ایران هنوز پیست استاندارد خودرو ندارد!

به گزارش پدال نیوز به نقل از میزان، حال و هوای این روزهای ورزش کشور و جوامع ورزشی بین المللی تحت تاثیر بزرگ‌ترین اتفاق ورزشی جهان یعنی المپیک ریو است.
 
اگر شما یک کشتی گیر باشید بی شک به فکر مدال طلای المپیک خواهید بود اما سوال اینجاست که ورزشکاران غیر المپیکی چه هدفی دارند؟ اگر کمی موضوع را کلان‌تر ببینید، احتمالا این سوال در ذهن شما نقش می‌بندد که فدراسیون‌های غیر المپیکی چه هدفی دارند؟
 
پاسخ به این سوال وقتی سخت‌تر می‌شود که به سراغ فدراسیون‌هایی بروید که مسابقات جهانی خاصی مثل جام جهانی و ... برای آنها تعریف نشده است. مثل فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی که به دلیل ساختار مسابقات بین المللی ورزشهای موتوری دارای تیم ملی نیستند.
 
اما نکته ایجاست که هدف از وجود یک فدراسیون ورزشی تنها کسب مدال‌های رنگارنگ جهانی و المپیک است؟ پاسخ این سوال سخت نیست زیرا چنین فدراسیون‌هایی مثل فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی تاثیرات اجتماعی بزرگی در جامعه دارند. آموزش مهارت های رانندگی عمومی و برگزاری مسابقات مختلف علاوه بر افزایش توانایی‌های فردی رانندگان در جامعه و به طور مستقیم کاهش میزان آسیب‌های ناشی از تصادفات، حتی می تواند فرصتی برای تخلیه انرژی جوانان در مکانی امن به نام پیست اتومبیلرانی باشد.
 
جالب است بدانید در کشورهایی که مردمش گواهی نامه‌های خاص اتومبیلرانی و موتورسواری بیشتری دارند و آموزش های مهارتی بیشتری را گذرانده اند، آمار تصادفات در مقایسه با دیگر کشورها بسیار کمتر است.
 
حالا نگاهی به کارنامه فدراسیون موتورسواری و اتومبیرانی کشور بیندازید. فدراسیونی که حتی به نظر می‌رسد در وزارت ورزش هم آنقدرها مورد توجه نیست.
 
این موضوع را می‌توانید از کسری بودجه همیشگی و امکانات بسیار سطح پایین این فدراسیون استنباط کرد. فدراسیونی که رشته‌های تحت نظرش از جمله پول ساز‌ترین ورزشهای جهان به شمار می‌روند و بعد از فوتیاب بیشترین گردش مالی در دنیای ورزش را دارد، حتی توان اهداء جوایز پیش پا افتاده نفرات برتر مسابقات خودش را هم ندارد!
 
در حالی که ورزش‌های موتوری در سراسر جهان از پر بیننده‌ترین مسابقات ورزشی به شمار می‌روند، در ایران عملکرد فدراسیون و تصمیمات ناصواب  و غیر کارشناسی باعث شده مسابقات در رشته‌های موتورسواری و اتومبیلرانی به وضعی اسفناک برسد. تغییرات غیر ورزشی و تصمیمات ناگهانی در این فدراسیون چنان امواجی در ساحلش ایجاد کرده که اسپانسرها حتی فکر حضور در مسابقات و همکاری با این فدراسیون را هم نمی‌کنند.
 
هر چند خودروسازان کشور گاهی به صورت بسیار کوتاه در مسابقات حضور داشتند اما سوال اینجاست آیا مسابقاتی که پوشش تلویزیونی ندارد مقبول اسپارنسر است؟ مشخصا افت کیفیت مسابقات اتومبیلرانی و حواشی مختلفی که در جریان این مسابقات وجود دارد ناشی از سوئ مدیریت در سطوح مختلف این فدراسیون است.  به شکلی که فرصت اقتصادی بزرگی که در این فدراسیون وجود دارد، سالهاست که در حال سوختن است.
 
در حالی که حتی کشورهایی مثل آذربایجان، مالزی، ترکیه، قطر و بحرین هم در سال‌های اخیر به تقویم مسابقات جهانی از جمله فرمول وان پیوسته‌اند، در ایران حتی یک پیست استاندارد برای آموزش جوانان پر انرژی کشور وجود ندارد. هر چند کمبود امکانات ورزشی و منابع مالی دامنگیر بسیاری از فدراسیون‌های ورزشی کشور که حتی مدال المپیکی هم دارند شده است اما، سوال اینجاست که آیا همه این فدراسیون‌ها دارای پتانسیل درآمدزایی به اندازه فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی هستند؟
 
جالب آن که حتی همین مسابقات نصفه و نیمه در رشته‌های مختلف هم با توجه به تغییرات مکرر مسئولین و قوانین بویی از پیشرفت ندارند. یکی از عوامل دلزدگی بسیاری از ورزشکاران و پیشکسوتان اتومبیلرانی و موتورسواری در کشور همین تغییرات پی در پی قواینی و عدم ثبات در تصمیمات است.
 
تا جایی که داغ‌ترین و پر هیجان‌ترین مسابقه اتومبیلرانی کشور در کلاس آزاد که تماشاگران بسیاری را به پیست آزادی تهران می‌کشاند، حالا حدود 3 سال است که به خاطره‌ها پیوسته و کسی نیز پاسخی قانع کننده برای تماشاگران و علاقه‌مندان ندارد.
 
تعطیلی بسیاری از مسابقات در رشته‌های مختلف، حذف از رالی بین المللی مِرک، نارضایتی تماشاگران و ورزشکاران، برخوردهای نابجا با خبرنگاران و اصحاب رسانه، بی انضباطی‌های مالی و عدم پیشرفت بی شک باید دلایل کافی برای تغییر نگاه وزارت ورزش نسبت به این فدراسیون  باشد.
 
فدراسیونی که می‌تواند با برطرف شدن سوء مدیریت‌هایش حتی پای توریست‌های ورزشی این حوزه را هم به ایران باز کند. شاید بعد از سال‌ها آزمون و خطا اکنون وقت آن رسیده باشد که از ثمرات این باغ درست و بهینه استفاده شود.