اغتشاش خبری در پرونده آلودگی

به گزارش پدال نیوز ، سینا رویایی، به موضوع « آلودگی هوا و سهم موتورسیکلت ها » پرداخت.
 
در بحبوحه آلودگی نفس‌گیر شهر، بار دیگر بحث قرارداد با رنو داغ شده است. از یک طرف مجلس به قرارداد نادیده با رنو اعتراض می‌کند و از طرف دیگر رسانه‌های طرفدار این قرارداد نیز به‌رغم ندیدن مفاد قرارداد، از آن دفاع می‌کنند.
 
ساختار تحلیل‌های خودرویی در جامعه ما در بسیاری موارد با انقطاعی معنادار یا بی‌معنا از جریان جاری جامعه، به سمت‌وسوهای دیگری سیر می‌کند.
 
شاید یکی از دلایل این بی‌توجهی‌ها، تکراری شدن بحث آلودگی و بیش از آن تکراری شدن بازشناسایی مقصران و راه‌حل‌های آن است.
 
انگار که رتبه‌بندی ذهن ما در اهمیت دادن به اخبار مربوط به خودرو و آلودگی هوا، پرونده این دو موضوع را بسته است و به همین دلیل در انبوه اخبار خودرویی به زحمت خبری را که امروز منتشر شد می‌بینیم.
 
خبر این بود: « ۷۰درصد موتورسیکلت‌های تهران فرسوده هستند. » اینکه چرا در رسانه‌های ما تاملی روی این خبر نمی‌شود به‌جای خود، اما باید دید این فرسودگی چه توابعی برای شهر و ریه‌های آن دارد.
موتورسیکلت‌های تهران
 
موتورسیکلت‌های تهران
 
مهندس امید محمدی کارشناسان خودرو در این زمینه می‌گوید: «سیستم سوخت‌رسانی در موتورسیکلت‌ها کاربراتوری است. این بدان معناست که در سیستم ایده‌آل کاربراتوری در یک موتور سیکلت، از ترکیب یک کیلو هوا و یک کیلو سوخت باید قاعدتا تنها ۱۰۰گرم بنزین نسوخته حاصل شود. اما واقعیت سیستم احتراق در موتورسیکلت‌های درحال تردد، به‌خصوص در پایتخت برعکس این فرایند است. حاصل احتراق در سیستم سوخت‌رسانی این موتورسیکلت‌ها در مقادیر ذکرشده در بالا، ۹۰۰گرم احتراق ناقص و ۱۰۰گرم سوخت کامل است! این سیستم، عامل ۴۰ تا ۵۰درصد آلودگی هوای تهران است.»
 
راه‌حلی که این روزها نیز صحبت از آن بسیار رفته است، استفاده از موتورسیکلت برقی است که تعدادی از آن‌ها نیز در شهر درحال تردد هستند. این موتورسیکلت‌ها در بهترین حالت با قرار گرفتن به مدت ۴ساعت در حالت شارژ، مسافتی بین ۱۲ تا ۳۰کیلومتر را طی می‌کنند.
 
اما این مسافت برای موتورسواران تهران که اکثرا از این وسیله به‌عنوان ممر معاش استفاده می‌کنند، کافی نیست. اگر بخواهید موتورسیکلت برقی که کارایی لازم را برای راکب تهرانی آن داشته باشد، تهیه کنید باید مبلغی بالای ۶میلیون تومان هزینه کنید که این رقم برای اقشار موتورسوار فعلی، بالا است مگر اینکه دولت عزم به کاهش این فاکتور بزرگ در آلودگی شهر تهران کند.
 
در این صورت با وارد کردن نمونه‌هایی از موتورسیکلت برقی که در هند و چین ساخته شده است، می‌توان موتورهایی وارد کشور کرد که با هر بار شارژ توانایی طی کردن مسافت‌های بالاتر از ۶۰کیلومتر را دارند.
 
از سویی دولت می‌تواند تکنولوژی ساخت این نوع موتورسیکلت‌ها را بومی کند و با استفاده از توان دانشگاهی کشور به تولید انبوه آن دست بزند.
 
در‌صورت وارد کردن آن از کشورهای دیگر، دولت می‌تواند با کاهش هزینه‌های گمرکی، به حذف موتورسیکلت‌های فعلی کمک کند. همچنین این نهاد می‌تواند برای خرید این موتورسیکلت‌ها وام بدهد، فرهنگ‌سازی کند، تعمیرگاه‌های آن‌ها را ایجاد کند و تعمیرکار برای آن‌ها آموزش دهد و … این‌ها همگی در سایه عزمی صادقانه و فارغ از سیاست‌زدگی در اقتصاد، عملی و شدنی است.
 
دولت می‌تواند به جای نوشتن قراردادهای سنگین خودرویی و بحث و فحص درباره آن‌ها درپی انجام اقداماتی عاجل و نه‌چندان سخت برای تنفس تهران باشد. تهرانی که زیبایی‌های آن دارد از خاطره‌ها محوشده و به شهری صنعتی بدل می‌شود. دنیای خودرو