۱- برخلاف نظر علاقمندان به خودرو، اولین وایپر قرمز رنگ نبود
هر کشوری در مسابقات اتومبیل‌رانی رنگ مخصوص به خود را دارد. آمریکا نیز رنگ اکثر خودروهای مسابقه‌ای خود را به رنگ سفید رنگ‌آمیزی می‌کند و وایپر نیز از این سنت پیروی کرده و با رنگ سفید معرفی شده بود. همچنین برخلاف بقیه مدل‌های وایپر (که بعد از آن شکل گرفتند)، دارای رول‌بار سراسری در بخش عقبی نیز نبود.
۲- اولین پیشرانه‌ی وایپر از وانت دوج رَم قرض گرفته شده بود!
در آن زمان دوج قصد داشت برای نسخه بعدی وانت و وَن رَم، از پیشرانه‌ی بسیار بزرگ ۱۰ سیلندر خورجینی استفاده کند، اما این پیشرانه برای استفاده در وایپر بسیار سنگین بود. پس آنها تصمیم گرفتن از آلومینیوم در ساخت مجدد پیشرانه استفاده کنند؛ اما مشکل اینجا بود که تا آن زمان کسی پیشرانه‌ای با این حجم و مشخصات از آلومینیوم نساخته بود! پس مهندسین تا زمان فراهم شدن بودجه برای ساخت آن، از نمونه‌ی ۸ سیلندر وانت استفاده کردند که از لحاظ وزنی مشابه با نمونه‌ی ۱۰ سیلندر طراحی شده* بود و آنها می‌توانستند به تقویت شاسی برای تحمل وزن آن بپردازند.
۳- دومین پیشرانه را لامبورگینی از آلومینیوم و به صورت کاملا دستی ساخته بود
در آن زمان کرایسلر صاحب لامبورگینی بود. پس زمانی که برای ساخت یک موتور V10 تصمیم قطعی و بودجه لازم در نظر گرفته شد، این کار را به لامبورگینی محول شد.
۴- وایپر هنوز نیامده، رقیب پیدا کرده بود!
باب لوتز هنگام توسعه و طراحی وایپر، نام‌های زیادی مانند ASP، Python و Sidewinder به ذهنش رسید اما درست بعد از اینکه با نام وایپر موافقت کرد، تیم بازاریابی در جلسه‌ای از وی خواستند که این پروژه را کنار بگذارد زیرا هم سنت خودروهای عضلانی آمریکا را با ساخت یک اتومبیل سوپراسپرت زیر سوال می‌برد و هم برای مدل چلنجرِ دوج مشکل تراشی خواهد کرد و دیگر کسی آن را نخواهد خرید. خوشبختانه با این گروه موافقت نشد و وایپر تولید شد.
۵- وایپر در همان روز معرفی لکسوس و اینفینیتی معرفی شد
نمایشگاه دیترویت سال ۱۹۸۹ یکی از مهم‌ترین روزهای صنعت خودرو را به همراه داشت. در آن روزِ مهم برای اولین بار در جهان برند‌های لوکس لکسوس و اینفینیتی به بازار معرفی و هدفِ وجودیشان تشریح شد. معرفی وایپر نیز در این روز خوشحالی و هیجانِ خودرو دوستان را به حداکثر رساند.
۶- کسی که تیم توسعه خودروی وایپر را جمع‌آوری کرده بود، سابقا خودروی فرمول یک می‌ساخت
Francois Castaing قبل از ملحق شدن به کرایسلر در تیم رنو مشغول به کار بود. جایی که وی تیم رنو آلپاین را به سمت قهرمانی رهبری کرده بود. فرانسوا همچنین رنو توربویی که در مسابقات فرمول 1 رکورد شکنی کرده بود را ساخته بود.
۷- Francois Castaing نام خود را در جایی بسیار تاریک از خودرو نوشته و امضا کرده بود!
وقتی که صد دستگاه اول وایپر به تولید رسید، وی نام و امضای خود را در داخل محفظه‌ی روغنِ زیر موتور نوشته بود! این کار بدین معنی است که اگر کسی توانسته این امضا را ببیند، مطمئنا آن وایپر مرگی دلخراش داشته و قلبش شکافی عمیق برداشته است!
۸- خودروی رسمی مسابقات ایندی 500 سال ۱۹۹۱ همان میتسوبیشی 3000GT با برند دوج بود
در اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی میتسوبیشی و دوج، برادران خونی بودند. دوج با تغییر برند و اضافه کردن چند برچسب به بدنه خودرو آن را تحت نام Dodge Stealth در خاک آمریکا به فروش می‌رساند. Stealth در مسابقات بزرگ‌داشت ۷۳ سالگی ایندی 500، به عنوان خودروی مارشال حضور داشت اما مدتی بعد با درخواستِ کارگران اتحادیه‌ی اتومبیل‌سازان آمریکا مبنی بر استفاده‌ی اتومبیلی خالص آمریکایی در این مسابقات، این وضعیت تغییر کرد. در آن زمان اولین خودروی مورد استفاده پس از اتخاذ این تصمیم، وایپر بود.
