برای حفظ امنیت این خودرو و جلوگیری از برخورد آن با دیوارهها، تنظیمات ایمنی روبوریس با محدودیتهایی همراه شد که در نتیجهی آن، سرعت حرکت خودرو در مسیر بسیار آهسته بود. این مدل تا حضور در مسابقات و رقابت با انسان در پیست، راه درازی دارد؛ چراکه هنوز در حال یادگیری مسیرهای مختلف و برنامهریزی، جهت تصمیمگیری صحیح است.
برای حرکت روبوریس، چهار موتور برقی جداگانه استفاده شده است که ۳۰۰ کیلووات (معادل ۴۰۰ اسب بخار) قدرت دارند. این خودرو میتواند به نهایت سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد که تاکنون عملی نشده است. روبوریس از مجموعهی پیچیدهای از سنسورهای دیداری و اولتراسونیک استفاده میکند که همگی ساخت برند انویدیا هستند. تا سال آینده قرار است ۲۰ دستگاه از این خودرو ساخته شود تا در ۱۰ تیم، به مسابقه با یکدیگر بپردازند. مهندسان روبوریس ادعا میکنند که در مردادماه امسال، دو دستگاه از این مدل آمادهی رقابت با هم در پیست فرمول E خواهند بود.
حدود ۱۰۰ سال پیش، وقتی اولین سری مسابقات سرعت در اروپا برگزار میشد، رسیدن به خط پایان هم نوعی موفقیت بهحساب میآمد. حال در مسابقات فرمول یک، اختلاف زمانی نفرات به هزارم ثانیه رسیده است و نهایت سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت، در دسترس رانندگان قرار داد. با رشد فناوری و استفاده از پیشرانهی هیبرید و تمام برقی در مسابقات سرعت، به نظر میرسد روح مسابقهی اتومبیلرانی، در مقایسه با آنچه از ابتدا بوده، بسیار متفاوت و کمهیجان شده است. با این حال، چالش مهمی که مطرح میشود، دلیل برگزاری مسابقات سرعت با خودروهای بدون راننده است.
خودروسازان برتر دنیا در حال کار روی استفاده از فناوری خودران در محصولات خود هستند. این مدلها، امروزه در معابر پرترافیک عمومی آزمایش میشوند و بعید نیست که در پیستهای سرعت هم حضور پیدا میکنند. اگر خودروهای خودران بتوانند در شهرهای شلوغ و جادههای بین شهری استانداردهای لازم را کسب کنند، دیدن آنها روی پیست کاملا محتمل خواهد بود.