پس تنها راه ممکن استفاده از پل های معلق بدون ستون میان این دو قله است، اما چگونه می توان دو نقطه با فاصله بیش از یک کیلومتر که دره ای با عمق نزدیک نیم کیلومتر نیز بین آنها قرار دارد را به هم متصل کرد؟ ظاهرا هیچ راه حلی برای احداث این پل وجود نخواهد داشت. اما در این مواقع همیشه یک شعار بین مهندسین رایج است که : "یا راهی خواهیم یافت، یا راهی خواهیم ساخت” . در این مورد هم این شعار جواب داد و مهندسین پس از تلاش فروان و بررسی راه حل های مختلف ، یک روش خلاقانه را برای آغاز عملیات احداث پل ابداع کردند. اولین قسمتی از کابل های تعلیق پل های معلق که نصب میشود ، طنابی به نام Pilot Cable است که از ابتدا تا انتهای پل کشیده می شود. جنس این طناب از الیاف بسیار مقاوم و قابل ارتجاع است که برای این پل ، دو رشته از این طناب ها به طول ۱۳۰۰ متر استفاده شده است که باید در ارتفاع تقریبا ۵۰۰ متری ، دو سمت دره را به هم متصل می کردند. با توجه به شرایط محیط ، حمل این کابل ها از یک سو به سوی دیگر چالشی را به وجود آورده بود.برای اولین بار، برای اینکار یک سیستم مخصوص پرتاب موشک با استفاده از موشک های نظامی طراحی شد که بتواند طناب های مذکور را به نقطه ای با فاصله ۱۱۰۰ متر آنطرف تر متصل کند. در ابتدا میزان خطای موشک ها در هر جهتی تا ۴۰ متر محاسبه شده بود اما در نهایت این اختلاف به ۱۰ تا ۱۵ متر رسید. برای دستیابی به این دقت ، مدلی برای شبیه سازی پرتاب موشک ها ساخته شد تا عوامل محیطی نظیر میزان باد محیط در دقت موشک ها بررسی شود.سرانجام در تاریخ نهم اکتبر سال ۲۰۰۶ میلادی ، دو موشک این دو طناب را از روی دره ۵۰۰ متری رودخانه Sidu عبور دادند و یک کیلومتر آنطرف تر به تیم مستقر در آن سمت دره رساندند. کل این عملیات شاید چندین ثانیه طول کشیده باشد اما استفاده از این روش جدید باعث کاهش قابل توجه هزینه های این پروژه شد و سرانجام این پل در تاریخ پانزدهم نوامبر سال ۲۰۰۹ به بهره برداری رسید. اکنون با گذشت نزیک به یک دهه از انجام این پروژه ، این پل همچنان عنوان دار تنها پل معلقی است که برای ساخت آن از موشک استفاده شده است.
منبع: مجله سخت افزار