راننده ای که 35 هزار قطعه اتوبوسش را می شناسد!

برخی می گویند برخی راننده های متخلف یک باک جداگانه در نزدیک باک اصلی اتوبوس جانمایی می کنند که همین عاملی ست خطرناک برای آتش گرفتن.

برخی دیگر نقص های خود اتوبوس را. هرچه است رانندگی در جاده به خصوص برای کسانی که شغلشان این است یکی از خطرناک ترین مشال دنیاست. مثلث تاثیر گذار «راننده- جاده و وسیله نقلیه» باید دست به دست هم بدهند تا راننده به همراه مسافرانش و البته خود وسیله تردد سالم و سلامت به مقصد برسد . در این راه همراه شدیم با یک راننده اتوبوس.

از تجریباتش در جاده تا دوری از خانواده؛ گفت وگویی متفاوت با «علی رضا مرودشتی» را در ذیل می خوانید:



معمولا چند روز در هفته پشت فرمان هستید؟

بستگی دارد به وضعیت کاری خودمان. گاه طی یک هفته به صورت متناوب در تردد هستیم و از دیدن خانواده محروم. قدر مسلم که نمی شود همواره رانندگی کرد حتی پیش از اینکه قانون رانندگی مستمر برای راننده های اتوبوس 4 ساعت تعیین شود باز برای به سلامت رسیدن مسافران و البته خودم رعایت می کنم و از قانون «زمان مشخص» تجاوز نمی کنم.


همکاران هم صنف می گویند شما فقط خدا را دارید و بس. نظر شما در این خصوص چیست؟

واقعیت همین است. با اینکه در بیشتر سفر ها 40 مسافر همراه تو هستند اما باز راننده شدیدا احساس تنهایی می کند و در این جاده های خطرناک ققط و تنها فقط به خدا فکر می کند. 2 فرزند دارم که همواره در فکر آنها هستم که در این جاده ها یتیم نشوند! ولی در شرایط سخت جاده و یا حتی بنا به دلایلی که ناچاریم تنها و بدون مسافرت سفر کنیم این تنها خداست که یار و یاور ماست.

به اتفاقی که اخیرا برای همکارتان در جاده کرمان-شیراز افتاده بپردازیم. آیا دفاعیه شخصی برای او دارید؟

حقیقتا ما پزشک و پرستار نیستیم که به محض اینکه نسبت به یک گروه هجمه وارد شود همه وارد عمل شوند و بی دلیل از طرف کسی در آییم. ولی در صنف ما چند ده هزار راننده و نیروی کاری وجود دارد و طبیعی است که سهل انگاری هایی هم به وجود می آید. اگر قانون گفته در این تصادف وحشتناک راننده بخشی از تقصیر را بر عهده دارد در صورت بی طرفی باید گفت قانون در صورت صحت در همه مراحل درست می گوید چون واقعا این چنین است. گاهی راننده ها چندان توجی به مشکل اتوبوس خود نمی کنند ولی باید گفت باید در دل کار بود و سپس اظهار نظر کرد. اتوبوسی که با آن کار می کنم 35 هزار قطعه دارد و با اینکه مدعا هستم تمام قطعات آن را می شناسم و در صورت لزوم می توانم نسبت به تعمیر انها اقدام کنم ولی باز گاهی اوقات شرایط فرق می کند.

چه فرقی؟

ببینید گاهی برای خود من پیش می آید که می دانم اتوبوسم یک مشکل کوچکی دارد ولی در کار نمی توان به خاطر یک موضوع یا مشکل کار را خواباند چون هرج و مرج به وجود می آید. یادم می آید برای یک مسافرت طولانی مدت به محض اینکه می خواستیم اتوبوس را از ترمینال حرکت دهیم صدای هشدار در جلو اتوبوس به صدا درامد. ساعت حول و هوش 10 شب بود و ما اخرین سرویسی بودیم که قرار بود حرکت کنیم. یادم می آید حدود نیم ساعا با مسافران کلنجار رفتم و گفتم با صدای هشدار درب جلو که صدای بوق مانندی مانند چراغ راهنما دارد نمی توان حرکت کرد و موجب ناراحتی اعصاب دیگران می شود همه گفتند ایرادی ندارد ما باید صبح به مقصد برسیم. ما هم به ناچار راه افتادیم و نزدیکی های مقصد توانستیم صدای بوق را قطع کنیم.

به مسافران اشاره کردید. بودن هر روزه با ادم های متفاوت چه حس و حالی دارد؟

همیشه در سفر بودن که حقیقتا جذابیت منحصر به فردی دارد. با اینکه همواره به اطرافیان می گویم شغل ما سخت ترین شغل دنیاست ولی مسافران همیشه مهم ترین بخش سفر ما هستند. در حقیقت با تمام گلایه هایی که معمولا در هر سر بابت همه چیز از دیر رسیدن تا توقف های متعدد می کنند ولی باز نقطه قوت ما درسفر همین مسافران هستند.

گلایه ها آیا منطقی نیستند؟

بابت تاخیرها معمولا حق به جانب مسافران نیست چون ما محدودیت هایی برای رسیدن به یک مقصد داریم و اگر زودتر از حد تعیین شده به مقصد برسیم جریمه می شویم. بابت ایستادن ها هم وضعیت به همین منوال است. باید در هر سفر چند نوبت توقف کرد یا برای مهر کردن دفترچه تردد یا برای خوردن غذای مسافران و یا برای اقامه نماز که همگی جزء قوانین هستند. البته مسافرانی که باید همیشه در سفر باشند معمولا این موارد را می دانند و اعتراص زیادی نمی کنند وانگهی برخی مسافران که گذرشان برای مسافرت کمتر به اتوبوس می خورد معمولا از این دست مسائل گلایه می کنند.

قبول دارید برخی همکاران شما از این قوانین سو استفاده می کنند؟

صد در صد همینطور است. ولی دیگر همه می دانند در همه مشاغل برخی افراد هستند که کارشان را درست انجام نمی دهند. به طور مثال اخیرا مد شده اتوبوس ها به جا به جایی کالاها از مبدا به مقصد مبادرت می کنند که کاری است خلاق قانون؛ معمولا جریمه هم می شوند ولی چون باید بارها را خارج از ترمینال پیاده کنند بسیاری از مواقع معطل می کنند که این اصلا به مزاق مسافران خوش نمی آید. البته شاید رانندگان حق داشته باشند چرا که همیشه اتوبوس به صورت تکمیلی حرکت نمی کند و راننده ناچار است بخشی از هزینه سفر را به این صورت تامین کند.