بررسی آستون مارتین ونتیج S مدل ۲۰۱۷ +تصاویر

به گزارش پایگاه خبری پدال نیوز، در حرکتی که از حدود یک دهه پیش آغاز شده، گیربکس‌های دستی به‌تدریج همان راهی را می‌روند که ترمز‌های طوقه‌ای و زیرسیگاری‌ها طی کرده‌اند. امّا به نظر می‌رسد که این نوع گیربکس‌ها، آینده روشن‌تری در بین خودروهای اسپورت داشته باشند. یکی از شواهد این موضوع، تصمیم جگوار در سال گذشته، مبنی بر ارائه یک نسخه با گیربکس دستی از اف-تایپ بوده است؛ مدلی که قبلاً فقط با گیربکس اتوماتیک عرضه می‌شد. سپس پورشه تلویحاً تأیید کرد که تصمیمش برای ارائه انحصاری گیربکس PDK در آخرین نسخه 911 GT3، شتاب‌زده بوده است. حالا هم آستون‌مارتین با یک حرکت نمایان‌تر، یک مدل ونتیج با گیربکس دستی ارائه کرده است.

یک گیربکس دستی ۶ دنده به صورت استاندارد در مدل V8 ونتیج عرضه می‌‌شود و در مدل ۲۰۱۷ از V8 ونتیج GTS نیز در دسترس قرار می‌گیرد. در همین حال، خودروساز اسپورت بریتانیایی، نسخه‌ای محدود از مدل نیرومندتر V12 ونتیج S ارائه کرده که با یک گیربکس دستی ۷ دنده همراه است؛ گیربکسی که با نوآوری در الگوی مارپیچی شیفت دنده‌ها همراه است.

اولین و مهمترین مزیّت استفاده از گیربکس دستی، رهایی از دست گیربکس پر سر و صدای اتوماتیک موجود در مدل معمولی V12 ونتیج S است. این درحالی است که آستون مارتین یک گیربکس نیمه‌اتوماتیک اسپورت‌شیفت III نیز برای ۲۰۱۷ ارائه کرده است.

الگوی مارپیچی شیفت دنده‌ها در گیربکس دستی، چیزی است که نیاز به زمانی برای راحت کار کردن با آن دارد. دنده اول به سمت پایین و چپ است و برای دنده دوم، دسته دنده در جایی قرار می‌گیرد که معمولاً به عنوان دنده یک در گیربکس‌های با طرح H استفاده می‌شود. دنده سه جایگزین دنده دوم شده و به همین ترتیب، جای دنده‌های دیگر تغییر کرده است. در واقع، این شرایط برای یک خودروی مسابقه‌ای مناسب است؛ چرا که در این خودروها، استفاده از دنده اول تنها برای شروع حرکت منطقی است و همین‌طور، مهمترین تعویض بین دنده دوم و سوم است که در این حالت نیازی به طی کردن مسیر اضافی نخواهد داشت. همچنین برخلاق گیربکس‌های دستی ۷ دنده در پورشه 911 و شورولت کوروت، دنده هفتم در V12 S به تنهای در یک گوشه قرار نگرفته است.

دسته دنده، عملکرد مکانیکی خوشایندی دارد و وزن مناسبی برای آن درنظر گرفته شده است. با این حال، این دسته دنده چندان تمایلی به عجله در تعویض دنده‌ها نشان نمی‌دهد. هماهنگی با الگوی ویژه شیفت دنده‌های گیربکس، نیاز به کسب درجه‌ای از مهارت در این زمینه دارد. در ابتدای رانندگی با این خودرو، پیش‌فرض حافظه عضلانی باعث می‌شود که در پیدا کردن جای دنده دو با مشکل روبرو شویم. خوشبختانه موتور V-12 در دور موتورهای پایین‌تر، به اندازه کافی گشتاور تولید می‌کند و شرایط مشابهی با رانندگی با یک گیربکس معمولی ۶ سرعته دارد.

