بهترین شهرهای دنیا از نظر قابلیت پیاده روی

به گزارش پدال نیوز؛ یکی از معیارهای مهم طراحان شهری برای بهبود وضعیت سلامت و کاهش نابرابری های اجتماعی، اهمیت دادن به پیاده ها است. شیوع ویروس کرونا هم بر این موضوع صحه گذاشت که تا چه حد مردم نیاز دارند مسیرها برای پیاده رفتن مناسب و امن باشد.

بر اساس تحقیقات «مؤسسه غیرانتفاعی سیاست حمل و نقل و توسعه» Institute for Transportation and Development Policy (ITDP) از 1000 شهر در دنیا، پاریس، لندن، بوگوتا و هنگ کنگ از نظر مناسب بودن برای پیاده روی جزو بهترین شهرهای دنیا هستند.

بعد از کرونا، استفاده از وسایل نقلیه عمومی به شدت کاهش پیدا کرده است و همین موضوع اهمیت بهبود شرایط پیاده رفتن را به خوبی نشان می دهد مخصوصاً برای قشر آسیب پذیرتر در اجتماع.

هیثر تامپسن Heather Thompson‌ مدیر اجرایی مؤسسه یاد شده می گوید: «کوید-19 نابرابری ها را در تمامی سطوح به شدت نمایان کرد، از جمله نابرابری در گزینه هایی که مردم برای سفر و جابه جایی در اختیار دارند. آنهایی که درآمد بالاتری دارند، در محله هایی از شهر زندگی می کنند که دسترسی به سیستم حمل و نقل و مسیرهای مناسب برای پیاده رفتن در آن به مراتب بهتر از سایر محله ها است. محله های پایین تر از هردوی این ها محروم هستند.»

به گفته ی تامپسن، «یکی از ضروری ترین کارها، ایجاد تعادل در فضای رفت و آمد، از راه کم کردن مسیر خودروها در داخل شهر است. حاصل آن هوای پاک تر، سلامت بیشتر، اقتصادِ قوی تر و پیوندِ محکم تر بین جوامع است.»

در حین تعطیلی های سرتاسری برای کنترل و مهار شیوع کرونا، مردم بیشتر به پیاده رفتن روی آورده اند و از فرصت پاک شدن هوا برای ورزش در هوای آزاد استفاده کرده اند و قدر آن را بهتر می دانند.

بعد از آن که محدودیت ها برداشته شد، دوباره ترافیک به حال خود بازگشت، خودروهای بیشتری به خیابان ها و جاده ها آمدند و دوباره کیفیت هوا بدتر و آلاینده ها بیشتر شدند. این وضع برای پیاده ها ریسک های بزرگتری به وجود می آورد.

پژوهش مؤسسه یاد شده در بالا در 1000 شهر دنیا چند شاخص را اندازه گیری کرده است از جمله تراکم بلوک ها و ساختمان های بلندمرتبه، نزدیکی ساکنان به فضای باز بدون خودرو، و نحوه دسترسی به اماکن مورد نیاز مردم از جمله مکان های آموزشی و مراکز بهداشت و سلامت. بر اساس این پژوهش، بیشتر شهرهای آمریکا امتیاز پایینی به دست آورده اند.

دی. تایلر رایش D. Taylor Reich از محققان «مؤسسه غیر انتفاعی سیاست حمل و نقل و توسعه»  می گوید: «شهرهای مناسب پیاده ها، اتفاقی شکل نگرفته اند. سیاست گذاران باید ابتدا به این درک برسند که شهرهای خودرو-محور چه معضلاتی را برای شهروندان به وجود می آورند؛ بعد می توانند گام های مؤثر بردارند. برای مثال مسیر رفت و آمد مردم باید عریض تر در نظر گرفته شوند و به سایه بان، نیمکت های تمیز برای استراحت و غیره تجهیز شوند.»

به گفته ی رایش بر اساس تحقیقات، محله های مناسب برای پیاده رفتن موجب افزایش سلامت برای ساکنان می شود و میزان مرگ و میر ناشی از تصادف را پایین می آورد. این موضوع به رونق کسب و کارهای محلی هم می افزاید، نابرابری های اجتماعی را کاهش می دهد و مقاومت در برابر پدیده و آثار گرمایش زمین را بالا می برد.

یک پژوهش دیگر که به طور مجزا توسط محققان دانشگاه وارویک University of Warwick انجام شده نشان می دهد که یک مدل اقتصادی بر اساس توسعه پایدار می تواند به دنیا کمک کند بعد از کرونا به وضعیت مالی و اقتصادی بهتر باز گردد و در عین حال در اهداف کاهش آلاینده های کربنی مؤثر است.

در دوران تعطیلی های سرتاسری و بهبود کیفیت هوا، علاوه بر نجات جان افراد آسیب پذیر، آلودگی صوتی کاهش یافت، مردم کمتر در ترافیک های سنگین گرفتار شدند و فرصتی برای مردم پیش آمد تا در هوای آزاد ورزش کنند.

در چند ماه اخیر در برخی از شهرهای دنیا، خطوط مخصوص عبور دوچرخه سواران بیشتر شده است، پیاده روها را عریض تر کرده اند و برخی از فضاهای داخل شهری را به پارک تبدیل کرده اند.

بنابراین باید مناسب بودن برای پیاده روی، به معیار اصلی و هدف بلندمدت در برنامه ریزی های شهری تبدیل شود، تا حد امکان بخش هایی از محل زندگی مردم عاری از خودروها و مسیرهای ماشین رو شوند و رسیدن به اماکن مورد نیاز مردم آسان تر و مؤثرتر صورت پذیرد.

تامپسن می گوید: «نرمال جدید این است که دنیای ما کوچک تر شود تا بتوانیم پیاده، به هر جا می خواهیم برسیم و این امر از هر زمان دیگر، حیاتی تر است.»