اُوجِ «دوج»...!

به گزارش پدال نیوز، به‌طور مثال همین برادران «دوج» که حدود ۱۶۵ سال پیش حاصل همه تلاش‌شان ایجاد یک کارگاه تولید دوچرخه بود.
داستان زندگی آنها از روزگار کودکی و نوجوانی‌شان تا رسیدن به روزی که مدیرعامل شرکت اتومبیل‌سازی معروف «هنری فورد» ۱۰ درصد از سهام کارخانه فورد را به نام آنها کرد، یک داستان جالب؛ شنیدنی و تماشایی است که البته تلویزیون امریکا سال‌ها پیش براساس آن یک سریال مستند داستانی جذاب و قدیمی ـ گرچه سیاه و سفید ـ ساخته که تاکنون بارها پخش شده است.
ماجرای پا گرفتن شرکت اتومبیل‌سازی «دوج» در امریکا نیز به سال‌های ۱۸۵۰ میلادی بازمی‌گردد و روزگاری که مردی به نام «اِزِکیل دوج» یک کارگاه مکانیکی را در شهر نیلز میشگان امریکا تاسیس کرد. «دوج» به قدری در کارش مهارت داشت که تمام ماهیگیران محلی برای تعمیر موتورهای بخار قایق‌های ماهیگیری‌شان به او مراجعه می‌کردند.
«اِزِکیل» در دوران جوانی، مدیریت این کارگاه را در دست گرفت و با «ماریا دووال کاستو» ازدواج کرد که حاصل آن ۳ فرزند شد، به ترتیب به نام‌های «دِلا» (۱۸۶۳)، «جان فرانسیس» (۱۸۶۴) و «هورِس» (۱۸۶۸میلادی). ۲ فرزند پسر این خانواده دوران کودکی خود را در کارگاه گذراندند و تعلیمات مکانیکی را در کارگاه ماشین‌کاری پدرشان آموختند. پس از مهاجرت به شهر دیترویت، به سرعت به کارگاه‌های ماشین‌سازی مراجعه کردند تا مهارت خود را افزایش دهند.
در سال ۱۸۹۶میلادی، برادران «دوج» با همکاری «فردریک ایوانز» کارگاه تولید دوچرخه «ایوانز و دوج» را تاسیس کردند و در این دوچرخه‌ها از یاتاقان‌های مقاوم در برابر گل و خاک استفاده شد که توسط «هورس» اختراع و ثبت شده بود. در سال ۱۹۰۰میلادی، آنها شرکت را به مبلغ ۳ هزار و ۷۰۰ دلار فروختند تا کارگاه خود را تاسیس کنند. بلافاصله پس از بنا کردن کمپانی «برادران دوج» توسط «هورِس» و «جان دوج» در سال ۱۹۰۱میلادی، این کمپانی سفارشات ساخت موتورهای دقیق و قطعات شاسی را برای اتومبیل‌سازان در حال توسعه دیترویتی دریافت کرد. اصلی‌ترین سفارش‌دهندگان به کمپانی دوج، شرکت«Old Motor Vehicle » و «Olds Ransom E.» و شرکت نوپای «فورد موتور» بود.
شرکت « Olds Ransom E.» در همان سال نخست، ۲ هزار موتور را برای مدل‌های جدید «الدزمبیل» سفارش داد و رضایت این شرکت از برادران «دوج» در حدی بود که ۳ هزار سیستم انتقال قدرت را نیز به سفارشات خود افزود. پس از آن، «هنری فورد» به شرکت مراجعه کرد و ۶۵۰ دستگاه شاسی سفارش داد که این شاسی شامل موتور، گیربکس، اکسِل و تمامی موارد به جز بدنه و چرخ‌ها می‌شد. در این بین فورد به دلیل بحران مالی، ۵ هزار دلار «برادران دوج» را نتوانست بپردازد؛ از این‌رو ۵۰ سهم از شرکت را به آنها اهدا کرد که در واقع ۱۰درصد از کل سهام این شرکت به ارزش ۱۰ هزار دلار بود. در سال ۱۹۱۰میلادی، برادران «دوج» تاسیسات مجزایی را برای مونتاژ «فورد» مدل T بنا کردند، چراکه درخواست این مدل بیش از ظرفیت پیش‌بینی شده فورد بود.
