مشهورترین خودروهای موتور عقب تاریخ را بیشتر بشناسید (قسمت دوم) +تصاویر

به گزارش پایگاه خبری پدال نیوز، در قسمت قبلی به بیان تاریخچه‌ای کوتاه از خودروهای موتورعقب و همین‌طور مزایا و معایب آن‌ها پرداختیم. حال در این قسمت و قسمت بعدی مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ را به ترتیب سالِ عرضه معرفی خواهیم کرد.

مرسدس بنز 170H

همان‌طور که در قسمت قبلی اشاره‌شده، شرکت مرسدس بنز یکی از اولین سازندگان خودروهای موتورعقب بود. این شرکت آلمانی در دههٔ 30 میلادی سه خودروی موتورعقب بانام‌های 130، 150 و 170H بتولید رساند که هیچ‌کدام با استقبال چندانی مواجه نشده و هر سه در تعداد اندکی تولید شدند. آخرین خودروی موتورعقب مرسدس مدل 170H بود که در سال 1936 و همزمان با مدل موتورجلو 170V معرفی شد. 170H از همان پیشرانهٔ 170V استفاده می‌کرد اما با معماری موتورعقبی که در مدل 130 بکار رفته بود. مرسدس بنز 170H مجهز به یک پیشرانهٔ 1.7 لیتری 4 سیلندر با 38 اسب بخار قدرت بود. 170H به‌طور قابل‌توجهی گران‌تر از 170V بود درحالی‌که فضای سرنشین و بار کمتری نسبت به آن داشت و هندلینگ آن نیز ضعیف بود (هرچند که نسبت به مدل 130 بهبودیافته بود)؛ بنابراین تولید 170H به‌عنوان آخرین خودروی موتورعقب ساخت مرسدس بنز در سال 1939 به دلیل وقوع جنگ جهانی دوم و تقاضای کم متوقف شد.

فولکس‌واگن بیتل

فولکس‌واگن بیتل اولین خودروی موتورعقب ارزان‌قیمت و مردمی تاریخ بود و توانست به فروش خارق‌العاده‌ای دست پیدا کند. موفقیت خارج از تصور بیتل موجب شد که چندی بعد خودروسازان دیگر نیز روی به ساخت خودروهای موتورعقب کوچک و ارزان‌قیمت بیاورند. بیتل به درخواست هیتلر توسط فردیناند پورشه طراحی شد و توانست بازار کشورهای مختلف جهان را فتح کند. بیتل برای اولین بار در سال 1938 معرفی شد و نمونه‌های اولیۀ آن مجهز به پیشرانهٔ 4 سیلندر 985 سی‌سی تخت هواخنک بودند که 23 اسب بخار قدرت داشت. بیتل به‌قدری موفق بود که بعدها مدل ون ترنسپورتر نیز بر اساس آن ساخته شد. تولید بیتل تا سال 1979 در آلمان ادامه داشت و طی این سال‌ها موتورهای جدید و با قدرت بیشتری بر روی آن نصب شدند. البته سال 1979 پایان کار بیتل نبود چراکه این خودروی محبوب تا سالیان بعد در دیگر کشورها تولید می‌شد به‌طوری‌که تا سال 2003 در مکزیک بر روی خط تولید قرار داشت. در سال 1974 مدل موتورجلو گلف به‌عنوان جایگزین بیتل معرفی شد.

رنو 4CV

رنو 4CV یک خودروی اقتصادی کوچک موتورعقب-محورعقب بود که در سال 1947 معرفی شد. این خودرو تا حدودی با الهام از فولکس‌واگن بیتل ساخته‌شده بود اما برخلاف بیتل دارای چهاردر بوده و برای تمایز بیشتر با بیتل، کاپوت آن به‌صورت نمایشی به حالت برآمده طراحی‌شده و یک جلوپنجره با سه زه کرومی نیز در جلوی خودرو قرارگرفته بود. این عوامل موجب شده بود که رنو 4CV شبیه به خودروهای موتورجلو به نظر برسد. این خودرو به‌صورت مخفیانه توسط مهندسان رنو در طول جنگ جهانی دوم و در زمان اشغال فرانسه توسط آلمان طراحی سده بود. اولین پروتوتایپ 4CV در سال 1942 آماده‌شده و دو نمونهٔ دیگر نیز یک سال بعد ساخته شدند. البته پروتوتایپ های اولیه بصورت دو در بودند. رنو 4CV در ابتدا مجهز به یک پیشرانهٔ چهار سیلندر خطی 760 سی‌سی بود که در سال 1950 با یک نمونهٔ 750 سی‌سی با قدرت 17 اسب بخار جایگزین شد. درنهایت تولید رنو 4CV در سال 1961 و پس از ساخت 1,105,543 دستگاه متوقف‌ و مدل دوفین که آن‌هم موتورعقب بود جایگزین آن شد.

