۱۷ تير ۱۴۰۳ - ۰۵:۲۸
- مناسب‌ترین خودرو برای سفرهای شهری یا خانوادگی
- واکنش پلیس به واردات خودرو برای ایثارگران
- آغاز ثبت سفارش خودروی جانبازان از فردا
- گردهمایی T8 سواران برگزار شد + تصاویر
- ثبت سفارش واردات خودرو به مناطق آزاد ابلاغ شد
- بهار سخت خودروسازی
- پرونده فروش اولین خودروهای وارداتی بسته می‌شود
- بستر واردات خودروهای اقتصادی فراهم شود
- رانندگی نیمه خودران سطح 2.5 با آریزو 8
- شرایط فروش نقد و اقساطی محصولات کرمان موتور اعلام شد
پدال نیوز: شورولت کاوالیر در سال 1981 روی پلت‌فرم J، چشم به جهان گشود و در سال 1984، توانست با 462 هزار دستگاه فروش، یک رکورد را در تاریخ خود ثبت کند. کاوالیر به عنوان جانشین مونزا عرضه شده بود.
به گزارش پدال نیوز؛
شورولت Corsica/Beretta
(1996-1987)
Corsica، نام شهری در فرانسه است. این خودرو بر پایه پلت‌فرم L-Body جنرال‌موتورز شکل گرفت. نسخه دو در این مدل، Beretta نام داشت. این سدان در طول 6 سال تولید، 3 نسل را پشت سر گذاشت که نسل اول از ابتدای تولید تا سال 1991، نسل دوم تا سال 1994 ادامه یافت و تولید نسل سوم به سال‌های 1955 و 1956 اختصاص داشت. این مدل در ابتدا به عنوان خودرو سازمانی و اُرگان‌های مختلف، محبوب شد و در سال 1988، توانست پس از شورولت Celebrity، عنوان دومین خودرو پرفروش را در آمریکا کسب کند. بسیاری از قطعات بدنه نظیر سامانه تعلیق از پلت‌فرم J-Body (شورولت کاوالیر) برگرفته شده بود و شاسی آن نیز یک نسخه کشیده شده از آن بود. در سال 1991 میلادی و در نسل دوم، آرایش هاچ‌بک بدنه از این خانواده حذف و با تغییرات جزئی در ظاهر، کابین و امکانات راهی بازار شد.
نسل سوم این مدل، اولین خودرو آمریکایی بود که به‌صورت استاندارد با چراغ‌های روز عرضه شد که با تغییراتی جزئی در بدنه، کابین و برخی از جزئیات همراه بود. شایان به ذکر است که این سدان تنها در بازار کانادا با نام پونتیاک Tempest به فروش می‌رسید.
شورولت Beretta، که به عنوان نسخه 2 در و کوپه Corsica شناخته می‌شد، از محور جلو بهره می‌برد و در همان استودیویی طراحی شد که کوروت و کامارو نیز طراحی شده بودند. بنابراین روی همان پلت‌فرم L-Body همزاد سدانش ساخته شد. این کوپه با توجه به آپشن‌ها و امکانات متفاوت، در هفت آرایش استاندارد، CL، GT، GTU، Indy، GTZ و Z26 عرضه می‌شد. نسخه کانورتیبل آن نیز در سال 1990، افتخار انتخاب شدن به عنوان خودرو راهنما در مسابقات ایندیاناپولیس 500 را نیز در کارنامه خود دارد اما کانورتیبل این مدل، هیچ‌گاه رنگ تولید انبوه را به خود ندید.
شورولت کُبالت
(2010-2004)
شورولت کُبالت برای جایگزینی با شورولت کاوالیر راهی بازار و در سال 2004 به عنوان مدل سال 2005 معرفی شد. این مدل در 2 نسخه سدان و کوپه تولید می‌شد و بر پایه پلت‌فرم دلتا جنرال‌موتورز شکل گرفت. این پلت‌فرم، بعدها برای شورولت HHR و آسترا و هم‌چنین برای برخی از تولیدات برندهای اُپل، واکسهال، هولدن و ساترن نیز استفاده شد. هم‌چون بسیاری از مدل‌های شورولت، این مدل نیز از نسخه نیرومند SS بهره می‌برد. برای بازار کانادا، این شورولت تحت برند پونتیاک و با نام G5 به فروش می‌رسید که با نام Pursuit نیز شناخته می‌شود.
