شورولت کوروت؛ موشک زمین به زمین دیترویت +تصاویر

این روند رو به رشد به لطف گروه بزرگی از پیشگامان علمی و مهندسان خبره ممکن شده و تا امروز نیز ذره ای از سرعت آن کاسته نشد. مقاله پیش رو تقابل 2 ابر افسانه صنعت خودروسازی آمریکاست که حامل بیش از نیم قرن تفاوت و تضاد در دستیابی به یک هدف ثابت یعنی دستیابی به سرعت بیشتر است.

 

پیش درآمد

دهه 60 میلادی جنرال موتورز ژنرال صنعت خودروسازی جهانی بود. طراحی شورولت کورور (Corvair معروف به فولکس واگن بیتل آمریکایی) 2 هزار دلاری، پیشرانه های پرخوران توربوشارژر تولید انبوه، پیشرانه های غول پیکر V8 آلیاژی تا کادیلاک الدورادو 7.7 لیتری متحرک جلو که از شدت قدرت عظیم پیشرانه دچار تابش شاسی می شد و فیلیت وود 11 هزار دلاری، همگی از خط تولید کمپانی عظیم جنرال موتورز خارج می شدند.

مهندسان جنرال موتورز بی هیچ بیم و نا امیدی از همپایی دو ضلع دیگر مثلث دیترویتی (فورد و کرایسلر) آزادانه و بلندپروازانه برترین محصولات جهانی را از طریق 6 زیرمجموعه خود روانه بازار می ساخت. امروز اما جنرال موتورز بار دیگر از خاکستر بحران های سال 2009 برخاسته و با فاصله بسیار جزیی هم رده برندهای معتبری چون اپل و وال مارت می ایستد و با تکیه بر این جایگاه برتر است که از جاه طلبی برخی از برندها و نام های قدمت دار خود حتی ذره ای نمی کاهد.

این پیرِ چالاک

بلوغ سریع و نبوغ سرشار مهندسان جنرال موتورز همچون انفجاری مهیب بر پهنه بیابان ابرخودروهای آن دوران نتیجه ای با عنوان نسل دوم کوروت را بر جای نهاد که حتی کوچک ترین شباهتی به نمونه نسل اول (C1) نداشت. زورا آرکاز دانتاو، سرمهندس وقت جنرال موتورز، احیا کننده پروژه نیمه شکست خورده کورت نسل اول که با فیس لیفت ارائه شده از جانب او در سال 1957 احیا شد و البته مهندس و طراح نسل دوم کوروت که به پاس زحمات و تلاش های وی در جاودان ساختن نام کوروت او را به لقب «حضرت» نیز می شناسند، در نسل دوم کوروت طرحی ارائه کرد که رقبای پیشرفته اروپایی دوران نظیر مرسدس بنز SL، جگوار E-Type و پورشه 911 را از هر نظر مغلوب ساخت.

 

ساختار انتقال نیرو ترنس اکسل (نوآوری آن دوران)، سیستم تعلیق مستقل در هر چهار چرخ، رینگ های آلومینیومی، سیستم ترمز دیسکی دو جداره هوا خنک در محور جلو، طراحی سوپراگزاتیک و منحصر به فرد، دیفرانسیل لغزش محدود مجهز به قفل (LSD)، استفاده از کد Z06 به عنوان برترین رده آپشنی برای کوروت در کنار اگزوزهای دوبل جانبی و پیشرانه 7 لیتری 427 V8 بلوک کوچک از نوع پوش راد (OHV) مجهز به سیستم پاشش سوخت انژکتوری و 360 اسب وحشی بخار که در اتصال به گیربکس 4 سرعته دستی به سادگی از خجالت پیشرانه های توئین کم (DOHC) پیشرفته اروپایی ها بر می آمد.

کوروت C2 بمبی سوار بر چهار چرخ بود که تنها با فشردن پدال گاز به مرز انفجار می رسید. C2 ابرخودرو برتر و پادشاه خیابان های زمان خود و تندیس اندیشه برتر آمریکایی امروز است که دلیل انتخاب آن برای این رویارویی نا برابر، ارائه حجم غیرقابل تصوری از بلوغ و نبوغ فنی و هنری در چنین زمان و بودجه محدود پس از پروژه C1 است.