آستون‌مارتین نسبت دنده‌های گیربکس را با فاصله‌ای بسیار کم درنظر گرفته است. با این وجود، دنده هفتم به معنای سرعت ۱۱۲/۶۵ کیلومتر بر ساعت در دور موتور ۲ هزار است. موتور خودرو قابلیت‌های زیادی برای نسبت‌های دنده‌ بالاتر دارد و دسته دنده،‌ در جهت مسیر دنده چهار و پنج تنظیم شده است و برای درگیر کردن دنده سوم یا دوم، نیاز به حرکت به سمت چپ دارد. احتمالاً سخت‌ترین مرحله کار وقتی است که راننده می‌خواهد از دنده چهار به سه تعویض کند. در این حالت، نیاز به مهارت ویژه‌ای خواهد داشت. البته تمایل موتور V12 ونتیج S نسبت به سرعت ۷۰۰۰ دور بر دقیقه، به این معناست که شما احتمالاً بیشتر به دنده‌های دوم و سوم احتیاج پیدا می‌کنید؛ دنده‌هایی که شما را به سرعت ۱۴۵ کیلومتر بر ساعت می رسانند و برای یک مسیر چالش‌برانگیز مناسب هستند. در عین حال، یک عملکرد اتوماتیک انطباق با دور موتور هوشمند، شرایط مناسبی در هماهنگی موتور در هنگام رفتن به دنده پایین‌تر ایجاد می‌کند. ولی اگر می‌خواهید قابلیت‌های رانندگی خود را بیشتر ثابت کنید، می‌توانید به عملکرد این سیستم پایان دهید.

یک نکته کوچک ناامید کننده ، طراحی دسته دنده است که کمتر با خودرویی که در آن قرار گرفته، مطابقت می‌کند. شاید اگر تصور کنیم که «مزدا» نیز یک گیربکس مارپیچی ۷ دنده داشته باشد، همین نوع دسته‌دنده را طراحی خواهد کرد. ولی پس از به راه افتادن خودرو، این موضوع کمترین چیزی است که می‌توان در مورد آن فکر کرد. آستون‌مارتین خودرویی را ساخته است که به راحتی‌ می‌توان با آن به سرعت‌های دیوانه‌وار رسید و همین سطح سرعت را نیز حفظ کرد. در واقع، این انتقاد مانند این است که در هنگام بررسی یک چتر نجات، از استایل و رنگ دسته نگهدارنده آن ایراد بگیریم.

سیستم انتقال قدرت را که کنار بگذاریم، حال و هوای V12 ونتیج S از نزدیک ۳ سال پیش به این طرف، تغییر چندانی نکرده و هنوز هم ترکیبی از یک خودروی نسبتاً کوچک با بزرگترین موتور آستون‌مارتین ارائه می‌دهد. در دنیای طراحی خودروهای اسپورت موجود در بازار، طراحی این خودرو ممکن است با توجه به گذشت یک دهه از آن، قدیمی شده باشد، ولی در عین حال می‌توان گفت که طراحی ونتیج S از یک مدل زرق و برق‌دار جدید به یک مدل کلاسیک رسیده است؛ آن هم بدون اینکه تغییر گسترده‌ای را در میان تجربه کند. موتور V12 تنفس طبیعی و خوش‌صدای آستون‌مارتین، یکی از بهترین‌ها در نوع خود است و می‌تواند قبل از اینکه بر اساس قوانین مرتبط با آلودگی، مجبور به بازنشستگی شود، نام خود را به عنوان یکی از ستاره‌های دنیای اتومبیل ثبت کند. این موتور آنقدر قدرت دارد که می‌تواند شتاب زیادی برای مدل بزرگتر ونکوئیش یا مدل ۴ در راپید ایجاد کند و در عین حال، مدل کوچکتر و سبکتر ونتیج را به یک موشک تند و تیز اشرافی تبدیل می‌کند.

مشکل فقط حدود ۲۰۰ هزار دلار ناقابل است که باید برای داشتن این آستون‌مارتین ونتیج صرف کرد. البته شاید مشکل بزرگتر این است که تمام نسخه‌های تولید محدود (۱۰۰ دستگاه در ایالات متحده) از V12 S به فروش رفته‌اند. خبر خوب این است که اندی پالمر (Andy Palmer)، مدیرعامل آستون‌مارتین تعهد داده که حتماً در مدل جایگزین ونتیج در سال آینده، یک گیربکس دستی ارائه کند؛ خودرویی که انتظار می‌رود که برای پیشرانه از یک موتور AMG توربوشارژر ۴ لیتری V-8 استفاده کند.