۰۳ دی ۱۴۰۳ - ۱۰:۲۵
- آغاز طرح زمستانه خدمات پس از فروش ایلیا
- تمدید شرایط پیش فروش محصولات خودروسازی ایلیا
- قیمت لاماری ایما هیبرید HEV و شرایط فروش 1403
- قیمت و شرایط فروش کراس اوور برقی فونیکس اعلام شد
- آغاز فروش محصولات فونیکس با مدل 1404 ویژه دی ماه
- یلدانه خدمات پس از فروش پرشیا خودرو
- ارز دیگر تعیین کننده قیمت خودرو نیست!
- گسل حمایتی خودروی وارداتی
- آغاز پیش‌ثبت‌نام خودروی هاوال H6 HEV
- پرشیا خودرو با iX1 مسیر تازه‌ای در بازار خودروهای برقی گشود
به گزارش پدال نیوز به نقل از دنیای اقتصاد : هفته گذشته بود که سیاست‌های برنامه هفتم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به عنوان یک سند بالادستی ابلاغ شد. با این حال حوزه خودرو از دستیابی به اهدافی که در برنامه ششم توسعه تعریف شده، باز مانده است. یکی از اهداف اساسی تعریف‌شده در برنامه ششم توسعه، رشد تولید خودرو بود. طبق اهداف تعریف‌شده تا پایان سال ۹۹ باید به تولید دومیلیون خودرو در سال می‌رسیدیم. این در صورتی است که خودروهای تولیدشده در سال ۹۹ حدود ۹۸۴هزار و ۵۰۰ دستگاه و در سال ۱۴۰۰ به عنوان سال آخر برنامه ششم توسعه، حدود ۹۴۳هزار و ۷۰۰ دستگاه بود. مرکز پژوهش‌های مجلس پیش از این در گزارشی به میزان تحقق اهداف برنامه ششم توسعه پرداخت که بخشی از آن نیز اهداف تعیین‌شده برای میزان تیراژ تولید خودرو و مقایسه آن با میزان تحقق‌یافته است.
نکته قابل‌توجه در مقایسه میزان تولید با اهداف تعیین‌شده تولیدی در طی پنج سال از برنامه ششم توسعه این است که برنامه و اهداف مشخص‌شده سال به سال افزایش داشته؛ اما در عمل تولید هر سال کاهش پیدا کرده و حتی با گذر زمان فاصله بین اهداف مربوط به یک سال با میزان تحقق‌یافته همان سال دچار اختلاف بیشتری شده است. عوامل مختلفی را می‌توان در عدم تحقق اهداف برنامه ششم توسعه و از جمله میزان تولیدی که در این برنامه پیش‌بینی شده بود دخیل دانست. یکی از مهم‌ترین عوامل موضوع تحریم‌هاست که دور دوم آن یک سال پس از تنظیم سند برنامه ششم توسعه شروع شد. اما شاید عامل مهم‌تر در این زمینه قیمت‌گذاری دستوری و همچنین بالا بودن میزان هزینه تولید خودروسازان به دلیل عدم وجود مدیریت صحیح باشد.
در طی زمانی که طبق قانون برنامه ششم توسعه قرار بود میزان تولید خودروسازان افزایش یابد، شرکت‌های تولیدکننده خودرو بیش از پیش در حلقه زیان گرفتار شدند؛ تا جایی که به هر میزان که تولید آنها افزایش مییابد، زیان آنها نیز افسارگسیخته‌تر می‌شود و تاکنون به گفته خودروسازان رقم زیان آنها به ۱۱۵هزار میلیارد تومان رسیده است. بنابراین نه‌تنها انگیزه‌ای برای افزایش تولید وجود ندارد بلکه خودروسازان مجبور هستند برای کاهش زیان خود میزان تولید را کاهش دهند. این موضوع همچنین سبب می‌شود باقی تولیدکنندگان در زنجیره تامین خودرو نیز با مشکل مواجه شوند؛ به طوری که محمدرضا نجفی‌منش، رئیس هیات‌مدیره انجمن همگن قطعه‌سازان کشور، پیش از این گفته بود به هر میزان که تولید خودروسازان افزایش مییابد به دلیل افزایش زیان، پرداختی تولیدکنندگان خودرو به قطعه‌سازان نیز کاهش مییابد و بنابراین بدهی خودروسازان به قطعه‌سازان نیز با افزایش تولید رو به فزونی می‌رود.
