امتیازگیری از خودروسازان خارجی

به گزارش پدال نیوز به نقل از دنیای اقتصاد، زمستان دو سال پیش بود که توافق هسته‌ای ژنو، فرصتی جدید را برای مذاکره با شرکت‌های خارجی، پیش پای خودروسازان ایرانی گذاشت و غول‌های جاده مخصوص به هوای یافتن شرکایی جدید و همچنین آشتی با دوستان پیشین خود، پای میز مذاکره با آنها نشستند.
 
ازآنجاکه توافق ژنو تضمینی برای به بار نشستن و نهایی شدن مذاکرات خودروسازان ایرانی با خارجی‌ها نبود، اما بسیاری از شرکت‌های خودروساز خارجی حاضر به گفت‌وگو با ایرانی‌ها نشدند و آنها هم که پای میز مذاکره نشستند نیز همه چیز را منوط به توافق جامع هسته‌ای و لغو تحریم‌ها کردند. در این بین، اصلی‌ترین و معتبر‌ترین گزینه‌ای که خودروسازان کشور باب مذاکره را با آن باز کردند، پژوی فرانسه بود، پژویی که نزد ایرانی‌ها به بی‌وفایی مشهور شده و به نوعی منفور به‌نظر می‌رسد. هرچه بود، خودروسازان کشور کم و بیش و جسته گریخته به مذاکرات خود ادامه دادند، تا اینکه ایران و کشورهای گروه 1+5 بالاخره تیر ماه امسال در وین بر سر مساله هسته‌ای به توافق جامع رسیده و مقدمات لغو تحریم‌ها فراهم آمد. پس از «توافق وین» اما خودروسازان خارجی بیشتری برای حضور در بازار ایران ابراز تمایل کردند و این اتفاق سبب شد دست جاده مخصوصی‌ها برای مذاکره و همکاری با خارجی‌ها بسیار بازتر از قبل شود.
 
در حالی که تا پیش از توافق وین، تنها از پژو و تا حدی از رنو به‌عنوان شرکای آینده خودروسازی ایران نام برده می‌شد، ناگهان نام بزرگانی مانند فولکس واگن، سیتروئن، فیات و... نیز مطرح شد تا همه گمان کنند صنعت خودرو ایران در آستانه شراکت با غول‌های خودروسازی جهان قرار گرفته است.
 
این در حالی است که به اعتقاد برخی کارشناسان، اگرچه مذاکره با خودروسازان خارجی واقعیت دارد و آنها نیز برای حضور در ایران ابراز تمایل کرده‌اند، اما به نظر می‌رسد یکی از اهداف اصلی شرکت‌های خودروساز داخلی از مطرح کردن نام خارجی ها، امتیازگیری است.
 
به عبارت بهتر، خودروسازان کشور می‌خواهند به واسطه مذاکره همزمان با خارجی‌ها، از آنها امتیاز بگیرند و به اصطلاح به دیگر خودروسازان گوشزد کنند که اگر نیایند یا قراردادی محکم و برد-برد نبندند، آن یکی پشت در منتظر است. به باور کارشناسان، این سیاست (سیاست امتیازگیری) اگر دقیق به اجرا در بیاید، می‌تواند به انعقاد قراردادهایی برد-برد برای خودروسازی ایران بینجامد، البته به شرطی که در نهایت بهترین گزینه‌ها برای شراکت و همکاری، انتخاب شوند.