خودرو مورد بررسی در طی مراحل بازسازی در بخش پیشرانه دستخوش تغییرات بسیاری شده است چرا که پیشرانه اصلی آن (کد L71) فدای مسابقات درگ شد. در روند بازسازی پیشرانه تغییراتی از جمله استفاده از سرسیلندرهای آلومینیومی (در سال 1967 آپشنی 369 دلاری محسوب می شد) که کاهش وزن 70 کیلویی پیشرانه و همچنین قدرت نهایی 435 اسب بخاری و گشتاور 625 نیوتن متری را به همراه داشت، استفاده از یک کاربراتور چهار دهانه هولی با منیفولد هوای سرد از نوع پایه بلند به نوعی پیشرانه های مشهور L88 را شبیه سازی می کند چرا که یک نمونه استینگری C2 با پیشرانه حقیقی L88 امروزه فراتر از 3 میلیون دلار قیمت دارد.

پسر همان پدر

امروز جنرال موتورز با هوشیاری تمام همچون ققنوس سر از خاکستر دشواری های صنعتی بر آورده است و هنوز هم نام Z06 به معنای خم ابرو و نگاه چپ چپ آخرین نسل کوروت به خودروهای وارداتی به ایالات متحده آمریکا از سوی خودرویی است که هفتمین نسل نام پرآوازه کوروت را یدک می کشد. در طی این نیم قرن بدون شک زیر و بم کوروت به اندازه ای دگرگون شده که انتظار هیچ وجه اشتراکی حتی با نسل پیشینش از آن نمی رود اما در کمال تعجب C7 همچنان مملو از نکات تکراری و مشترک با C2 است که نه خسته کننده بودن آن بلکه برتری حرکت فراتر از زمان نسل دوم را فریاد می زند؛ گویی C2 را آدم فضایی ها ساخته اند نه این متخصصان دو پای زمینی.

 

بدنه همان بدنه فایبرگلس و پیشرانه همان نمونه بلوک کوچک OHV V8 از خانواده LS جنرال موتورز است که دست تکنولوژی روز جهانی بر سر آن کشیده شده است. پیشرانه ای که جهان اعتقاد داشت در هزاره سوم اثری از آثار آن باقی نخواهد ماند چرا که قدیمی و دمده است یا این که بر اساس نظریه داروین های صنعت خودرو، آینده از آن پیشرانه های DOHC خواهد بود و دوران OHV ها به سر آمده است اما سه ضلع مثلث دیترویتی و بخصوص جنرال موتورز و کرایسلر ثابت کرده اند که OHv ها هم می توانند از تکنولوژی های روز چون MDS (سیستم تنظیم حجم موتور از طریق خاموش کردن سیلندرهای اضافی) و DVVT (سیستم متغیر زمان بندی سوپاپ های دود و هوا) بهره برده و ضمن حفظ شهرت خود در زمینه دوام، بازده مثال زدنی و مصرف سوخت کم را نیز به همراه داشته باشند.

6.2 لیتر حجم به کمک سیستم پرخوران سوپرشارژر با فشار 9.2 PSI و اینترکولر دو مرحله ای توان خروجی تضمین شده 650 اسب تازه نفس بخار و گشتاور 880 نیوتن متر را برای C7 Z06 به ارمغان می آورد که هنوز هم از طریق همان سیستم انتقال نیروی ترنس اکسل اما 7 دنده به دیفرانسیل LSD محور عقب ارسال می شود که شتاب 3.3 ثانیه ای برای دستیابی به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت را برای آن به همراه می آورد.

650 اسب بخار امروزی نسبت به قدرت تولیدی سال 1967 بهبود 49 درصدی قدرت را نشان می دهد در حالی که فاکتورهای ایمنی، آسایشی و آلایندگی و مصرف سوخت در وجود خودرو لحاظ شده است و مجموعه تغییرات افزایش کلی 230 کیلوگرمی وزن نسبت به نمونه 1967 و البته سه برابر شدن پهنای تایرها و دو برابر شدن پهنای رینگ های عقب را به همره دارد که این مجموعه همان تاثیر محسوس و غیر تکراری پیشرفت نیم قرنی است.