طبق اهداف پیش‌بینی‌شده در برنامه ششم توسعه، خودروسازان در سال ۹۶ باید یک‌میلیون و ۶۰۰هزار دستگاه خودرو تولید می‌کردند. میزان تولید تحقق‌یافته در این سال گرچه به رقم پیش‌بینی‌شده نرسید اما فاصله چندانی نیز نداشت. در این سال میزان تولید خودرو در کشور به یک‌میلیون و ۵۱۲هزار دستگاه رسید. سیاستگذاران برای سال ۹۷ نیز در برنامه ششم توسعه هدفی معادل تولید یک‌میلیون و ۸۰۰هزار دستگاه خودرو پیش‌بینی کردند؛ اما در این سال نسبت به سال پیش از آن میزان اختلاف میان رقم تحقق‌یافته و برنامه‌ریزی‌شده افزایش یافت و با تولید ۹۳۸هزار و ۶۰۰ دستگاه خودرو به اختلاف ۸۶۱هزار و ۴۰۰ دستگاه رسید. این اختلاف حتی بیشتر از میزان تولید خودرو در سال بعد از آن یعنی سال ۹۸ بود. در سال ۹۸ خودروسازان طبق اهداف پیش‌بینی‌شده قانون مذکور باید یک‌میلیون و ۹۰۰هزار دستگاه خودرو تولید می‌کردند اما رقم تحقق‌یافته تنها ۸۲۵هزار و ۷۰۰ دستگاه بود. یعنی در سال ۹۸ تنها ۴۳درصد از اهداف مربوط به تولید خودرو که در برنامه ششم توسعه پیش‌بینی شده بود محقق شد.
در سال ۹۹ این روند کاهشی در تیراژ خودروهای تولیدی متوقف شده و خودروهای تولیدی با افزایش مواجه بودند، اما باز هم نتوانستند حتی نیمی از رقم هدف‌گذاری‌شده را محقق کنند. در این سال میزان تولید خودرو ۹۸۴هزار و ۵۰۰ دستگاه بود؛ در صورتی که هدف پیش‌بینی‌شده برای این سال به دومیلیون دستگاه تولید خودرو می‌رسید. رقمی که به نظر می‌رسد کمی رویاپردازانه بوده و رسیدن به آن نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و اصلاح ساختار بود. اما در عمل نه‌تنها اصلاح ساختاری شکل نگرفت بلکه وضعیت هر سال نسبت به سال قبل پیچیده‌تر شد. بررسی تولید خودرو در سال ۹۹ و مقایسه آن با اهداف پیش‌بینی‌شده در برنامه ششم توسعه نشان می‌دهد تنها ۴۹درصد از هدف تعیین‌شده محقق شده است. در سال ۱۴۰۰ نیز به عنوان آخرین سال از مهلت اجرایی برنامه ششم توسعه، باز هم میزان تیراژ تولیدی خودروسازان نسبت به مدت مشابه سال پیش از آن با کاهش مواجه شد و تنها ۹۴۳هزار و ۷۰۰ دستگاه خودرو در این سال تولید شد.
به نظر می‌رسد دولت سیزدهم اصرار جدی برای افزایش میزان تولید خودرو دارد. باید دید با زمام‌داری این دولت و وزارت صمت فاطمی‌امین شاهد روند افزایشی تولید خودرو خواهیم بود یا خیر. گرچه فاطمی‌امین مدعی شده است میزان تولید خودروی کامل در پنج‌ماهه ابتدایی امسال ۲۷۹درصد نسبت به مدت مشابه سال قبل افزایش داشته، اما باید توجه داشت این افزایش مربوط به خودروی کامل است و با تکمیل خودروهای ناقص به‌دست‌آمده، حالا که دیگر خودروی ناقصی در پارکینگ‌های خودروسازان نیست، باید منتظر عملکرد این وزارتخانه در افزایش تولید بود. البته هرگونه افزایش تولیدی منوط به خروج از زیان‌دهی خودروسازان است؛ در غیر این صورت نمی‌توان منتظر اتفاقات مثبت در صنعت خودروی کشور بود.
نکته قابل‌توجه در مقایسه میزان تولید با اهداف تعیین‌شده تولیدی در طی پنج سال از برنامه ششم توسعه این است که برنامه و اهداف مشخص‌شده سال به سال افزایش داشته؛ اما در عمل تولید هر سال کاهش پیدا کرده و حتی با گذر زمان فاصله بین اهداف مربوط به یک سال با میزان تحقق‌یافته همان سال دچار اختلاف بیشتری شده است. عوامل مختلفی را می‌توان در عدم تحقق اهداف برنامه ششم توسعه و از جمله میزان تولیدی که در این برنامه پیش‌بینی شده بود دخیل دانست. یکی از مهم‌ترین عوامل موضوع تحریم‌هاست که دور دوم آن یک سال پس از تنظیم سند برنامه ششم توسعه شروع شد. اما شاید عامل مهم‌تر در این زمینه قیمت‌گذاری دستوری و همچنین بالا بودن میزان هزینه تولید خودروسازان به دلیل عدم وجود مدیریت صحیح باشد.