 
رویای «دوج» مدل ۳۰
پس از گذشت چند سال، برادران «دوج» که در حال چشیدن طعم موفقیت بودند، خواسته‌شان برای ساخت اتومبیلی کامل توسط کمپانی «دوج»، روزبه‌روز جدی‌تر می‌شد که این رویاپردازی برای ساخت اتومبیلی کامل به سال ۱۹۱۳میلادی باز می‌شود و روزگاری که آنها از متکی بودن به جیب هِنری فورد خسته شده بودند.
در سال ۱۹۱۴میلادی، «هورِس» پاسخی را برای رویای‌شان پیدا کرد که منجر به ساخت «دوج مدل ۳۰» شد. این مدل از هر نظر یک سر و گردن برتر از «فورد» مدل T بود که در آن زمان بسیار فراگیر شده بود.
«مدل ۳۰» پیشگام استفاده از بسیاری آپشن‌هایی شد که بعدها در سایر اتومبیل‌ها استفاده می‌شد یا اینکه آنها را به مشخصات استاندارد اتومبیل تبدیل کرد که از آن باید به این موارد اشاره کرد: بدنه تمام استیل، سیستم الکتریکی ۱۲ وُلتی (سیستم‌های ۶ ولتی تا دهه ۵۰ میلادی رایج بودند)؛ موتور ۳۵ اسب بخاری (برخلاف «فورد» مدل T با ۲۰ اسب بخار قدرت) و سیستم انتقال قدرت لغزنده (درحالی که «فورد» برای مدل T تا سال ۱۹۲۷میلادی از سیستم انتقال قدرت سیاره‌ای استفاده می‌کرد.)بنابراین، «دوج مدل ۳۰» و اعتباری که برادران «دوج» در چندین و چند سال به منظور ساخت قطعات با کیفیت برای اتومبیل‌سازان موفق کسب کرده بودند، باعث شد تا شرکت «برادران دوج» در امریکا جایگاه دوم را در میان اتومبیل‌سازان از آن خود کند که به طبع پس از «فورد» قرار می‌گرفت.
این نشان(برند) به قدری معتبر بود که ۲۲ هزار نفر برای اخذ نمایندگی «دوج» اقدام کردند که این تقاضا پیش از آنکه حتی «مدل ۳۰» تولید شود، انجام شد. در سال ۱۹۱۶میلادی، «هنری فورد» از پرداخت سود سهام برای تامین مالی ساخت مجتمع «ریوِر رُژ» خودداری کرد. این موضوع باعث شد تا «برادران دوج»، شکایت‌نامه‌ای را مطرح کنند تا درآمد سهام سالانه آنها با مبلغ یک میلیون دلار حفظ شود. در عوض، این موضوع؛ «فورد» را به سوی خرید شرکایی که در سهام‌اش شریک بودند، سوق داد که این شرکا برادران «دوج» بودند. از این رو مبلغ ۲۵ میلیون دلار به آنها پرداخت شد.
 
تراژدی غمناک برادران «دوج»
در قسمت نخست گزارش خواندید که برادران «دوج» چگونه پله‌های ترقی را یکی پس از دیگری طی کردند و شرکت اتومبیل‌سازی «دوج» را به «اوج» رساندند، اما تراژدی غمناک زندگی این ۲ برادر، زمانی آغاز شد که پزشکان به «جان فرانسیس دوج» گفتند که به بیماری ذات‌الریه مبتلا شده است. تا آن زمان برادران «دوج»، جایگاه دوم را در بازار فروش اتومبیل امریکا (تا سال ۱۹۲۰ میلادی) حفظ کردند تا اینکه «جان دوج» بر اثر بیماری ذات‌الریه در ماه ژانویه دار فانی را وداع گفت و برادرش «هورِس» در ماه دسامبر همان سال در اثر بیماری سیروز (که نتیجه بیماری کبد است) درگذشت که اطرافیان «هورِس» دلیل مرگ وی را غم و اندوه از دست دادن برادرش می‌دانند.
پس از مرگ هر ۲ بنیانگذار این شرکت موفق امریکایی، همسر وی به نام «فردریک هاینِس» که یکی از کارمندان قدیمی «دوج» بود، به مقام ریاست شرکت برادران «دوج» انتخاب شد. در طول مدت ریاست او، «مدل ۳۰» حیات خود را در مدل جدید «سری ۱۱۶» ادامه داد، درحالی که مشخصات ساختاری و جزییات فنی آن بدون تغییر باقی مانده بود. اما پس از مرگ برادران «دوج» و در طول سال‌های دهه ۲۰ میلادی، جایگاه «دوج» در بازار امریکا از دوم به سوم و رفته رفته به جایگاه هفتم تقلیل یافت. شرکت «برادران دوج» در طول همین سال‌ها به عنوان سازنده پیشرو در ساخت کامیون‌های سبُک ظهور کرد.