همین مدل در بازار مکزیک با نام پونتیاک G4 به فروش رسید. پونتیاک G4 و G5 نیز به منظور جایگزینی با پونتیاک سانفایر (که بر پایه شورولت کاوالیر ساخته می‌شد) طراحی شده بود. سوئیچ‌های احتراق معیوب در بسیاری از تولیدات این مدل، موجب شده بود تا آمار تصادفات آن بسیار بالا باشد چراکه در حال حرکت، به‌طور ناگهانی، انتقال قدرت قطع می‌شد. حتی زمانی که جنرال‌موتورز متوجه این مشکل شد، به تولید کُبالت ادامه داد. در فوریه 2014، جنرال‌موتورز بیش از 700 هزار دستگاه کُبالت را فراخوان داد تا این مشکل را حل کند که با پرداخت جریمه 35 میلیون دلاری به سازمان NHTSA نیز همراه بود.
شورولت HHR
(2011-2006)
نام HHR مخفف عبارت Heritage High Roof به معنای (میراث سقف بلند)، یک واگن با طراحی رترو است که توسط برایان نِسبیت طراحی شد و در نمایشگاه لس‌آنجلس سال 2005 به عنوان مدل 2006 رونمایی شد. این واگن که از شاسی‌بلند Equinox کوچک‌تر بود، هم‌چون شورولت کُبالت، پونتیاک G5، ساتِرن یون و ساتِرن آسترا روی پلت‌فرم دلتا ساخته شده بود. این واگن در کنار شورولت زافیرا به فروش می‌رسید. آخرین تولیدات این مدل در ماه می 2011 تولید شد. این مدل در سال 2011 با مدل کَپتیوا اسپرت جایگزین شد که بر پایه شورولت آنترا ساخته شده بود.
البته شایان ذکر است که کَپتیوا اسپرت، تنها به عنوان خودرو ناوگانی به فروش می‌رسید و برای عموم مردم عرضه نشد. اما آنچه که این مدل را محبوب ساخت، طراحی منحصربه‌فرد آن بوده است. در طراحی بدنه آن، از تولیدات شورولت در دهه 40 میلادی الهام گرفته شد که از آن جمله باید به وانت بارهای شورولت Suburban و Advance Design اشاره کرد. گلگیرهای بیرون زده از بدنه و پایین‌تر از کاپوت و جلوپنجره عمودی، مشخصه‌ای بود که از وانت بارهای کلاسیک شورولت به عاریت گرفته شده بود.
طراحی آن‌را، برایان نِسبیت بر عهده داشت که سابقأ در کرایسلر، خود را با طراحی مدل پی‌تی کروزر به اثبات رسانده بود. این مدل با چند رده آپشن LS، LT و 2LT و اسپشیال ادیشن به فروش رسید. یک نسخه تجاری از آن با نام panel van نیز به تولید رسید که در سال 2007 تنها با رده امکانات LT راهی بازار شد اما از سال بعد، تمامی‌آپشن‌ها برای آن قابل سفارش بود.
شورولت کروز
(2008)
تاریخچه این مدل، اندکی پیچیده است. شورولت پیش از عرضه کروز به عنوان یک سدان کامپکت، از این نام برای یک هاچ‌بک کوچک و اقتصادی استفاده می‌کرد. این هاچ‌بک بر پایه سوزوکی Ignis یا همان سوزوکی Swift بین سال‌های 2001 تا 2008، ساخته می‌شد. این محصول، حاصل قراردادی بود که مابین شورولت و سوزوکی، در سال 2001 منعقد شد.
اما از سال 2008، نام کروز برای یک سدان کامپکت برای شورولت استفاده شد که نسخه هاچ‌بک آن در سال 2011 و نسخه استیشن واگن، در سال بعد از آن، به خانواده این مدل افزوده شد. در سال 2013، شورولت از عرضه نسل دوم این مدل خبر داد اما این موضوع، به سال 2015 میلادی موکول شد. شورولت دلیل تأخیر در عرضه نسل جدید آن‌را، ارتقاء بخش‌های مختلف، اعلام می‌کند.