در طی زمانی که طبق قانون برنامه ششم توسعه قرار بود میزان تولید خودروسازان افزایش یابد، شرکت‌های تولیدکننده خودرو بیش از پیش در حلقه زیان گرفتار شدند؛ تا جایی که به هر میزان که تولید آنها افزایش مییابد، زیان آنها نیز افسارگسیخته‌تر می‌شود و تاکنون به گفته خودروسازان رقم زیان آنها به ۱۱۵هزار میلیارد تومان رسیده است. بنابراین نه‌تنها انگیزه‌ای برای افزایش تولید وجود ندارد بلکه خودروسازان مجبور هستند برای کاهش زیان خود میزان تولید را کاهش دهند. این موضوع همچنین سبب می‌شود باقی تولیدکنندگان در زنجیره تامین خودرو نیز با مشکل مواجه شوند؛ به طوری که محمدرضا نجفی‌منش، رئیس هیات‌مدیره انجمن همگن قطعه‌سازان کشور، پیش از این گفته بود به هر میزان که تولید خودروسازان افزایش مییابد به دلیل افزایش زیان، پرداختی تولیدکنندگان خودرو به قطعه‌سازان نیز کاهش مییابد و بنابراین بدهی خودروسازان به قطعه‌سازان نیز با افزایش تولید رو به فزونی می‌رود.
طبق اهداف پیش‌بینی‌شده در برنامه ششم توسعه، خودروسازان در سال ۹۶ باید یک‌میلیون و ۶۰۰هزار دستگاه خودرو تولید می‌کردند. میزان تولید تحقق‌یافته در این سال گرچه به رقم پیش‌بینی‌شده نرسید اما فاصله چندانی نیز نداشت. در این سال میزان تولید خودرو در کشور به یک‌میلیون و ۵۱۲هزار دستگاه رسید. سیاستگذاران برای سال ۹۷ نیز در برنامه ششم توسعه هدفی معادل تولید یک‌میلیون و ۸۰۰هزار دستگاه خودرو پیش‌بینی کردند؛ اما در این سال نسبت به سال پیش از آن میزان اختلاف میان رقم تحقق‌یافته و برنامه‌ریزی‌شده افزایش یافت و با تولید ۹۳۸هزار و ۶۰۰ دستگاه خودرو به اختلاف ۸۶۱هزار و ۴۰۰ دستگاه رسید. این اختلاف حتی بیشتر از میزان تولید خودرو در سال بعد از آن یعنی سال ۹۸ بود. در سال ۹۸ خودروسازان طبق اهداف پیش‌بینی‌شده قانون مذکور باید یک‌میلیون و ۹۰۰هزار دستگاه خودرو تولید می‌کردند اما رقم تحقق‌یافته تنها ۸۲۵هزار و ۷۰۰ دستگاه بود. یعنی در سال ۹۸ تنها ۴۳درصد از اهداف مربوط به تولید خودرو که در برنامه ششم توسعه پیش‌بینی شده بود محقق شد.
در سال ۹۹ این روند کاهشی در تیراژ خودروهای تولیدی متوقف شده و خودروهای تولیدی با افزایش مواجه بودند، اما باز هم نتوانستند حتی نیمی از رقم هدف‌گذاری‌شده را محقق کنند. در این سال میزان تولید خودرو ۹۸۴هزار و ۵۰۰ دستگاه بود؛ در صورتی که هدف پیش‌بینی‌شده برای این سال به دومیلیون دستگاه تولید خودرو می‌رسید. رقمی که به نظر می‌رسد کمی رویاپردازانه بوده و رسیدن به آن نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و اصلاح ساختار بود. اما در عمل نه‌تنها اصلاح ساختاری شکل نگرفت بلکه وضعیت هر سال نسبت به سال قبل پیچیده‌تر شد. بررسی تولید خودرو در سال ۹۹ و مقایسه آن با اهداف پیش‌بینی‌شده در برنامه ششم توسعه نشان می‌دهد تنها ۴۹درصد از هدف تعیین‌شده محقق شده است. در سال ۱۴۰۰ نیز به عنوان آخرین سال از مهلت اجرایی برنامه ششم توسعه، باز هم میزان تیراژ تولیدی خودروسازان نسبت به مدت مشابه سال پیش از آن با کاهش مواجه شد و تنها ۹۴۳هزار و ۷۰۰ دستگاه خودرو در این سال تولید شد.
به نظر می‌رسد دولت سیزدهم اصرار جدی برای افزایش میزان تولید خودرو دارد. باید دید با زمام‌داری این دولت و وزارت صمت فاطمی‌امین شاهد روند افزایشی تولید خودرو خواهیم بود یا خیر. گرچه فاطمی‌امین مدعی شده است میزان تولید خودروی کامل در پنج‌ماهه ابتدایی امسال ۲۷۹درصد نسبت به مدت مشابه سال قبل افزایش داشته، اما باید توجه داشت این افزایش مربوط به خودروی کامل است و با تکمیل خودروهای ناقص به‌دست‌آمده، حالا که دیگر خودروی ناقصی در پارکینگ‌های خودروسازان نیست، باید منتظر عملکرد این وزارتخانه در افزایش تولید بود. البته هرگونه افزایش تولیدی منوط به خروج از زیان‌دهی خودروسازان است؛ در غیر این صورت نمی‌توان منتظر اتفاقات مثبت در صنعت خودروی کشور بود.
خبر فارسی
تازه های سایت
