخت پیش نمونه ها در دوران تملک کرایسلر و با تزریق منابع مالی مناسب آغاز شد و در نهایت طراحی آن هم به مارچلو گاندینی (پدر کونتاش و میورا) سپرده شد.
طرح نهایی شباهت غیرقابل انکاری به دیابلو داشت و یک پیشرانه 3.9 لیتری 10 سیلندر نیروبخش آن بود. تنها پس از ساخت چند پیش نمونه، کرایسلر به این نتیجه رسید که وضعیت مالی لامبورگینی چندان مناسب نیست و باید عرضه این محصول نسبتا ارزان قیمت و کوچک به تعویق بیفتد. به همین دلیل در نهایت پروژه پس از ساخت چندین پیش نمونه مسکوت ماند.
Diablo Roadster Concept
لامبورگینی برای مدت مدیدی محصولات خود را تنها در قالب یک سوپراسپرت یا سوپر کوپه مسقف عرضه می کرد و تنها نمونه های محدودی مجهز به سقف تارگا بودند. با این حال در ابتدای دهه 90 میلادی و با عرضه مدل دیابلو، مدیران لامبورگینی به فکر ساخت یک نمونه روباز افتادند. در نمایشگاه ژنو سال 1992، یک خودرو مفهومی با نام دیابلو رودستر معرفی شد که در حقیقت یک دیابلو بدون سقف و با شیشه جلو کوتاه شده بود.
این
خودرو با استقبال گرم مخاطبان مواجه شد و مدیران لامبورگینی تصمیم گرفتند
تا به طور محدودی آن را به بازار عرضه کنند اما دلایلی همانند عدم کارایی
مناسب این خودرو و نامتعارف بودن آن سبب شدند تا در نهایت لامبورگینی تصمیم
بگیرد تا به جای این نمونه، یک دیابلو تارگا را با نام دیابلو رودستر راهی
بازار کند. با این حال به لطف موفقیت این مدل مفهومی، لامبورگینی تاکنون
چندین نمونه مشابه، همانند اونتادور J و کانسپت S را معرفی کرده است.
Raptor
زاگاتو همکاری خود با لامبورگینی را در میانه دهه 90 و با کنار رفتن استودیو برتونه آغاز کرد. در این دوره، چندین پیش نمونه و طرح مفهومی از طرف این استودیو به لامبورگینی پیشنهاد شد که یکی از مشهورترین آنها، مدل رپتور بود. رپتور یک طرح استثنایی فضایی، با الهام از حال و هوای آن روزهای دهه 90 میلادی که با سری فیلم های ژوراسیک پارک گره خورده بود، محسوب می شد.
استقبال عمومی از این خودرو در نمایشگاه ژنو سال 1996 به قدری زیاد بود که لامبورگینی در ابتدا تصمیم گرفت تا آن را به طور سفارشی تولید کند. با این حال وضعیت وخیم مالی کمپانی سبب شد تا نه تنها خود لامبورگینی موفق به این کار نشود که استودیو زاگاتو نیز نتواند به چنین کاری جامه عمل بپوشاند.
کانتو P147
از اواسط دهه 90 میلادی، پروژه ساخت جانشین مدل ایبلو کلید خورد. تغییرات سریع بازار خودروهای سوپر اسپرت و عطش به مدل های جدیدتر سبب شد تا مدیران لامبورگینی این بار سریع تر از دهه های قبل دست به کار شوند. در آن زمان طرح های متعددی توسط استودیوهای مختلف معرفی شدند که در این میان دو طرح مارچلو گاندینی و استودیو زاگاتو انتخاب شدند و چند پیش نمونه بر اساس آنها ساخته شدند.
با
این حال در نهایت طرح گاندینی به دلیل نامتعارف بودن، رد و طرح زاگاتو با
تغییراتی، به عنوان جانشین دیابلو انتخاب شد. قرار بود تا این مدل در
نمایشگاه ژنو سال 1999 رونمایی شود اما مالکان جدید لامبورگینی یعنی مدیران
آئودی به این نتیجه رسیدند که طرح نهایی بسیار خام، پر ایراد و نیازمند
بازبینی کلی است. به همین دلیل در آن نمایشگاه مدل بهبود یافته دیابلو با
نام VT6.0 عرضه شد. قرار بود تا کانتو از پیشرانه ای 6 لیتری و 12 سیلندر
به قدرت 610 اسب بخار بهره ببرد. لامبورگینی در ابتدا تصمیم گرفت تا کانتو
را به عنوان یک مدل تولید محدود عرضه کند اما در نهایت در سال 2000 پروژه
جدیدی آغاز شد که به تولید مورسیه لاگو انجامید و کانتو به تاریخ پیوست.