شورولت وُلت
(2010)
وُلت یک سدان برقی است که در سال 2010 به عنوان مدل 2011 تولید شد و علاوه بر برند شورولت، تحت برند هولدن، اُپل (با نام Ampera) و واکسهال (با نام Ampera) نیز در سراسر دنیا به فروش می‌رسد. هولدن در بازار استرالیا و نیوزیلند عرضه می‌شود درحالی‌که واکسهال برای بازار بریتانیا و اُپل در بازار اروپا، به فروش می‌رسد. نسل اول وُلت که بین سال‌های 2011 تا 2014 تولید شد، توانست در بازار بین‌المللی تعداد 88 هزار دستگاه بفروشد که از این میان، بیش از 73 هزار دستگاه، تنها در ایالت متحده به فروش رسید و این رقم برای بازار اروپا، نزدیک به 10 هزار دستگاه بود.
هلند به عنوان دومین بازار بزرگ این سدان برقی در دنیا و بزرگ‌ترین بازار آن در اروپا، حدود پنج هزار دستگاه Ampera و بیش از یک هزار دستگاه وُلت را در این مدل 4 ساله، به فروش رسانید. شورولت وُلت، در طول این مدت، توانست عنوان پرفروش‌ترین خودرو برقی در ایالت متحده را به خود اختصاص دهد که همراه با همزادانش که تحت برندهای دیگر جنرال‌موتوررز به فروش می‌رسد، به عنوان پرفروش‌ترین خودرو الکتریکی در سراسر دنیا شناخته می‌شود.
وُلت، توسط موتور الکتریکی به حرکت درمی‌آید که برای شارژ مجدد باتری‌ها، می‌بایست آن‌را به برق متصل کرد. اما زمانی که شارژ باتری‌ها تمام می‌شود، یک موتور درون‌سوز، نیروبخش یک ژنراتور الکتریکی است تا برد مسافتی آن‌را افزایش دهد. ترمزهای وُلت نیز با قابلیت بازیابی انرژی، تا حدودی به شارژ مجدد باتری‌ها کمک می‌کند. برد مسافتی وُلت به پشتوانه باتری‌ها، 61 کیلومتر بوده و مصرف سوخت آن در حالت ترکیبی به 3.8 لیتر در یکصد کیلومتر می‌رسد. نسل اول وُلت، پس از کسب جوایز بین‌المللی متعدد از سراسر دنیا، در سال 2015، وارد نسل دوم خود شد. نسل دوم از این مدل، با بهبود و ارتقاء در بخش‌های فنی، توانست به برد مسافتی 80 کیلومتر دست یابد.
شورولت Corsica/Beretta
(1996-1987)
Corsica، نام شهری در فرانسه است. این خودرو بر پایه پلت‌فرم L-Body جنرال‌موتورز شکل گرفت. نسخه دو در این مدل، Beretta نام داشت. این سدان در طول 6 سال تولید، 3 نسل را پشت سر گذاشت که نسل اول از ابتدای تولید تا سال 1991، نسل دوم تا سال 1994 ادامه یافت و تولید نسل سوم به سال‌های 1955 و 1956 اختصاص داشت. این مدل در ابتدا به عنوان خودرو سازمانی و اُرگان‌های مختلف، محبوب شد و در سال 1988، توانست پس از شورولت Celebrity، عنوان دومین خودرو پرفروش را در آمریکا کسب کند. بسیاری از قطعات بدنه نظیر سامانه تعلیق از پلت‌فرم J-Body (شورولت کاوالیر) برگرفته شده بود و شاسی آن نیز یک نسخه کشیده شده از آن بود. در سال 1991 میلادی و در نسل دوم، آرایش هاچ‌بک بدنه از این خانواده حذف و با تغییرات جزئی در ظاهر، کابین و امکانات راهی بازار شد.
نسل سوم این مدل، اولین خودرو آمریکایی بود که به‌صورت استاندارد با چراغ‌های روز عرضه شد که با تغییراتی جزئی در بدنه، کابین و برخی از جزئیات همراه بود. شایان به ذکر است که این سدان تنها در بازار کانادا با نام پونتیاک Tempest به فروش می‌رسید.
