مشهورترین خودروهای موتور عقب تاریخ را بیشتر بشناسید (قسمت سوم) +تصاویر

به گزارش پایگاه خبری پدال نیوز، در دو قسمت قبلی به بیان تاریخچه و معرفی تعدادی از مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ پرداختیم. در این قسمت که قسمت سوم و پایانی این سری مقالات است نیز تعداد دیگری از خودروهای موتورعقب مشهور تاریخ را معرفی می‌کنیم.

شورلت کورویر

پس از ورود فولکس‌واگن بیتل به ایالات‌متحده و موفقیت و فروش بسیار بالای آن، جنرال موتورز هم تصمیم به ساخت خودروی موتورعقب ارزان‌قیمتی جهت رقابت با بیتل گرفت. این خودرو که شورلت کورویر نام گرفت در سال 1959 معرفی شد. کورویر تنها خودروی آمریکایی تولید انبوهی بود که از پیشرانهٔ هوا خنک نصب‌شده در عقب استفاده می‌کرد. شورلت سدان کوچک و ارزان‌قیمتی بود که در دو نسل و در انواع مختلف سدان، کوپه، کانورتیبل، استیشن، ون و وانت تولید شد. البته کوچک در مقیاس آمریکایی چراکه طول نسخهٔ سدان آن به 4.57 متر می‌رسید. این خودرو از پیشرانه‌های 6 سیلندر تخت هواخنک با حجم‌هایی از 2.3 تا 2.7 لیتر استفاده می‌کرد. نسل اول کورویر تا سال 1964 تولید شد و نسل دوم در سال 1965 به بازار آمد. سرانجام تولید تنها شورلت موتورعقب تاریخ در سال 1969 خاتمه یافت.

فولکس‌واگن تایپ 3

فولکس‌واگن تایپ 3 در نمایشگاه فرانکفورت 1961 به‌عنوان مدلی بزرگ‌تر و لوکس‌تر از بیتل معرفی شد. البته تایپ 3 همچنان اصول کلی بیتل یعنی سیستم موتورعقب و استفاده از پیشرانهٔ هواخنک را حفظ کرده بود. این خودرو در دو سری بانام‌های 1500 و 1600 و در سه مدل سدان، فست بک و استیشن به بازار عرضه شد. در تایپ 3 پیشرانه به‌گونه‌ای نصب‌شده بود که بر روی آن فضای باری ایجاد شود. به همین دلیل این خودرو برخلاف بیتل دارای دو صندوق بار بود. یکی در عقب و بر روی موتور و دیگری در جلو. فولکس‌واگن تایپ 3 هیچ‌گاه نتوانست به موفقیت و فروش خارق‌العادهٔ بیتل دست پیدا کند و نهایتاً تولید آن پس از ساخت 2,542,382 دستگاه در سال 1973 متوقف شد.

رنو 8 و 10

دو رنوی 8 و 10 سدان‌های کوچک موتورعقب-محورعقبی بودند که در دههٔ 60 و 70 میلادی به تولید می‌رسیدند. رنو 8 در سال 1962 معرفی شد و رنو 10 که نسخه‌ای لوکس‌تر از 8 بود در سال 1965 به بازار آمد. در سال‌های 1968 تا 1971 رنو 8 در رومانی توسط داچیا بانام داچیا 1100 نیز بتولید رسید. پیشرانهٔ اولیهٔ این خودروهای یک واحد 4 سیلندر خطی آب‌خنک 956 سی‌سی بود که 43 اسب بخار قدرت داشت. البته بعدها پیشرانه‌های قدرتمندتری با حجم‌های بیشتر 1100، 1255 و 1289 سی‌سی هم برای آن‌ها ارائه شد. تولید رنو 10 در سال 1971 و رنو 8 در سال 1973 متوقف شد درحالی‌که در سال 1969 مدل موتورجلو-دیفرانسیل جلو رنو 12 به‌عنوان جایگزین آن‌ها معرفی‌شده بود.

