بهناز شفیعی از سختی‌های موتورسواری بانوان می گوید

به گزارش پدال نیوز به نقل از خبرر آنلاین ،  موتورسواری بانوان پدیده‌ای است که از هفته گذشته در ایران جواز فعالیت گرفت؛ رشته‌ای که روز به روز در حال پیشرفت است و بانوان بسیار زیادی به آن علاقمند شده اند. علاقمندان به این رشته پیوسته در حال تمرین کردن هستند و امیدوارند تا روزی مجوز حضور در میادین بین‌المللی را به دست بیاورند. یکی از این بانوان علاقمند به این رشته بهناز شفیعی دختر 26 ساله ای است که به گفته خودش از کودکی به موتورسواری علاقه شدیدی داشته و هم‌اکنون تنها بانویی است که در دو رشته کراس(نمایشی) و ریس(سرعت) در ایران مشغول به فعالیت است. او روز گذشته مهمان ما در کافه خبر بود و به سوالات ما پاسخ داد
 
در وهله اول به شما تبریک می‌گوییم بابت مجوز گرفتن موتورسواری بانوان.
 
ممنون لطف دارید. 10 روز پیش بود که وزارت ورزش با فعالیت موتورسواران بانوان موافقت کرد آن هم در شرایطی که پیست باید محصور باشد و همچنین عوامل باید خانم باشند. حتی مربی هم باید خانم باشد. در اینصورت می توان مسابقات و لیگ برگزار کرد.
 
*چه شد که به سمت موتورسواری رفتید و از کی به این رشته علاقمند شدید؟
-از کودکی شیطون بودم و عاشق موتور، ولی همه چیز از سیزده به‌در سال 83 آغاز شد. به یک روستایی نزدیک زنجان رفته بودم، یادم هست یکی از خانم‌های آن روستا که 34 ساله بود موتور‌سوار می کرد. برای من خیلی عجیب بود که یک خانم موتورسواری می کند. آنجا بود که عزمم را جزم کردم تا موتورسواری کنم. اولین بار در همان روستا سوار موتور شدم. به خاطر اینکه دوچرخه سواری می کردم مشکلی در موتور سواری نداشتم. دفعات اول زمین می‌خوردم اما کم کم یادگرفتم. یادم است به عشق موتورسواری هفته ای یکبار به این روستا می رفتم و شبها را با موتور سر می کردم. تا اینکه در سال 90 اولین موتورم را خریدم. آپاچی اولین موتور من بود. آن زمان نزدیک محل زندگی ما یک شهرک بود که به آنجا می رفتم و موتورسواری می کردم.
 
در خانواده شما کسی مخالفت نمی کرد؟
در خانواده ما فقط مادرم می دانست و مخالفت هم نکرد اما غیر مادرم کسی نمی دانست من موتورسواری می کنم. بعد از چند وقت که در اطراف منزلمان تمرین می کردم به خیابان رفتتم و در اتوبان‌ها به موتورسواری مشغول شدم. یک سالی در خیابان ها تمرین می کردم تا مهارت خودم را بالا ببرم. به جایی رسید که غروب ها به عشق سوار موتور شدن به خانه باز می گشتم.
 
در این مدت پلیس جلو شما را نگرفت؟
 
نه اصلا. چون من کلاه ایمنی می گذاشتم و کاپشن می پوشیدم کسی متوجه نمی شد من دختر هستم. من هم عموما یک جا تمرین نمی کردم و خیابان های زیادی را طی می کردم.
 
بیشترین سرعتی که در خیابان رفتید چقدر بود؟
 
راستش 190 کیلومتر بر ساعت در اتوبان بابایی رفتم اما خب من این کار را تایید نمی کنم و به نظر من نباید اتفاق یبفتد.
 
شما در چند سال اخیر در جوامع بین المللی معروف شدید و چند خبرگزاری معتبر نظیر بی‌بی‌سی برای تهیه گزارش به ایران آمدند
ماجرا از عکسی شروع شد که خواهرم از من در شبکه های اجتماعی مننشر کرد که مورد توجه عکاس جام جم آنلاین واقع شد. او یک قرار ملاقات با من گذاشت و از من عکاسی کرد و عکس های او بازتاب جهانی داشت و حتی در روزنامه گاردین و کوریرادلااسپوورت ایتالیا هم چاپ شد. بازتاب جهانی باعث شد تا اسپانسرها برایم لباس، کلاه و... بفرسند و از من حمایت کردند. حتی ماه گذشته برای ضبط یک ویدئو تبلیغاتی برای یک طلا و جواهرسازی به اسپانیا رفتم.
 
 
*موتورسواری برای خانم‌ها آن هم در ایران، مشکلات خاص خودش را دارد خانواده‌تان با موتورسواری شما راحت کنار آمدند؟
 
طبیعی است که در ابتدا این موضوع برای آنها جا نیفتاده‌بود که یک دختر سوار بر موتور شود اما کم کم آنها را متقاعد کردم که موتورسواری خطری ندارد و من می‌توانم با رعایت ایمنی به این ورزش بپردازم.آنها هم وقتی پیشرفت و علاقه من را در این رشته دیدند متقاعد شدند.
 
*در حال حاضر شما هم در رشته «کراس» و هم در رشته «ریس» مشغول به فعالیت هستید چطور وارد این رشته ها شدید؟
-من در ابتدا «ریس» سوار بودم تا اینکه به مدت 6 الی 7 ماه توانستم با رشته «کراس» هم آشنا شوم. در حال حاضر من در رشته موتور «کراس» فعالیت می کنم.
به نظر من باید این نگاه در جامعه تغییر کند که خانم‌ها نمی‌توانند موتورسواری کنند. واقعیت این است که نگاه مسئولان به موتورسواری بانوان این‌گونه نیست و می‌دانم که آنها مخالفتی ندارند.
 