شورولت Beretta، که به عنوان نسخه 2 در و کوپه Corsica شناخته می‌شد، از محور جلو بهره می‌برد و در همان استودیویی طراحی شد که کوروت و کامارو نیز طراحی شده بودند. بنابراین روی همان پلت‌فرم L-Body همزاد سدانش ساخته شد. این کوپه با توجه به آپشن‌ها و امکانات متفاوت، در هفت آرایش استاندارد، CL، GT، GTU، Indy، GTZ و Z26 عرضه می‌شد. نسخه کانورتیبل آن نیز در سال 1990، افتخار انتخاب شدن به عنوان خودرو راهنما در مسابقات ایندیاناپولیس 500 را نیز در کارنامه خود دارد اما کانورتیبل این مدل، هیچ‌گاه رنگ تولید انبوه را به خود ندید.
شورولت کُبالت
(2010-2004)
شورولت کُبالت برای جایگزینی با شورولت کاوالیر راهی بازار و در سال 2004 به عنوان مدل سال 2005 معرفی شد. این مدل در 2 نسخه سدان و کوپه تولید می‌شد و بر پایه پلت‌فرم دلتا جنرال‌موتورز شکل گرفت. این پلت‌فرم، بعدها برای شورولت HHR و آسترا و هم‌چنین برای برخی از تولیدات برندهای اُپل، واکسهال، هولدن و ساترن نیز استفاده شد. هم‌چون بسیاری از مدل‌های شورولت، این مدل نیز از نسخه نیرومند SS بهره می‌برد. برای بازار کانادا، این شورولت تحت برند پونتیاک و با نام G5 به فروش می‌رسید که با نام Pursuit نیز شناخته می‌شود.
همین مدل در بازار مکزیک با نام پونتیاک G4 به فروش رسید. پونتیاک G4 و G5 نیز به منظور جایگزینی با پونتیاک سانفایر (که بر پایه شورولت کاوالیر ساخته می‌شد) طراحی شده بود. سوئیچ‌های احتراق معیوب در بسیاری از تولیدات این مدل، موجب شده بود تا آمار تصادفات آن بسیار بالا باشد چراکه در حال حرکت، به‌طور ناگهانی، انتقال قدرت قطع می‌شد. حتی زمانی که جنرال‌موتورز متوجه این مشکل شد، به تولید کُبالت ادامه داد. در فوریه 2014، جنرال‌موتورز بیش از 700 هزار دستگاه کُبالت را فراخوان داد تا این مشکل را حل کند که با پرداخت جریمه 35 میلیون دلاری به سازمان NHTSA نیز همراه بود.
شورولت HHR
(2011-2006)
نام HHR مخفف عبارت Heritage High Roof به معنای (میراث سقف بلند)، یک واگن با طراحی رترو است که توسط برایان نِسبیت طراحی شد و در نمایشگاه لس‌آنجلس سال 2005 به عنوان مدل 2006 رونمایی شد. این واگن که از شاسی‌بلند Equinox کوچک‌تر بود، هم‌چون شورولت کُبالت، پونتیاک G5، ساتِرن یون و ساتِرن آسترا روی پلت‌فرم دلتا ساخته شده بود. این واگن در کنار شورولت زافیرا به فروش می‌رسید. آخرین تولیدات این مدل در ماه می 2011 تولید شد. این مدل در سال 2011 با مدل کَپتیوا اسپرت جایگزین شد که بر پایه شورولت آنترا ساخته شده بود.
البته شایان ذکر است که کَپتیوا اسپرت، تنها به عنوان خودرو ناوگانی به فروش می‌رسید و برای عموم مردم عرضه نشد. اما آنچه که این مدل را محبوب ساخت، طراحی منحصربه‌فرد آن بوده است. در طراحی بدنه آن، از تولیدات شورولت در دهه 40 میلادی الهام گرفته شد که از آن جمله باید به وانت بارهای شورولت Suburban و Advance Design اشاره کرد. گلگیرهای بیرون زده از بدنه و پایین‌تر از کاپوت و جلوپنجره عمودی، مشخصه‌ای بود که از وانت بارهای کلاسیک شورولت به عاریت گرفته شده بود.