فیات 600

فیات 600 در سال 1955 برای رقابت مستقیم با رنو 4CV و فولکس‌واگن بیتل به بازار آمد. این خودرو که فقط 3.22 متر طول داشت، اولین خودروی موتورعقب ساخت فیات محسوب می‌شد. فیات 600 خودروی بسیار محبوبی در دهه‌های 60، 70 و 80 میلادی بود و بااینکه تولید آن در سال 1969 توسط فیات متوقف شد اما تا سال 1973 توسط شرکت اسپانیایی سئات و بانام سئات 600 تولید می‌شد. همچنین تا سال 1985 نیز در صربستان تولید می‌شد. فیات 600 در ابتدا با یک پیشرانهٔ چهار سیلندر خطی آب‌خنک 633 سی‌سی با قدرت 22 اسب بخار به بازار آمد و بعداً موتورهای جدید 767 سی‌سی و 843 سی‌سی نیز برای آن ارائه شدند. به دلیل موفقیت مدل 600، فیات نسخهٔ ون آن را نیز بانام 600 Multipla به تولید رساند. فیات 600 وزنی معادل 585 کیلوگرم داشت و با پیشرانهٔ 633 سی‌سی می‌توانست به حداکثر سرعت 95 کیلومتر درست پیدا کند.

فولکس‌واگن کارمن گیا

در اوایل دههٔ 50 فولکس‌واگن همچنان بیتل را به‌عنوان پرفروش‌ترین محصول خود عرضه می‌کرد؛ اما با افزایش استاندارهای زندگی پس از جنگ جهانی دوم، مدیران اجرایی فولکس‌واگن پیشنهاد اضافه کردن یک خودروی جدید به سبد محصولات شرکت را ارائه کردند. این خودرو یک کوپهٔ اسپرت دو در 2+2 بود که بر روی شاسی بیتل و با استفاده از قطعات فنی آن ساخته شد. طراحی خودرو توسط شرکت ایتالیایی گیا انجام‌گرفته و بدنه به‌صورت دست‌ساز توسط شرکت آلمانی کارمن ساخته شد. به همین دلیل محصول جدید، کارمن گیا نام گرفت. این خودرو در سال 1955 معرفی شد و نسخهٔ کابریولت آن نیز در دو سال بعد به بازار آمد. کارمن گیا در ابتدا مجهز به پیشرانهٔ 1.2 لیتری چهار سیلندر تخت هواخنک بود که 34 اسب بخار قدرت داشت. البته این قدرت برای خودرویی اسپرت مناسب نبود و به همین دلیل بعدها پیشرانهٔ قوی‌تر 1.3 لیتری با 50 اسب بخار قدرت جایگزین موتور قبلی شد. تولید این کوپهٔ دوست‌داشتنی در سال 1974 متوقف‌شده و خودروی جدید و موتورجلو شیراکو جایگزین آن شد.

ب ام و ایستا 600

شرکت ایتالیایی ISO در سال 1953 خودرویی بسیار کوچکی را بانام ایسِتا معرفی کرد که طراحی عجیبی داشت به‌طوری‌که درِ آن در قسمت جلوی خودرو قرارگرفته بود. ایستا در کشورهای مختلفی و توسط شرکت‌های گوناگونی تولید شد. یکی از این شرکت‌ها ب ام و بود که در سال 1955 تولید ایستا را با پیشرانه‌های موتورسیکلت ساخت خودش آغاز کرد. در همین حال ب ام و نیاز به گسترش محصولات خود داشت ولی چون منابع مالی لازم جهت ساخت یک خودروی کاملاً جدید را نداشت، تصمیم به تولید نسخهٔ بزرگ‌تر و 4 نفرهٔ ایستا را گرفت. این خودروی جدید که ب ام و 600 نام گرفت و در سال 1957 معرفی شد، طول بیشتری داشته و علاوه بر درِ جلویی، یک درِ دیگر نیز در سمت راست خود داشت. ب ام و 600 مجهز به یک پیشرانهٔ 2 سیلندر تخت 582 سی‌سی متعلق به موتورسیکلت‌های ب ام و بود که 20 اسب بخار قدرت داشت و در پشت محور عقب نصب‌شده بود. تولید 600 در سال 1959 پس از ساخت 34,813 دستگاه متوقف‌شده و خودروی موتورعقب جدید 700 جایگزین آن شد.

