صنعت موتورسیکلت ایران حامی پروژه‎ای شکست خورده

به گزارش پدال نیوز به نقل از خودروکار، در تاریخ 10 اردیبهشت سال 93 بود که هیات دولت از تصویب قریب‎الوقوع مصوبه‎ای مبنی بر تبدیل موتورسیکلت‎های کاربراتوری به انواع موتورسیکلت‎های پاک، که شامل نسخه‌های انژکتوری و برقی می‎شد، خبر داد. مصوبه‎ای که حاصل تلاش کارگروه ملی کاهش آلودگی هوای سازمان حفاظت محیط زیست بود و 1 مهرماه سال 95 زمان تعیین شده برای اجرای توقف شماره گذاری موتورسیکلت های آلایندۀ کاربراتوری اعلام شد.
 
خبر توقف شماره‎گذاری موتورسیکلت‎های کاربراتوری که نوید رخت بر بستن این آلاینده‎های مخوف محیط زیست از خط تولید شرکت‎های موتورسیکلت سازی کشورمان را می داد، خبری خوش برای محیط زیست و حامیان آن و بالعکس خبری بد برای سازندگان موتورسیکلت در ایران به شمار می‎رفت.
 
تغییر در ساز و کار تولید موتورسیکلت، برای سازندگان موتورسیکلت و به معنای واقعی کلمه مونتاژکاران این وسیلۀ نقلیۀ دو چرخ در ایران، به منزلۀ هزینه‎های گزاف برای تهیۀ پیشرانه‎های انژکتوری و در جا زدن در تولید و فروش موتورسیکلت بود.
 
نکته قابل پیش بینی، پا پس نکشیدن سودجویان این صنعت  پر درآمد  و عدم موفقیت مصوبۀ به تصویب رسیده از سوی دولت بود. در حالی که همگان منتظر اجرا شدن این مصوبه و عدم شماره‎گذاری موتورسیکلت‎های کاربراتوری از تاریخ 1 مهر 95 بودند، خبری شوکه‎کننده تمام معادلات را بر هم زد. 8 مهر ماه سال 95 و تنها یک هفته بعد از ابلاغ این مصوبه بود که ، کسب مجوز  430 هزار موتورسیکلت کاربراتوری برای شماره‎گذاری و فروش در بازار ایران از تداوم نامهربانی با محیط زیست و میل به تنفس هوای آلوده خبر داد.
 
گویی که تبصره گذاشته شده در این مصوبه، راه گریز موقتی برای تداوم سودجویی از فروش موتورسیکلت‎های کاربراتوری بود. تبصره‎ای که موتورهاي ثبت سفارش شدۀ قبلي را مستثنی از این قانون می‎دانست و بسیار طبیعی بود که از سوی تولیدکنندگان موتورسیکلت، ثبت سفارشی کلان و 430 هزار دستگاهی از پیشرانه‎های کاربراتوری چینی در این تبصره بگنجد.
 
ثبت سفارش 430 هزار پیشرانۀ کاربراتوریِ موتورسیکلت، آب سردی بر پیکر مصوبۀ تصویب شده از سوی دولت بود و اجرای ممنوعیت شماره‎گذاری موتورسیکت‎های کاربراتوری را ناکارآمد و به 1 فروردین 96 موکول کرد تا سرانجام از امسال شاهد عدم شماره‎گذاری موتورهای دارای پیشرانه کاربراتوری در کشور باشیم.
 
از ابتدای امسال تولیدکنندگان موتورسیکلت در ایران رو به تولید و مونتاز موتورسیکلت‎های انژکتوری آورده‎اند ولی نه موتورسیکت‎های به معنای واقعی انژکتوری، بلکه موتورسیکلت‎های نیم انژکتور یا به عبارت دیگر « يونيت انژكتوري ».
 
سیستمی که تولید و استفاده از آن در هیچ کجای دنیا ادامه نیافت و از پروژۀ پیشرانه‎های یونیت انژکتور، که ابداعی ناموفق از سوی ژاپنی‎ها بود و کماکان توسط چینی‎ها جهت فروش به ایران ادامه دارد، به عنوان پروژۀ شکست خورده و سوخته صنعت موتورسیکلت‎سازی جهان یاد می شود. پروژه‎ای شکست خورده که ادامه‎دهندۀ کنونی آن ایران است و چین تنها برای در دست داشتن بازار ایران بر تولید و فروش آن اصرار می ورزد.
 
 
در همین راستا کارشناسان مهندسی مکانیک، پیشرانه‎های یونیت انژکتوری را چنین توصیف می‎کنند که  این پیشرانه‎ها فاقد ثبات عملکردی هستند و تابع شرايط دمايي، فشار محيط، كيفيت سوخت و كيفيت قطعات از عملكرد متفاوتي برخوردارند. در سيستم انژكتوري واقعي نخستين كار اين است كه نسبت هوا به سوخت، مستقل از شرايط مختلف به‌طور دقيق كنترل شود كه قطعا يونيت انژكتور از انجام اين كار ناتوان است. بنابراین عملكرد سيستم مهار آلودگي هوا در آنها به راحتي دچار اختلال مي‌شود.
 
با این اوصاف تنها مزیت سیستم های یونیک انژکتور یا همان انژکتوری تقلبی، قیمت ارزان آنها برای تولیدکنندگان موتورسیکلت در کشورمان است که به نوعی تمکین از مصوبۀ تصویب شده با نازل‎ترین قیمت را برای آنها به ارمغان می آورد.
 
حال باید منتظر ماند و دید که کارگروه ملی کاهش آلودگی هوای سازمان حفاظت محیط زیست در قبال این معضل و سنگی که بر سر راه رسیدن به ایده‎آل‎های محیط زیست کشور قرار دارد چه تصمیمی اتخاذ خواهد کرد تا ایران ادامه دهنده و حامی پروژه‎ای شکست‎خورده و ناموفق در جهان نباشد.