هیلمن ایمپ

پس از ساخت خودروهای موتورعقبِ کوچک و ارزان‌قیمت در کشورهای مختلف، این بار نوبت انگلیسی‌ها بود که چنین خودروهایی را عرضه کنند. گروه خودروسازی روتس انگلستان که دارای زیرمجموعه‌هایی چون هیلمن، سانبیم، سینگر و هامبر بود، در سال 1963 خودروی اقتصادی و کوچکی را بانام هیلمن ایمپ (Imp) معرفی کرد. البته این خودرو بانام‌های دیگری توسط دیگر زیرمجموعه‌های گروه روتس نیز بتولید رسید. ایمپ اولین خودروی تولید انبوه دنیا با بلوک موتور و سر سیلندر آلومینیومی و همین‌طور اولین خودروی موتورعقب انگلیسی بود. این خودرو برای رقابت مستقیم با مینی ماینر به بازار آمد درحالی‌که به دلیل موتورعقب بودن از فضای بار و سرنشین بیشتری برخوردار بود. بااینکه در سال 1967 گروه روتس توسط کرایسلر اروپا خریداری شد اما تولید ایمپ همچنان تا سال 1976 ادامه داشت و 440 هزار دستگاه از آن تولید شد.

پورشه 911

بدون شک یکی از مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ پورشه 911 است. این خودرو در سال 1963 به‌عنوان جایگزین مدل 356 به بازار آمد. تولید این پورشهٔ جاودانه هنوز ادامه داشته و همچنان سنت موتورعقب خود را حفظ کرده است. پورشه 911 یکی از معدود خودروهای موتورعقبی است که هنوز تولید می‌شود. حتی این خودرو تا سال 1998 هنوز از پیشرانه‌های هواخنک استفاده می‌کرد تا اینکه سرانجام موتورهای آب‌خنک جایگزین آن‌ها شدند. در سال 1999 پورشه 911 پس از فورد مدل T، مینی، سیتروئن DS و فولکس‌واگن بیتل به‌عنوان پنجمین خودروی قرن بیستم انتخاب شد. این خودرو یکی از قدیمی‌ترین کوپه‌هایی است که همچنان تولید می‌شود و تا سال 2013 که جشن 50 سالگی خود را برگزار کرد تعداد 820 هزار دستگاه از آن تولیدشده بود.

فیات 126

فیات 126 در اکتبر 1972 به‌عنوان جایگزین فیات 500 معرفی شد. این خودرو همچنان سیستم موتورعقب 500 را حفظ کرده بود. فیات 126 طولی معادل 3 متر داشت و با موتورهای دو سیلندر خطی 594 سی‌سی، 652 سی‌سی و 704 سی‌سی عرضه می‌شد. بااینکه فیات 126 در ایتالیا هرگز به محبوبیت فیات 500 دست پیدا نکرد اما به دلیل دوام مکانیکی بالا و مصرف سوخت کم در کشورهای بلوک شرق بسیار محبوب بود. به همین دلیل درحالی‌که تولید آن در سال 1980 توسط فیات ایتالیا متوقف شد، اما تا سال‌ها بعد در دیگر کشورها بتولید می‌رسید. سرانجام تولید فیات 126 به‌عنوان آخرین خودروی موتورعقب فیات در سال 2000 و پس از ساخت 4,673,655 دستگاه متوقف شد.

اشکودا 130

اشکودا سری 130 سدان خانوادگی کوچک و موتورعقبی بود که در سال 1984 معرفی شد. این خودرو در سه مدل بانام‌های 130، 135 و 136 بتولید رسید که تولید مدل 130 در سال 1988 متوقف شد درحالی‌که مدل‌های 135 و 136 یک سال قبل معرفی‌شده بودند. این خودرو در دو نمونهٔ سدان و کوپه ساخته شد. این خودرو در طول دوران تولیدش همواره از یک پیشرانهٔ 4 سیلندر خطی 1.3 لیتری آب‌خنک استفاده می‌کرد که قدرتی بین 58 تا 62 اسب بخار تولید می‌کرد. اشکودا 130 را می‌توان یکی از معدود خودروهایی موتورعقبی دانست که ظاهر آن بسیار شبیه به خودروهای موتورجلو است و از روی ظاهر نمی‌توان پی به موتورعقب بودن آن برد. چراکه رادیاتور این خودرو در قسمت جلو نصب‌شده بود و همانند خودروهای موتورجلو دارای جلوپنجره جهت خنک شدن رادیاتور بود. تولید این خودرو در سال 1990 به پایان رسید.

