کامارو از بازیگر خسته تا تانک مسابقه

به گزارش پدال نیوز به نقل از صمت، کاماروهای اولیه، خودروهای وحشتناکی برای رانندگی بودند؛ وزن زیادی داشتند و حتی کرختی آنها در سطح استاندارد روز نبود. اما در همین حال، کامارو 1967 از برخی پیشرفت‌های مهم بهره‌مند بود. نخستین مزیت، ظاهر خوب و مثال‌زدنی آن بود. طراحی این مدل که زیر نظر «بیل میچل» انجام شده بود، بیشتر از آن که این خودرو نیاز داشته باشد، برجسته بود. خطوط کامارو از یک کانسپت «مینی‌ریورا» گرفته شده بود. این طراحی از آن نظر اهمیت داشت که در آن زمان، فورد موستانگ پس از معرفی هیجان‌انگیزش در سال 1964م تبدیل به خودرویی چاق و با ظاهر سطح پایین شده بود. در همین حال، وجود 81 آپشن کارخانه‌ای در کنار 41 ابزار نمایندگی، از دیگر نقاط قوت این مدل محسوب می‌شد و باعث می‌شد کامارو در دسترس همه قرار گیرد.
کاماروی «ینکو»
هدف شورولت از ساخت کامارو بیشتر یک کامپکت زیبا بود تا یک خودرو عضلانی. اما «دان ینکو» مالک نمایندگی شورولت در منطقه «پیتسبورگ» دیدگاه دیگری داشت. وی به اندازه 400 سی‌سی محدوده حجم موتورهای 6/6 لیتری 8 V جنرال‌موتورز را افزایش داد و در تعداد اندکی از کاماروها از آن استفاده کرد. در سال 1969م، «ینکو» بازخورد خوبی برای سفارش‌های این مدل دریافت کرد. سال‌ها بعد، «پال واکر» فقید راننده یک نمونه «ینکو» در فیلم «سریع و خشن2» بود.
کامارو 28 Z مدل 1968
یک نمونه کامل از نحوه مفید واقع شدن در مسابقات برای یک مدل خودرو و یک خودروساز. وقتی روسای جنرال‌موتور اجازه ندادند شورولت یک تیم مسابقه‌ای «ترنس ام» داشته باشند، علاقه‌مندان مسابقات اتومبیلرانی در این کمپانی به سراغ «راجر پنسکه» رفتند. مهندسان با استعداد «پونسکه» که «مارک دونوهیو» نیز جزو آنها بود، موفق شدند تا کامارو را از یک «بازیگر خسته» در 1967م به یک ابزار مسابقه‌ای تبدیل کنند. این خودرو توانست بر سری «اس‌سی‌سی‌آ» «ترنس ام» در سال‌های 1968 و 1969م حکمرانی کند. در میان نوآوری‌های مهندسان شورولت برای این مدل، مواردی چون سیستم تعلیق «شرایط سخت» و المان‌های ترمز به چشم می‌خورد. مهم‌تر از همه، این پیروزی در مسابقات بود که باعث شد کامارو از زیر سایه موستانگ خود را خارج کند.
 
کامارو 1- ZL مدل 1969
نامتعارف‌ترین کامارو که برای مدت زیادی، قدرتمندترین آنها نیز محسوب می‌شد همانند دیگر کاماروهای اولیه با حجم بالای موتور، شورولت بی‌سروصدا در نمایندگی‌ها بر روی آنها کار می‌کرد. موتور 7 لیتری8 V این شورولت با همکاری تیم مسابقه «چاپارال کن-ام» تولید شده بود که قدرتی برابر 430 اسب‌بخار داشت. این موتور آلومینومی، حدود 72 کیلوگرم نسبت به نمونه آهنی خود سبک‌تر بود و باعث چابکی بیشتر کامارو زد ال1 می‌شد. شاهد این موضوع، موفقیت کامارو در مسابقات قهرمانی «AHRAPS» در سال 1971م است. البته تنها 69 نمونه از این مدل به فروش رسید. تعداد کمی حاضر بودند برای آپشن موتور خودرو 2727 دلاری، بیش از 4 هزار دلار بپردازند.
کاماروی اوایل دهه 70 میلادی
جنرال‌موتورز که در اوج قدرت خود قرار داشت، میلیون‌ها دلار در این نسخه جاه‌طلبانه سرمایه‌گذاری کرد. «میچل» عاشق سبک طراحی اسپرت ایتالیایی بود و بر این اساس، طراحی بدنه کامارو را تغییر داد. وی با این کار توانست سطح طراحی کامارو را یک سر و گردن بالاتر از رقبا قرار دهد. همچنین راحتی در این مدل، در وضعیت بهتری قرار داشت و از موقعیت صندلی و هندلینگ مناسبی برخوردار بود اما تمام این تلاش‌ها، تحت‌شعاع یک سری اتفاقات در سال 1970م قرار گرفت. این سال با اعتصاب گسترده کارکنان اتومبیل‌سازی و تاخیر در روند تولید همراه بود. همچنین قوانین جدید آلودگی و تحریم نفتی عرب‌ها باعث شد سطح قدرت خودروها به چالش کشیده شود. در نهایت، قوانین جدید تصادفات، باعث شد طراحی خود را نشان دهد.
 
