صنعت قطعه سازی چاره ای جز جوینت شدن ندارد

به گزارش پدال نیوز به نقل از پرشین خودرو، یکی از خصوصیات اخلاقی برخی از مدیران ایرانی در مورد برخورد با انتقادات، استفاده از گزینه انداختن توپ تو زمین همسایه است که اتفاقا این مدل فرار از بار مسئولیت را بسیار خوب فراگرفته اند.
 
صنعت خودرو در تمام دنیا تشکیل شده است از خودروساز و قطعه ساز البته سیستم فروش را هم می توان به این صنعت اضافه کرد اما اساس تولید در این حوزه بر روی شاخ خودروساز و قطعه ساز می چرخد و در ایران این اتفاق کمی پیچیده است زیرا در صنعت قطعه سازی چیزی که زیاد از تولیدکننده خرد و چیزی که بسیار نایاب است مجموعه ساز قابل اتکا است.
 
در صنعت خودرو نیز به علت سیستم مونتاژ کاری که از همان ابتدا بر این صنعت سایه افکنده است، انعطاف زیادی برای تغییر وجود ندارد و این دومین خصوصیت صنعت خودروی ایران است که از سایرین متمایز می شود.
 
کارشناسان صنعت خودرو بر این عقیده هستند که برای رفع مشکلات صنعت خودرو کشور، ابتدا باید مشکلات صنعت قطعه سازی را حل کرد و بعد به دنبال رفع مشکلات صنعت خودروسازی رفت.
 
میزان بدهی خودروسازان به صنعت قطعه سازی کشور هر روز در حال افزایش است و میزان پرداختی به این صنعت هر روز کاهش می یابد این بدان معنی است که نقدینگی قطعه ساز کم کم صفر می شود و مواد اولیه ای وارد نخواهد شد که بخواهد به قطعه تبدیل شود.
 
البته ممکن است برخی قطعه سازان بتوانند مواد اولیه را نیز تامین کنند اما معلوم نیست کیفیت مواد تهیه شده همان چیزی باشد که باید باشد.
 
کارشناسان مستقل صنعت خودرو بر این عقیده هستند که اولین کاری که باید در صنعت قطعه سازی رخ دهد، ایجاد مجموعه ساز به جای قطعه ساز با مشارکت قطعه سازان کوچک است تا بتوان قدرت و تاثیر این حوزه را در صنعت افزایش داد.
 
جوینت شدن موضوعی است که تازگی ندارد اما تا به حال رنگ واقعیت به خود نگرفته است.
 
محمدرضا نجفی منش عضو انجمن قطعه سازان با تاکید بر این مطلب که سال ها پیش پیشنهاد مجموعه سازی به جای قطعه سازی را به دولت داده است اما اتفاقی نیفتاده، اظهار داشت: در سال 80 در استراتژی صنعت خودرو تبدیل قطعه سازان کوچک و بزرگ به مجموعه سازان توانمند دیده شده بود و در آن مقطع بر این باور بودیم که جوینت شدن تنها راه حل برون رفت از مشکلات در صنعت قطعه سازی کشور است.
 
وی ادامه داد: متاسفانه به دلایلی که بنده نمی دانم این اتفاق در آن سال ها تنها در حد همان حرف و نوشته ای بر روی کاغذ ماند و تغییری ایجاد نشد.
 
این عضو انجمن قطعه سازان ایران نبود فرهنگ کار گروهی را دلیل اصلی فرار قطعه سازان از ترکیب شدن با یکدیگر دانست و افزود: فرهنگی که به ما می گوید تکروی کن سال هاست که جای خود را در ذهن و عمل ما گرفته است و نمی گذارد تا هیچ مشارکتی به سرانجام برسد.
 
وی از فواید وجود مجموعه سازان به جای قطعه سازان خرد و متوسط گفت: مهمترین فایده، افزایش قدرت در بازار و تاثیر در تصمیم سازی های کلان صنعت خودرو است که این مهم تا به امروز مغفول مانده و اساسا در تصمیم سازی های این صنعت بزرگ، میزان تاثیر قطعه سازان اگر نگوییم اصلا نبوده، باید عرض کنم که بسیار ناچیز تر از آنی بوده است که می بایست باشد.
 
نجفی منش با ابراز امیدواری نسبت به تغییر رویکرد فرهنگی در جامعه اقتصادی کشور در سال های آتی، خاطرنشان کرد: در هیچ صنف و دسته ای، با ضعف و تک صدایی نمی توان به جایی رسید و متاسفانه این مهم همان نقطه ضعف فعلی صنعت قطعه سازی کشور است.