پس از آن رکود در توسعه و پیشرفت شرکت «دوج» روز به روز ملموس‌تر می‌شد. برای پیشگیری از این پس‌رفت، همسران این ۲ برادر، شرکت را به مبلغ قابل‌توجه ۱۴۶ میلیون دلار به گروه سرمایه‌گذاری مشهور آن زمان به نام« Dillon، Read & Co.» فروختند که تا آن زمان، بزرگترین معامله در طول تاریخ به شمار می‌رفت. در اول اکتبر ۱۹۲۵، شرکت «برادران دوج»، ۵۱ درصد از سهام شرکت «برادران گراهام» را به ارزش ۱۳ میلیون دلار خریداری کرد و بقیه ۴۹درصد را در اول می۱۹۲۶ اخذ کرد. «برادران گراهام» به نام‌های «روبرت»، «جوزف» و «رِی»، مدیریت شرکت «برادران دوج» را بر عهده داشتند تا اینکه در سال ۱۹۲۷میلادی از سِمَت خود کناره‌گیری کردند.
شرکت«.Dillon، Read & Co» سهام بدون حق رأی شرکت جدید «برادران دوج» را در بازار عرضه کرد تا در کنار فروش سهام، ارزش «دوج» را به ۱۶۰ میلیون دلار برساند که به معنای ۱۴ میلیون دلار سود خالص بود. در طول این مدت، «فردریک هاینِس» هنوز رییس شرکت «برادران دوج» بود و با حفظ سِمَت وی، در ماه نوامبر سال ۱۹۲۶ بانکداری به نام « E.G. Wilmer » که هیچ سررشته‌ای از اتومبیل نداشت، به عنوان رییس هیات مدیره انتخاب شد.
در همین سال تغییرات ظاهری همچون تزئینات و رنگ‌آمیزی‌های متنوع بر تولیدات «دوج» اعمال شد. سال بعد، دوج موتور ۶ سیلندر «سنیور» را معرفی کرد، ضمن اینکه موتور ۴ سیلندر با نام جدید Fast Four تا سال ۱۹۲۸میلادی به حیات خود ادامه داد که با ۲موتور ۶ سیلندر سبک‌تر به نام‌های استاندارد و «ویکتوری» جایگزین شد. در سال ۱۹۲۷میلادی بود که با تقلیل جایگاه «دوج» به رتبه هفتم در امریکا، « Dillon، Read & Co. » به دنبال شرکتی می‌گشت که بتواند درباره «دوج» را به دوران شکوه بازگرداند و پایه مالی مستحکمی داشته باشد. از این‌رو شرکت «برادران دوج» در سال ۱۹۲۸میلادی به «کرایسلر» فروخته شد.
 
«دوج»های امروزی
یکی از اتفاقات عجیب قرن بیستم در صنعت اتومبیل ادغام «کرایسلر» با «دایملر» بنز AG بود که به سال ۱۹۹۸میلادی باز می‌شود. منطقی کردن تولیدات خارجی «کرایسلر» برای این شرکت در اولویت قرار داشت و با این سیاست جدید «پلِیموت» برای همیشه صحنه رقابت را ترک کرد و «دوج» را در بازار بین‌المللی تنها گذاشت و «دوج» به بخش ارزانقیمت و اسپرت «دایملر کرایسلر» تبدیل شد. بخش عمده به‌روزرسانی‌های «دوج» و معرفی مدل‌های Intrepid، «استراتوس» و «نئون» از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۰میلادی، پیش از دخالت شریک آلمانی بود و نخستین‌باری که «دوج» از کمک‌های دایملر بهره برد، در مدل استیشن واگن مگنوم مشهود است که به سال ۲۰۰۵ باز می‌شود و نخستین پلتفرم محور عقب «کرایسلر» از دهه ۸۰میلادی و احیای دوباره موتور ۸ سیلندر «هِمی» بود.
سال بعد هم «چارجر» جدید روی همین پلتفرم معرفی شد که هر ۲ آنها موفقیت قابل‌توجهی را در بازار کسب کردند. برای کاهش هزینه‌های تولید، «دوج» و «میتسوبیشی» از تعداد زیادی پلتفرم مشترک استفاده کردند که یکی از آنها مدل «ساب کامپکت کالیبِر» بود که با «نئون» جایگزین شد. در این بین «چلنجر» جدید هم در سال ۲۰۰۸میلادی از پلتفرم «مگنوم» و «چارجر» استفاده کرد که با ظاهری کلاسیک و بسیار شبیه به «چلنجِر» اصلی در بازاری مملو از کوپه‌های اسپرت با طراحی رادیکالی، توانست موفقیت قابل‌قبولی را کسب کند.