کامارو1 LE مدل‌های 1988 تا 1992
در ششمین نسل از کامارو، برای دومین‌بار بازنگری کلی در زمینه طراحی 1969 انجام شد. این مدل‌های دوره IROC، خودروهای متفاوتی بودند. نسل سوم با یک شرایط هندلینگ انقلابی همراه بود و از توسعه همزمان نسل چهارم «کروت» بهره‌مند می‌شد. بهترین نمونه این جمع، مدل مسابقه‌ای کامارو Z28 1 LE بود که در بین سال‌های 1988 تا 1992م عرضه می‌شد. این مدل که می‌توانست با یک موتور 5 لیتری یا 7/5 لیتری V8 استفاده شود، با دامپرهای با صلبیت بیشتر، مخزن سوخت متحیرکننده، خنک‌کننده روغن و میل‌گاردان آلومینیومی همراه بود. ولی در این مدل الهام‌بخش بهترین کامارو امروز، یعنی Z28، خبری از سیستم A/C نبود.
کامارو SS مدل 1998 تا 2002
در نسل چهارم کامارو، شیب آمار فروش، ناگهان به سمت پایین رفت؛ زیرا کسی نمی‌خواست کوپه کوچک در میان شور و شوق شاسی‌بلندها داشته باشد. اما در عین حال، کامارو یک عملکرد شکست‌ناپذیر را در رده قیمتی خودش در اختیار قرار می‌داد. این موضوع، به‌ویژه در سال آخر کامارو SS مشهود بود؛ جایی که با پرداخت هزینه‌ای کمتر از 25هزار دلار، صاحب خودرویی می‌شدید که یک موتور آلومینیومی1- LS1 V8 در خود داشت. قدرت کامارو نسبت به مشخصات خودرو، می‌توانست بین 305 تا 325 اسب‌بخار تغییر کند. نمونه‌های کارکرده این مدل، هنوز هم به‌صرفه باقی مانده‌اند و برخی، از آنها با نام «آخرین کاماروها» یاد می‌کنند.
 
«بامبل بی»
قرارگیری کانسپت کامارو در فیلم «تبدیل‌شوندگان» در سال 2007م، یکی از هوشمندانه‌ترین حرکات در بازار بود و باعث شد تا بهتر از هر نوع تبلیغاتی، درباره این خودرو ذهنیت خوب ایجاد شود. مهم‌تر از همه اینکه، با شخصیت ساده و بی‌آلایش خود، افراد زیادی و به‌ویژه کودکان را به خود جذب می‌کرد؛ قشری که به‌ندرت در تبلیغات خودروها مورد هدف قرار می‌گیرند.
کامارو Z28 مدل 2014
همانند مدل نخستین، کامارو جدید معرفی‌شده در سال 2010م، دارای شرایط ویژه‌ای در رانندگی نبود؛ در پیچ‌ها به‌سختی حرکت می‌کرد و بیشتر از آنچه وزن داشت، سنگین به‌نظر می‌رسید. اما در همین حال، شورولت در 12 ماه نخست تولید این مدل، توانست بیش از 90 هزار دستگاه از آن را به فروش برساند و خریداران چندان توجهی به نقاط ضعف آن نشان ندادند. اما این مسئله برای مهندسان شورولت مهم بود و نسل پنجم کامارو، سال به سال بهتر از قبل می‌شد. تا جایی که در مدل سال 2014، کامارو دارای سیستم فرمان منحصر به فرد، تایرهای خاص و سیستم تعلیق متفاوت با مدل معرفی‌شده در 2010م بود. Z28 باعث شد کامارو در دل رانندگان مسابقه صاحب پورشه 911 دلهره ایجاد کند.
 
پونتیاک فایربرد
این عنوان درست نوشته شده و «فایر برد» به‌طور قطع یکی از بهترین «کاماروها» است. حقیقت این است که مرور تاریخ کامارو بدون یکی از همراهان قدیمی آن، یعنی «پونتیاک فایربرد»، امکان‌پذیر نیست. اگر تمرکز ما روی میانه‌ها تا اواخر دهه 70 میلادی باشد، «پونتیاک فایربرد» عنوان جذاب‌ترین خودرو امریکایی را برای خود داشته است. «پونتیاک»، در مدتی طولانی‌تر از شورولت از موتورهای با سطح قدرت بالا استفاده کرد و در سال 1975م، موتور 5/7 لیتری V8 را در اختیار قرار می‌داد. پس از این مدل، «پونتیاک» به سراغ هندلینگ رفت و اساس برخی ویژگی‌های کاماروهای عضلانی امروزی را رقم زد.