LM003 Borneo/Galileo
اولین
و تنها خودرو شاسی بلند لامبورگینی یعنی LM002 با وجود تمامی مشکلاتش در
دهه 80 میلادی فروش خوبی را در کشورهای خاورمیانه و آمریکا تجربه کرد. همین
مورد سبب شد تا مالکان اندونزیایی لامبورگینی در میانه دهه 90 تصمیم
بگیرند تا علاوه بر یک سدان و یک کوپه موتور جلو، یک شاسی بلند با ابهت را
به خط تولید لامبورگینی بازگردانند.
این پروژه در سال 1996 کلید خورد و طرح هایی توسط طراحان مختلف برای آن پیشنهاد شد. در نهایت اما وضعیت مالی وخیم لامبورگینی در این دوره سبب شد تا مالکان آن تمامی پروژه های مذکور، از جمله مدل LM003 شاسی بلند را که قرار بود احتمالا Borneo و یا Galileo نام بگیرد، مسکوت رها کنند. با این حال مهندسان لامبورگینی تمامی کارهای لازم برای ساخت پیش نمونه را انجام داده بودند و طرح زاگاتو نیز برای آن برگزیده شده بود.
Cala
پس از رها شدن پروژه P140 در ابتدای دهه 90، مالکان بعدی لامبورگینی تصمیم گرفتند تا این پروژه را به سرانجام برسانند. به همین دلیل پلتفرم و پیشرانه آن مورد بازبینی قرار گرفت و یک بدنه جدید و مدرن تر توسط استودیو ایتال دیزاین برای آن طراحی شد. در نهایت نام Cala برای این بچه لامبو انتخاب شد و یک نمونه کاملا کارا و آماده تولید از آن در نمایشگاه ژنو سال 1995 رونمایی شد.
استقبال از Cala استثنایی بود و به همین دلیل مدیران لامبورگینی تصمیم به
تولید آن گرفتند اما باز هم مشکلات مالی و خطر ورشکستگی لامبورگینی سبب شد
تا در نهایت لامبورگینی این پروژه را تا سپرده شدن سکانش به گروه فولکس
واگن، رها کند. مدران فولکس واگن و آئودی اما به وسواس زیاد این طرح را
بررسی کرده، آن را رد کردند. پروژه ساخت بچه لامبو بعدی دوباره به تعویق
افتاد تا آن که در نهایت گالاردو در ابتدای دهه بعد معرفی شد.
لامبورگینی L30
لامبورگینی تصمیم داشت تا برای بزرگداشت سی امین سالگرد تاسیس کمپانی در سال 1994، یک ابرخودرو خاص و فوق سریع استثنایی را روانه بازار کند.به همین دلیل تیمی متشکل از مهندسان زبده این کمپانی بسیج شدند و پروژه L30 کلید خورد. طراحی خودرو توسط هوراچیو پاگانی و پیتر استیونز انجام گرفت و قرار شد تا تمامی بخش های خودرو، اعم از بدنه و شاسی، از مواد کمپوزیت ساخته شود. طرح نهایی اما چیزی بسیار شبیه به پاگانی زوندا بود که تقریبا یک دهه بعد معرفی شد.
به لطف مشکلات مالی لامبورگینی، این پروژه رها شد و یک نمونه قوی تر و سبک شده دیابلو با کد SE30 عرضه شد. پاگانی اما دست بردار نبود و ایده خود و طرح هایی که برای آن زحمت کشیده بود را با خود به کمپانی تازه تاسیس آورد تا در نهایت مدل زوندا را بر اساس آنها بسازد. مشخص نیست لامبورگینی قصد داشت تا برای مدل L30 از چه پیشرانه ای استفاده کند اما حدس و گمان هایی وجود دارد که احتمال استفاده از پیشرانه تیون شده و حتی توربوسارژ شده دیابلو را مطرح می کند که چیزی در حدود 600 اسب بخار قدرت داشت.
خبر فارسی
تازه های سایت