طراحی آن‌را، برایان نِسبیت بر عهده داشت که سابقأ در کرایسلر، خود را با طراحی مدل پی‌تی کروزر به اثبات رسانده بود. این مدل با چند رده آپشن LS، LT و 2LT و اسپشیال ادیشن به فروش رسید. یک نسخه تجاری از آن با نام panel van نیز به تولید رسید که در سال 2007 تنها با رده امکانات LT راهی بازار شد اما از سال بعد، تمامی‌آپشن‌ها برای آن قابل سفارش بود.
شورولت کروز
(2008)
تاریخچه این مدل، اندکی پیچیده است. شورولت پیش از عرضه کروز به عنوان یک سدان کامپکت، از این نام برای یک هاچ‌بک کوچک و اقتصادی استفاده می‌کرد. این هاچ‌بک بر پایه سوزوکی Ignis یا همان سوزوکی Swift بین سال‌های 2001 تا 2008، ساخته می‌شد. این محصول، حاصل قراردادی بود که مابین شورولت و سوزوکی، در سال 2001 منعقد شد.
اما از سال 2008، نام کروز برای یک سدان کامپکت برای شورولت استفاده شد که نسخه هاچ‌بک آن در سال 2011 و نسخه استیشن واگن، در سال بعد از آن، به خانواده این مدل افزوده شد. در سال 2013، شورولت از عرضه نسل دوم این مدل خبر داد اما این موضوع، به سال 2015 میلادی موکول شد. شورولت دلیل تأخیر در عرضه نسل جدید آن‌را، ارتقاء بخش‌های مختلف، اعلام می‌کند.
شورولت وُلت
(2010)
وُلت یک سدان برقی است که در سال 2010 به عنوان مدل 2011 تولید شد و علاوه بر برند شورولت، تحت برند هولدن، اُپل (با نام Ampera) و واکسهال (با نام Ampera) نیز در سراسر دنیا به فروش می‌رسد. هولدن در بازار استرالیا و نیوزیلند عرضه می‌شود درحالی‌که واکسهال برای بازار بریتانیا و اُپل در بازار اروپا، به فروش می‌رسد. نسل اول وُلت که بین سال‌های 2011 تا 2014 تولید شد، توانست در بازار بین‌المللی تعداد 88 هزار دستگاه بفروشد که از این میان، بیش از 73 هزار دستگاه، تنها در ایالت متحده به فروش رسید و این رقم برای بازار اروپا، نزدیک به 10 هزار دستگاه بود.
هلند به عنوان دومین بازار بزرگ این سدان برقی در دنیا و بزرگ‌ترین بازار آن در اروپا، حدود پنج هزار دستگاه Ampera و بیش از یک هزار دستگاه وُلت را در این مدل 4 ساله، به فروش رسانید. شورولت وُلت، در طول این مدت، توانست عنوان پرفروش‌ترین خودرو برقی در ایالت متحده را به خود اختصاص دهد که همراه با همزادانش که تحت برندهای دیگر جنرال‌موتوررز به فروش می‌رسد، به عنوان پرفروش‌ترین خودرو الکتریکی در سراسر دنیا شناخته می‌شود.
وُلت، توسط موتور الکتریکی به حرکت درمی‌آید که برای شارژ مجدد باتری‌ها، می‌بایست آن‌را به برق متصل کرد. اما زمانی که شارژ باتری‌ها تمام می‌شود، یک موتور درون‌سوز، نیروبخش یک ژنراتور الکتریکی است تا برد مسافتی آن‌را افزایش دهد. ترمزهای وُلت نیز با قابلیت بازیابی انرژی، تا حدودی به شارژ مجدد باتری‌ها کمک می‌کند. برد مسافتی وُلت به پشتوانه باتری‌ها، 61 کیلومتر بوده و مصرف سوخت آن در حالت ترکیبی به 3.8 لیتر در یکصد کیلومتر می‌رسد. نسل اول وُلت، پس از کسب جوایز بین‌المللی متعدد از سراسر دنیا، در سال 2015، وارد نسل دوم خود شد. نسل دوم از این مدل، با بهبود و ارتقاء در بخش‌های فنی، توانست به برد مسافتی 80 کیلومتر دست یابد.
خبر فارسی
تازه های سایت