در بهار سال ۲۰۰۷میلادی، «دایملر» و «کرایسلر» دوباره از هم جدا شدند که باعث شد «دوج» از تملک «دایملر» خارج شود. در دهم ژوئن ۲۰۰۹، «فیات» همکاری خود را با «کرایسلر» آغاز کرد و «کرایسلر» جدید شکل گرفت که نام آن به‌طور رسمی به «گروه کلاسیلر ال‌ال‌سی» تبدیل شد و «دوج» هم به عنوان زیر مجموعه آن به حیات خود ادامه داد. در سال ۲۰۱۰میلادی، مدل «فیس لیفت» شده «چارجر» به بازار عرضه شد و تولید بی‌وقفه «چلنجر» هم باعث شد تا نام آن در دنیای اتومبیل‌های اسپرت همواره بر سر زبان‌ها باشد. همچنین سال‌های اخیر از باشکوه‌ترین سال‌ها برای این نشان(برند) بود، چراکه نسل جدید قوی‌ترین و سریع‌ترین ساخته «دوج» یعنی «وایپر» وارد بازار شد تا در کنار مدل کوچک «دارت» که بر پایه پلتفرم طراحی شده توسط «آلفارومئو» ساخته شده است، بازار بین‌المللی را تسخیر کرده و لبخند رضایت را بر لبان «جان» و «هورِس» بنشاند.
 
«دوج» و عبور از ۲ جنگ جهانی
بسیاری از کارخانه‌های اتومبیل‌سازی جهان هنگام وقوع ۲ جنگ جهانی اول و دوم تولیدات خود را منطبق با شرایط جنگ انجام می‌دادند و هر چه که مورد نیاز ارتش‌ها و دولت‌های‌شان بود، تولید می‌کردند. از جمله شرکت «دوج» که دیگر در آن زمان به زیرمجموعه شرکت خودروسازی بزرگ «کرایسلر» رفته بود.
با این حال «دوج» ادغام شده در «کرایسلر» تلاش می‌کرد که هنگام زیرمجموعه بودن نیز جایگاه مناسبی برای خود دست و پا کند. از این رو در کنار زیرمجموعه ارزانقیمت «پلی‌موت» و نیز زیرمجموعه قیمت مناسب «دی‌سوتو» قرار گرفت و تنها ۲ خط تولید برای عرضه ۱۳ مدل را در اختیار «دوج» قرار دادند که این موضوع به اوایل سال ۱۹۳۰ میلادی بازمی‌گردد.
البته در آن سال‌ها قیمت اتومبیل «دوج» اندکی از اتومبیل‌های «دی‌سوتو» بالاتر بود، اما نسبت به تولیدات کارخانه «کرایسلر» و در میان دیگر زیرمجموعه‌های آن، قیمت پایین‌تری داشت. این استراتژی «کرایسلر» که برای بازاریابی زیرمجموعه‌هایش پیش گرفته بود، نمونه‌ای کوچکتر از استراتژی شرکت «جنرال‌موتورز» امریکا بود.
در سال ۱۹۳۰ میلادی، «دوج» قدمی دیگر برای پیشرفت برداشت و آن هم معرفی موتور ۸ سیلندر جدید برای جایگزین کردن موتور ۶ سیلندر «سینور» بود. استفاده از ۲ خط تولید با تولید مدل‌های «۶» و «۸» سیلندر تا سال ۱۹۳۳میلادی ادامه یافت و تمامی تولیدات «دوج» طویل‌تر شد و از سبک طراحی «استریم لاینینگ» بهره جست تا بتواند به نیاز خریداران و مُد روز پاسخ داده باشد. مدل ۸ «دوج» در سال ۱۹۳۴میلادی با مدل بزرگتر «DeLuxe Six» جایگزین و تولید این مدل جدید هم سال بعد متوقف شد. یک نسخه از مدل «۶» سیلندر با فاصله بیشتر بین محورها در سال ۱۹۳۶میلادی معرفی شد و تا سال‌ها به یکی از مدل‌های ثابت خط تولید تبدیل شد.