تاترا T700

همان‌طور که در قسمت اول اشاره شد، شرکت تاترا از پیشگامان ساخت خودروهای موتورعقب بود. این شرکت به ساخت خودروهای لوکس موتورعقب مشهور بود و همواره این سنت را در خودروهای خود حفظ کرد. تاترا T700 در سال 1996 به‌عنوان جایگزین مدل T613 معرفی شد. تاترا T700 یک سدان لوکس موتورعقب بود که با 5.13 متر طول حتی از مرسدس بنز S کلاس هم‌دوره‌اش هم کشیده‌تر بود. این خودرو از یک پیشرانهٔ 3.5 لیتری V8 هواخنک نیرو می‌گرفت که 200 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. البته نسخهٔ کوپهٔ T700 هم با یک موتور 4.4 لیتری V8 آب‌خنک تولید شد که 233 اسب بخار قدرت داشت. بااین‌حال این سدان لوکس فول سایز تاترا موفق نبود و تولید آن در سال 1999 متوقف شد. T700 آخرین خودروی سواری ساخت تاترا بود و پس‌ازآن این شرکت فقط به ساخت خودروهای سنگین و تجاری پرداخت و همچنان در این زمینه فعال است.

اسمارت فورتو

اسمارت فورتو خودروی شهری دونفره و بسیار کوچکی بود که به‌صورت مشترک توسط شرکت ساعت‌سازی سوئیسی سواچ و مرسدس بنز در سال 1998 ساخته شد. اسمارت پس از سال‌ها دوباره خودروهای کوچک موتورعقب را احیا کرد. این خودرو به فروش مناسبی دست‌یافت و تولید آن همچنان ادامه دارد. اسمارت فورتو در این سال‌ها در طی سه نسل ساخته‌شده است که نسل اول از 1998 تا 2007، نسل دوم از 2007 تا 2014 و نسل سوم از 2014 تاکنون تولیدشده‌اند. آخرین نسل این خودرو در دو نوع دودر (بانام فورتو) و چهاردر (بانام فورفور) و بر روی پلت فرم مشترکی با نسل سوم رنو توئینگو ساخته‌شده است؛ بنابراین نسل سوم توئینگو هم به خودرویی موتورعقب تبدیل‌شده است. نسل سوم اسمارت فورتو از پیشرانه‌های سه سیلندر آب‌خنک بنزینی استفاده می‌کند.

میتسوبیشی i

میتسوبیشی i یک خودروی کوچک چهاردر شهری است که تولید آن از سال 2006 آغاز شد. در این خودرو به جهت بهبود ایمنی و افزایش فضای داخلی بدون افزایش ابعاد خارجی خودرو، پیشرانه در عقب خودرو نصب شد. میتسوبیشی i اولین خودروی کوچک چهاردر موتورعقبی بود که بعد از دههٔ 60 میلادی شد. این خودرو مجهز به یک پیشرانهٔ کوچک 3 سیلندر 660 سی‌سی است که تقریباً در جلوی محور عقب نصب‌شده است و به همین دلیل می‌توان آن را به‌نوعی یک خودروی موتور وسط دانست. این طرح ابتکاری موفقیت تجاری بالایی را برای میتسوبیشی به ارمغان آورد و فروش آن به 20 درصد فراتر از اهداف اولیهٔ میتسوبیشی رسید. نسخهٔ برقی این خودرو هم بانام i-MiEV در سال 2009 معرفی شد که تولید آن همچنان ادامه دارد اما تولید نسخهٔ بنزینی در سال 2013 متوقف شد.

پایان