خودروی لونر – پورشه؛ "سمپر ویووس” در حقیقت نخستین خودروی الکتریکی است که در آن یک پیشرانهی درونسوز به عنوان ژنراتور به کار گرفته شده است.
فردیناند پورشه به درخواست یک فیلمساز ثروتمند به نام ساشا، خودرویی را به همین نام برای شرکت خودروسازی اتریشی Austro – Daimler توسعه داد. این خودرو نسبت به رقبای خود ابعاد کوچکتری داشت اما با این حال در ۴۳ مسابقه از جمله رقابت افسانهای Targa Florio در سال ۱۹۲۲ پیروز شد.
شرکت Auto Union P (پورشه) از خودرویی افسانهای با یک پیشرانهی ۱۶ سیلندر نصب شده در وسط رونمایی کرد. این خودرو به همراه هانس استاک و تازیو ناوولاری؛ دو تن از بهترین رانندگان آن دوران به خودرویی شکستناپذیر بدل شده بود.
سال ۱۹۳۹ مرسدس بنز T80 با هدف رسیدن به سرعت تقریبی ۷۵۰ کیلومتر در ساعت و شکستن رکورد سریعترین وسیلهی نقلیهی زمینی، طراحی شد. اما این خودرو هیچگاه قادر به رسیدن به این رکورد نشد و در حقیقت دستیابی به سرعت ۷۵۰ کیلومتر در ساعت، پس از گذشت ۲۵ سال ممکن شد.
خودروی پورشه ۳۶۰ سیسیتالیا، ۳۸۵ اسب بخار قدرت داشت و قادر به دستیابی به سرعت ۳۲۰ کیلومتر در ساعت بود، اما به دلیل نبود منابع مالی کافی و اعمال تغییراتی در قوانین، این خودرو هیچگاه وارد مسابقات نشد.
استفاده از تصویر اسب در نماد پورشه منطقی است، چرا که در نماد شهر اشتوتگارت؛ زادگاه پورشه نیز از این تصویر استفاده شده است. اما دلیل استفادهی فراری از تصویر اسب متفاوت است؛ در جریان جنگ جهانی اول یک خلبان تکخال ایتالیایی، هواپیمایی را در اشتوتگارت منهدم کرده و طبق توصیهی مادر این خلبان به فراری، این شرکت از تصویر اسب به نشان خوشیمنی استفاده میکند.
تصور عموم بر این است که پیشرانهی پورشه ۳۵۶ در قسمت عقب آن قرار داشت، اما در حقیقت در نمونهی اولیهی این خودرو، جهت تعادل بهتر آن، پیشرانه در پشت راننده و در مقابل محور عقب قرار داشت. این خودرو برای نخستینبار در جریان رقابت تپهنوردی در اینسبروک پیروز شد.
در حقیقت خودروهای مدل ۳۵۶ نسبت به نمونههای تولید شدهی بعدی بهتر بودند چرا که بدنهی آنها به جای فلز از جنس آلومینیوم ساخته میشد، بنابراین وزن کمتری داشتند.
پورشه پس از گذشت یک سال از توقف تولید ۳۵۶، تعداد ۱۰ دستگاه از آن را برای پلیس هلند تولید کرد. خودرویی را که در تصویر مشاهده میکنید، متعلق به جری ساینفلد است.
رویتر کاروسری ورک از تولیدکنندگان بدنه و نمای داخلی خودروها بود و طبق یک قرارداد با پورشه، بدنهی خودروهای ۳۵۶ را تولید میکرد. اوایل دههی ۶۰ میلادی پورشه بخش تولید بدنهی این کمپانی را تصاحب کرد و بخش باقیمانده از این کمپانی نیز نام خود را به ریکارو تغییر داد.
در ابتدا قرار بود پورشه ۹۱۱، یکی از خاطرهانگیزترین نامها در صنعت خودرو، پورشه ۹۰۱ نامگذاری شود، اما پژو مانع این کار شد، چرا که روند نامگذاری مرسوم این شرکت به صورت فرمت عدد – ۰ – عدد بود. به عنوان نمونه ۲۰۶.
با توجه به نوع مسابقات، پورشه ۹۱۷ تولید شده در اوایل دههی ۷۰ میلادی، میتوانست قدرتی بالغ بر ۱۱۰۰ اسب بخار و سرعتی در حدود ۳۸۵ کیلومتر در ساعت داشته باشد.
در آخرین لحظات مونتاژ خودرو ۹۱۷، برای تولید نمونههای کافی جهت جلب رضایت بازرسان FIA برای کسب مجوز شرکت در مسابقات، تمام کارکنان پورشه مشغول کار بودند، حتی منشیهای این شرکت نیز در تولید این اتومبیلها نقش داشتند.
در طراحی صفحهی نخستین ساعت مشکی دنیا از نمایشگر سرعت خودروها الهام گرفته شده و ظاهر آن بسیار زیبا و جذاب است.
قهرمانی مکلارن در سه دوره از مسابقات، نتیجهی مستقیم استفاده از پیشرانهای ۶ سیلندر با حجم ۱.۵ لیتر و قدرتی بیش از ۱۰۰۰ اسب بخار است. این موضوع چه در سال ۱۹۸۴ و چه در سال ۲۰۱۴، کم ارزش نیست.
هیچ شرکتی قادر به شکستن رکورد پورشه با ۲۴ هزار عنوان قهرمانی در سراسر دنیا نخواهد بود.
سابقهی پورشه در حوزهی ساخت تراکتور از لامبورگینی نیز درخشانتر است. این شرکت حتی تراکتوری بنزینسوز را نیز برای کشت قهوه تولید کرده است. چرا که بوی گازوئیل در طعم قهوه اثرگذار است.
از اوایل دههی ۸۰ میلادی، پورشه به صورت پیوسته جوایزی را برای طراحی لیفتتراکهای Linde Material Handling کسب میکند.
پورشه برای نخستین بار از نمایشگرهای دیجیتال به جای نمایشگرهای عقربهای و آنالوگ در کابینهای خلبان استفاده کرده است.
۹۵۹ با حداکثر سرعت ۳۲۰ کیلومتر در ساعت یکی از بهترین خودروهای دههی ۸۰ میلادی است. این خودرو همچنین برندهی رقابتهای ۲۴ ساعتهی لمانز در کلاس خود شد.
پورشه ۹۵۹ در رقابتهایی که بر روی سختترین سطوح دنیا انجام میشود، بر تعدادی از بهترین تراکهایی (خودروهای باری شاسی بلند) که برای این رقابتها آماده شدهاند، چیره شده است. به نظر نمیرسد که هیچکدام از سوپرخودروهای کنونی قادر به انجام این کار باشند.
پورشه در دورهای ایربگ را برای سرنشین جلو درنظر گرفت که بسیاری از خودروسازها حتی ایربگ سمت راننده را نیز به صورت آپشن و با دریافت هزینهی بیشتر به خودروهای خود اضافه میکردند.
موتورسیکلت Harley V-Rod از یک پیشرانهی ۶۰ درجه با میلسوپاپ بالاسری دوتایی بهره میبرد؛ این پیشرانهی پیشرفته توسط پورشه و منحصرا برای بخش موتورسیکلتهای مسابقهای هارلی دیویدسون توسعه داده شده است.