 

شانه به شانه

سواری با دو الماس چهار چرخ شانه به شانه یکدیگر در خیابان های امروزی دیترویت سرهای زیادی را به سوی خود می چرخاند. هر دو کوروت در انتقال نیرو به زمین عالی عمل می کنند با این تفاوت که استینگری C2 با هر فشار مضاعف بر پدال گاز انتهای خودرو را به رقص باله دعوت کرده و دو خط باریک مشکی رنگ در کنار دود سفید رنگی که به هوا می فرستد را چاشنی خنده راننده می کند. نیم قرن تکنولوژی و الکترونیک چپانده شده در مجموعه فشرده C7 Z06 آن را قادر می سازد بدون کوچک ترین زحمت و بدون کمترین هرزگردی به راحتی تمام نیروی تولیدی را به زمین منتقل کند.

استینگری 427 C2 در دهه 60 دومین خودروی سریع تست شده از سوی Car & Driver بود که در پس شاهکار کرول شلبی فقید، شلبی کبرا 7 لیتری، در جایگاه دوم می ایستاد. این اعجوبه به همراه دو سرنشین (حضور شاگرد برای استارت و استاپ کردن کرونومتر برای ثبت زمان صفر تا 100 در دوران نبود سیستم های کامپیوتری ضروری بود) تنها در طی 4.7 ثانیه به تندی 100 کیلومتر بر ساعت رسیده و در 13.6 ثانیه مسافت درگ 402 متر (ربع مایل) را با حداکثر سرعت 170 کیلومتر بر ساعت به پایان می رساند که کمی بیش از 2 ثانیه و 35 کیلومتر بر ساعت کندتر از C7 Z06 مدرن (11.4 ثانیه با حداکثر سرعت 205 کیلومتر بر ساعت برای C7 Z06) است. اعداد و ارقام خروجی استینگری 427 C2 از بسیاری از فراری های هم دوره خود نیز سرتر بود و با مد نظر قرار دادن قیمت نزدیک به نصف آن، ارقام بسیار قابل احترام یاز خود بر جای گذارده است.

مشکل استینگری C2 427 با وجود طراحی منحصر به فرد و زیبایش در ساختار فیزیکی و قدرت بسیار زیاد آن نهفته بود. C2 به دلیل سبک خاص طراحی بدنه به کمک پیشرانه قدرتمند خود به سادگی به سرعت فراتر از 200 کیلومتر بر ساعت دست پیدا می کرده و هر چه بر سرعتش افزوده می شد، خودرو میل بیشتری برای پرواز پیدا کرده و با کاهش کشش تایرها با زمین میل به سر خوردن در پیچ ها در C2 افزایش می یافت چرا که طراحی آن دوران آنچنان که باید بر عملکرد و با تکیه بر دستاوردهای تونل باد انجام نمی شد.

C7 اما با کوله باری از تجربه و تکیه بر تجربیات حاصل از ساعت ها تست آیرودینامیک در تونل باد ساخته شده و کیت دفیوزر بدنه و اسپویلر بزرگ تنظیم شونده آن نیز تاثیر شگرفی در بهبود پایداری آن بخصوص در سرعت های بالا دارد. از این رو هر چه با C7 Z06 به سرعت نهایی 330 کیلومتر بر ساعت نزدیک تر شوید، بر نیروی پسا و در نتیجه پایداری خودرو به شکل محسوسی افزوده خواهد شد. C7 Z06 ح-داکثر شتاب جانبی G1.06 را به ثبت می رساند که این رقم برای ابرخودرو هایبرید پورشه 918 اسپایدر معادل 1.16G ماست، به این معنا که کوروت 94 هزار دلاری با یک دهم قیمت پورشه 90 درصد توان 918 اسپایدر را در اختیار مالک قرار می دهد.