در سال ۱۹۳۵میلادی، طراحی و تولیدات «دوج» همراه با سایر زیر مجموعه‌های «کرایسلر» دستخوش تغییراتی شد و از طراحی «Wind Stream» استفاده کردند. این سبک طراحی در واقع نمونه انتزاعی شده‌تر سبک «استریم لاینینگ» بود. این استراتژی موجب جهش ناگهانی آمار فروش شد، به‌طوریکه جایگاه «دوج» در این ۲ سال از پنجم به چهارم ترفیع یافت اما خوشبختانه «دوج» هیچوقت از سبک طراحی Airflow استفاده نکرد، این سبک که در سال‌های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۷میلادی توسط کرایسلر و دی‌سوتو استفاده می‌شد، به شدت باعث کاهش فروش تولیدات آنها شده بود. یک تغییر دیگر در طراحی «دوج» در سال ۱۹۳۹میلادی به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد تاسیس آن انجام شد که «دوج» از تولیدات با این سبک با عنوان سری لوکس یاد می‌کند.
این مدل‌ها برای بار دیگر در سال ۱۹۴۰میلادی مورد طراحی دوباره قرار گرفت و سال بعد هم این اتفاق رخ داد و سال ۱۹۴۲میلادی برای بار چهارم در طول ۳ سال این اتفاق افتاد. اندکی پس از معرفی مدل‌های سال ۱۹۴۲میلادی، خط تولید اتومبیل‌های مسافربری «دوج» به دلیل حمله ژاپن به بندر «پِرل هاربِر» تعطیل شد و از ماه فوریه همان سال، «دوج» ساخت و تولید وسایل نقیله نظامی را آغاز کرد.
 
جنگ جهانی دوم
«کرایسلر» در طول سال‌های جنگ جهانی دوم (۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵میلادی) با تمام قوا به ساخت و تولید اتومبیل‌های نظامی پرداخت و همین موضوع، سود کلانی را برای این شرکت مادر به همراه داشت. نیرومندترین و موفق‌ترین زیر مجموعه «کرایسلر» در طول این سال‌ها، «دوج» بود که هم رضایت شهروندان و هم رضایت سربازان را با کامیون‌های سبک نظامی و آمبولانس‌های نظامی نظیر WC۵۴، به‌دست آورده بود. پایه و اساس سری WC، سری VC بود که با تغییرات اعمال شده بر آن، به اتومبیل‌های مناسب برای مناطق جنگی تبدیل شده بودند.
سری WC، بیش از ۴۰ نوع آرایش مختلف را برای مقاصد گوناگون شامل می‌شد که همین طیف WC به خودی خود یک نشان(برند) اتومبیل‌سازی بود. «دوج» در طول سال‌های جنگ‌جهانی دوم، اعتباری غیرقابل توصیف را در سطح بین‌المللی برای خود رقم زد و پس از سال‌های جنگ، تجربیات به‌دست آورده در این مدت را در اتومبیل‌های شهری نیز به‌کار گرفت.
تولید اتومبیل‌های شهری «دوج» پس از اتمام جنگ جهانی دوم در اواخر سال ۱۹۴۵میلادی، از سر گرفته شد تا مدل‌های سال ۱۹۴۶میلادی معرفی شوند. بازار فروش پس از جنگ جهانی مشکلی را ایجاد کرده بود که به دلیل درگیر بودن اتومبیل‌سازان در جنگ جهانی، هیچ اتومبیل نو و جدیدی وجود نداشت.
این بدان معنا بود که اتومبیل‌سازان هر اتومبیلی را عرضه کنند، خریداری خواهد شد، هرچند که رضایت خریداران را به همراه نداشته باشد. بنابراین مانند بسیاری از اتومبیل‌سازان، «دوج» نیز با اعمال تغییراتی اندک بر تولیدات ۱۹۴۲ میلادی، آنها را دوباره راهی بازار کرد. مدل‌های جدید «دوج» همچون سابق، از یک نوع موتور ۶ سیلندر و ۲ نوع آپشن پایه به نام Delux و لوکس به نام Custom بهره می‌بردند. در سال ۱۹۵۵میلادی سبک طراحی Forward Look برای آن درنظر گرفته شد که با استفاده از موتورهای قدرتمند، دوران شکوه جدیدی را در «دوج» رقم زد. این در شرایطی بود که اوضاع زمانی بهتر شد و «دوج»، مدل «دارت» را برای رقابت با «فورد»، «شورلت» و «پلِی‌موت» راهی بازار کرد.
 
 
 
منبع: صمت