*موتورهای «رِیس» و «کراس» چه تفاوتی باهم دارند و در این رابطه کمی بیشتر توضیح بدهید.
-تردد موتورهای «کراس» در معابر عمومی در همه جای دنیا ممنوع است و نیازمند حمل با یدک کش تا پیست یا مسیرهای مخصوص هستند. «کراس» پرشی است و در پیست‌های پرش کاربرد دارد. موتور «ریس» موتوری سنگین و سرعتی است که روی آسفالت و پیست‌های سرعتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. به طور حتم کار با موتور «ریس» خیلی خطرناک است.
*جایگاه بانوان در این رشته کجاست و عمده مشکلات خانم‌های موتورسورا در این رشته چیست؟
-اولین مشکل ما این است که بانوان پیست مخصوص به خود را ندارند و در پیست‌های اصولی هم نمی‌توانند موتور برانند. به همین دلیل مجبور می‌شویم فقط در شهران و پیست‌های دست‌ساز غیر‌اصولی و خطر‌ساز موتورسواری کنیم. متأسفانه در فرهنگ ما موتورسواری خانم‌ها هنوز عادی نشده است و به نظرم شنیدن طعنه‌ها در این ورزش سخت است. عموم مردم نگاه خوبی به موتور ندارند. به نظر من اگر کسی به موتورسواری علاقه مند است باید حمایت شود. خانواده ها با کمی هزینه می توانند فرزند خود را به کلاس های آموزشی بفرستند تا اصولی علاقه خود را دنبال کنند. من با موتورسواری در خیابان بدون لباس و کلاه ایمنی مخالف هستم. ولی اگر نتوان علایق جوان و نوجوان را هدایت کرد، او به صورت مخفیانه با موتور وارد جاده های می شود باعث خسارات جبران ناپذیزی می شود.
*موتورسواری ورزش خطرناکی است. پیش آمده در حین تمرین زمین بخورید و یا مصدوم شوید؟
-زمین که خورده‌ام ولی خداراشکر آسیب ندیدم. آسیب‌های من درحد درد، زخم و کبودی بوده است. ما در پیست از لباس‌های ایمنی استفاده می کنیم که جلو ضربه شدید را می گیرد. ما در سی سال گذشته تنها یک فوتی داشتیم که در اثر حادثه ای غیر مترقبه رخ داد. من قبلا هم گفتم، این ورزش باید اصولی و با پوشش کامل ایمنی انجام شود.
*موتورسواری یک ورزش کاملاً مردانه استٰ مردم وقتی متوجه می‌شوند که شما موتورسوار هستید چه برخوردی دارند؟
-به نظرم در وهله اول باید این نگاه در جامعه تغییر کند که خانم‌ها نمی‌توانند موتورسواری کنند. واقعیت این است که نگاه مسئولان به موتورسواری بانوان این‌گونه نیست و می‌دانم که آنها مخالفتی ندارند.این رشته ده سال است که به ایران آمده‌است اما بسیار پرهزینه است و کسانی که مانند من به این ورزش علاقه دارند تنها با هزینه شخصی خودشان به این ورزش می‌پردازند، اما متأسفانه با عوض شدن هر رئیس هیات هم ارائه مجوز رسمی به بانوان به تأخیر می‌افتد. امیدوارم روزی برسد که هم مردم جامعه و هم مسئولان این رشته را در بین بانوان باور کنند و یقین داشته باشند که بانوان توانایی بسیار بالایی دارند.
 
شما در مسابفات خارجی هم شرکت کرده اید؟
 
‌نه من مسابقه ای شرکت نکرده ام اما به فستیوال‌ها و کلاس هایی در ایتالیا و اسپانیا رفته ام و به زودی به کلاس‌های مربی گری خواهم رفت تا بتوانم اصولی این رشته را دنبال کنم. در حال حاضر هم تنها هدف زندگی‌ام این است که مسابقات موتورسواری بانوان را به صورت رسمی در ایران برگزار کنم و در این راه هم تلاش بسیار زیادی می‌کنم.
 
 
*به‌نظر شما دختران علاقمند به موتورسواری از کجا باید شروع کنند و شما چه پیشنهادی برای آنها دارید؟
-بهتر است دختران علاقه‌مند با مراجعه به فدراسیون و زیر نظر مربیان آموزش را آغاز کنند. آنها می‌توانند با شرکت در3 دوره آموزشی مدارک «‌سی،بی‌،وای‌» را بگیرند و بعد به صورت حرفه‌ای کار را دنبال کنند.
به عنوان سوال پایانی سقف آرزوی شما در این رشته چیست؟
آرزو دارم امکان موتو سواری بانوان درپیست‌های ایران به وجود بیاید و این نگاه و فرهنگسازی در جامعه ما نسبت به موتورسواری بانوان تغییر کند.اگر ما به این باور برسیم که بانوان در این رشته موفق خواهند بود و موتورسواری تنها مختص به آقایان نیست به طور حتم پیشرفت چشمگیری خواهیم داشت. همچنین یکی از آرزوهام این است که پلیس راهنمایی و رانندگی با موتورسوارهایی که بدون کلاه در سطح شهر رفت و آمد می کنند برخورد کند. من تا زمانی که تصادف نکرده بودم فکر می کردم حادثه برای دیگران است اما بعدش متوجه شدم باید همیشه مسائل ایمنی را رعایت کرد.