چارجری که چارجر نیست

به گزارش پدال نیوز، چارجر از سال 1966 تا سال 1978 به مدت 12 سال بر خط تولید قرار داشت و در 4 نسل به تولید رسید. در این میان دو نسل دوم و سوم از محبوب‌ترین و اسپرت‌ترین نسل‌های چارجر به حساب آمده و در عین حال پرفروش‌ترین آنها نیز به شمار می‌روند. اگر بتوان نسل اول چارجر را با آن ظاهر منحصر‌به‌فرد و طراحی فست‌بک در قالب بنده‌ای کشتی‌مانند با پارتی‌بازی در کلاس ماسل‌های اسپرت گنجاند، نسل چهارم چارجر را با هیچ ترفندی نمی‌توان دنباله‌رو نام با‌مسمای چارجر دانست. نسل چهارم چارجر بر‌خلاف سایر نسل‌ها مستقیما بر یکی از اتاق‌های کرایسلر و همپای مدل کوردوبا از کمپانی مادر ساخته شد. اگر چه این خودرو هنوز ساحت دو‌در خود را حفظ کرده بود‌. از پیشرانه‌های 360 و 400 (و نمونه ضعیف‌تر 318) نیز در لیست سفارش بهره می‌برد اما با افزایش حدود 20 سانتی‌متری طول به 5.5 متر دیگر ساختار اسپرت گونه‌ای نداشت و همچون کوردوبا به یک خودرو لاکچری بدل شده بود تا اسپرت. با تغییر ماهیت اساس این خودرو از اسپرت ماسل به لاکچری دیگر کسی نمی‌توانست چارجر نسل چهارم را به دیده چارجر اسپرت ماسل همیشگی بنگرد چرا‌که نسل چهارم چارجر به نوعی همکلاس شورولت مونتی‌کارلو و پونتیاک گرند پریکس به شمار می‌آمد و نه شورولت شِوِل و یا پونتیاک GTO.
چارجر نسل چهارم در کنار کرایسلر کوردوبا به تعداد بسیار انگشت‌شماری به کشور ما وارد شد که به دلیل همان تغییر ماهیت اساسی نسبت به نسل‌های محبوب گذشته به هیچ وجه با استقبال مواجه نشد و امروزه نیز طالب چندانی ندارد.
نویسنده: مصطفی انیسی