۹- بر روی آینه‌های کناری وایپر هیچ هشداری وجود نداشت!
اگر به آینه‌های کناری خودروهای امروزی نگاه کنید نوشته‌ای خواهید دید بدین مضمون: «اشیا از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک‌ترند.» طراحان وایپر با پیش‌فرضی ساختگی، به این دلیل که هیچ اتومبیلی حتی توان نزدیک شدن به این خودرو را ندارد، از چاپ این برچسب بر روی آینه‌ها خودداری کردند!
۱۰- به لطف فرانسوی‌ها و انگلیسی‌ها وایپر GTS-R سه بار قهرمان مسابقات Le Mans شد
کرایسلر با تیمِ مسابقه‌ای فرانسوی به نام Oreca برای برگزار کردن مسابقات قهرمانی اروپا قرار داد بست. Oreca شریک شرکت Reynard بود که در واقع با این که انگلیسی بود اما خودروهای مسابقه‌ای ایندی تولید می‌کرد. این فرمول نتیجه داد و سه قهرمانی در کلاس Le Mans برای دوج به همراه داشت.
۱۱- قابلیت شخصی‌سازی وایپر جلوتر از زمان خود بود
بعد از تولید اولین نمونه‌های وایپر برای تست، دوج متوجه شد که کنترل پدال گاز این خودرو برای بسیاری مشکل است و کوچکترین فشاری باعث هرزگردی و دود شدن لاستیک‌ها می‌شود. پس آنها سیستم تنظیم فاصله‌ی کلاچ را ابداع کردند که با تنظیم فاصله‌ی پدال تا پای راننده، راحت‌ترین وضعیت را برایشان به وجود می‌آورد و این سیستم در حدود یک سال است که در بعضی خودروها استفاده می‌شود.(مانند لافراری)
۱۲- حتی موتورسیکلت وایپر هم ساخته شده بود!
مهندسین و طراحان دوج در یک طرح مفهومی، پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر وایپر را در قلب موتورسیکلتی جای دادند و به این وسیله Tomahawk می‌گفتند. این وسیله چیزی بیشتر از یک دیوانگی بود و باید شخصی بسیار دیوانه‌تر از طراحانش جرات سوار شدن به آن را به خود می‌داد زیرا محاسباتی که برای مشخص کردن حداکثر سرعت Tomahawk انجام شده بود، توانایی رسیدن این موتورسیکلت به سرعت تقریبا ۶۵۰ کیلومتر بر ساعت را اعلام کرده بود! خوشبختانه دوج چنین راننده‌ی مجنونی که از جان خود سیر شده باشد را پیدا نکرد!
۱۳- آنها بچه‌ی وایپر را هم ساختند!
کرایسلر نام این خودرو را Firepower Grand Tourer گذاشته و آن را بر روی شاسی وایپر ساخته بود؛ اما در این خودرو از پیشرانه‌ی ضعیف‌تر ۸ سیلندر Hemi با 425 اسب بخار قدرت استفاده شده بود!
۱۴- همچنین آلفارومئو وایپر!
تصویر بالا کاملا واقعی است و این خودروی جذاب به راستی ساخته شده است. در واقع آلفارومئو برای هرکسی که توان مالی خرید آن را داشته باشد یکی می‌سازند.
این خودروی زیبا توسط یکی از اساطیر طراحی جهانِ خودرو به نام "زاگاتو" ساخته شده است. "شرکت زاگاتو" با برداشتن کامل پنل‌های بدنه‌ی وایپر و جایگزین کردن بدنه‌ای بسیار زیبا به سبک ایتالیایی ،محصولی چشم‌نواز به نام آلفارومئو Zagato TZ3 را ساخته است.
زاگاتو یکی از با سابقه‌ترین مراکز طراحی خودرو است که از سال ۱۹۱۹ در میلان مشغول به کار است. این شرکت کارِ طراحی زیباترین و یگانه‌ترین اتومبیل‌های جهان مانند آلفا رومئو 6C ، مازراتی A6، اسپایکر C12 Zagato و بسیاری دیگر را بر عهده داشته است. پیشنهاد می‌کنیم حتما با جستجو در اینترنت ساخته‌های بی‌نظیر Zagato را ببینید.
اگر از علاقه‌مندان به خودروهای آمریکایی به خصوص دج وایپر هستید، قطعا پیش از این در زومیت اخبار منتشر شده مبنی بر توقف تولید وایپر در آینده‌ی نزدیک را مطالعه کرده‌اید. امیدواریم کرایسلر با بازگشت به سوددهی، توسعه و تولید این سوپراسپرت زیبا و دوست‌داشتنی را مجددا آغاز کند. به هر حال در دنیای سوپراسپرت‌ها، جای خالی وایپر با پیشرانه‌ی حجیم ۸.۴ لیتری خود، قویا احساس می‌شود.