فیات 500

پس آر موفقیت مدل 600 فیات تصمیم به ساخت مدلی کوچک‌تر از آن را گرفت. این خودرو که فقط 2.97 متر طول داشت در سال 1957 با نام 500 معرفی شد و همانند برادر بزرگ‌ترش از ترکیب موتورعقب استفاده می‌کرد. ولی 500 مجهز به موتوری کوچک‌تر با آرایش دو سیلندر خطی و حجم 479 سی‌سی بود که تنها 13 اسب بخار قدرت داشت. البته بعدها موتورهای قوی‌تری نیز برای 500 ارائه شدند و مدل‌های دیگری از آن‌ همچون استیشن هم عرضه شد. باوجود اندازهٔ بسیار کوچک، اما فیات 500 خودرویی بسیار کاربردی بود و در سراسر اروپا بسیار محبوب بود. تولید فیات 500 در سال 1975 و پس از ساخت 3,893,294 دستگاه خاتمه یافت درحالی‌که دو سال قبل مدل موتورعقب جدید 126 به‌عنوان جایگزین آن معرفی‌شده بود. فیات در سال 2007 مدل 500 را احیا کرده و نسل جدید آن را رونمایی کرد که البته تبدیل به خودرویی موتورجلو شده بود.

سیتروئن 2CV صحرا

شاید با دیدن نام سیتروئن 2CV در این لیست تعجب کنید زیرا همه میدانیم این خودرو موتور جلو است. در اینکه 2CV خودرویی موتور جلو است شکی نیست اما در سال 1958 سیتروئن نسخه‌ای ویژه از 2CV را بانام صحرا تولید نمود که دو موتور و دو دیفرانسیل داشت! یکی همان موتور معمول که در جلو قراردادت و موتور دوم در قسمت عقب و در صندوق بار نصب‌شده بود. موتور جلو به دیفرانسیل جلو و موتورعقب به دیفرانسیل عقب متصل بود و بدین ترتیب 2CV به خودرویی 4×4 تبدیل شد که توانایی حرکتی بالایی داشت. هر یک از موتورها 12 اسب بخار قدرت داشتند و مجموع قدرت آن به 24 اسب بخار می‌رسید. 2CV صحرا با دو موتور می‌توانست به حداکثر سرعت 105 کیلومتر در ساعت دست یابد. این اتومبیل برای استفاده در مستعمرات فرانسه در کشورهای شمال آفریقا ساخته‌شده بود و تولید آن تا سال 1970 ادامه داشت.

سوبارو 360

تب ساخت خودروهای کوچک و ارزان‌قیمت موتورعقب به ژاپن هم رسید و شرکت سوبارو در سال 1958 خودروی موتورعقب کوچکی را بانام 360 بتولید رساند. این خودرو طولی معادل 2.99 متر داشت و از یک موتور بسیار کوچک 2 سیلندر تخت هواخنک 356 سی‌سی نیرو می‌گرفت که 16 اسب بخار قدرت داشت. سوبارو 360 با این پیشرانه در 37 ثانیه از صفر به 100 کیلومتر در ساعت می‌رسید. البته بعدها موتورهای قدرتمندتری برای 360 ارائه شدند به‌طوری‌که مدل‌های آخر 36 اسب بخار قدرت داشتند. نسخه‌های ون، وانت و استیشن این خودرو هم تولید شد. هرچند سوبارو 360 کوچک‌تر و قدرتمندتر از بیتل بود اما در بازار جهانی چندان مورد استقبال قرار نگرفت. بااین‌حال 360 به مدت 12 سال تولید شد و درنهایت در سال 1971 و پس ساخت 392 هزار دستگاه از خط تولید کنار رفت. یک سال بعد مدل موتورعقب جدید R2 به‌عنوان جایگزین 360 معرفی شد.

ب ام و 700

پس از توقف تولید مدل 600، ب ام و مدل جدید 700 را به‌عنوان جایگزین آن در سال 1959 معرفی کرد. یکی از فروشندگان خودروهای ب ام و در اتریش طرح کانسپت 700 را بر اساس شاسی کشیده شدهٔ مدل 600 آماده کرده و پروتوتایپ آن را در ژانویهٔ 1958 به هیئت‌مدیرهٔ ب ام و ارائه نمود. طرح موردقبول واقع شد اما نمونهٔ کانسپت یا پروتوتایپ، دارای سقفی شیب‌دار بود و هیئت مدیر به دلیل فضای کم سرنشینان با آن مخالفت کردند. به همین دلیل ب ام و تصمیم به تولید دو نمونه از 700 گرفت؛ یک کوپه و یک سدان 2 در با سقف بلندتر. البته بعداً نسخۀ کابریولت آن نیز تولید شد. 700 به فروش مناسبی دست‌یافت و با موفقیت خود توانست ب ام و را که نزدیک به ورشکستگی بود نجات دهد. مدل 700 هم مانند 600 از پیشرانهٔ دو سیلندر تخت موتورسیکلت استفاده می‌کرد با ابن تفاوت که با حجم بیشتر 697 سی‌سی، 30 اسب بخار قدرت داشت. تولید این خودرو تا نوامبر 1965 ادامه داشت و 188,211 دستگاه از آن ساخته شد. سری 1600 که در سال 1966 معرفی شد و بعدها 2002 به‌نوعی جایگزین 700 شدند.

ادامه دارد…