هاوال H9، شاسی بلند کلان سایز شرقی +تصاویر

هاوال H9 برای نخستین بار، در اوایل سال 2014 میلادی و به صورت یک خودروی نیمه کانسپت به نمایش درآمد و در ماه نوامبر همان سال نیز، نسخه نهایی و تولیدی آن در نمایشگاه خودروی پکن به معرض دید عموم نهاده شد. هم‌اکنون، این خودرو تنها با یک پیشرانه چهار سیلندر 2 لیتری توربو عرضه می‌شود، پیشرانه‌ای که توان خروجی آن تنها معادل 215 اسب بخار است؛ اما هاوال H9 قرار است که در ماه‌های آینده، با چند پیشرانه متفاوت روانه بازار گردد.

 مهم‌ترین آن‌ها یک پیشرانه 6 سیلندر توئین توربو می‌باشد که در دو نسخه پرفشار HIGH PRESSURE) ) با توانی معادل 310 اسب بخار و نیز گشتاوری برابر با 650 نیوتن‌متر، و نسخه کم‌فشار (LOW PRESSURE) با توانی معادل 295 اسب بخار عرضه خواهد شد؛ و البته دیگری هم نسخه‌ای پرفشار از پیشرانه فعلی (2 لیتری توربو) می‌باشد، این نسخه از توانی معادل 241 اسب بخار برخوردار است. به لحاظ سیستم انتقال قدرت، این خودرو از یک گیربکس 6 سرعته تیپ ترونیک بهره می‌برد. همچون سایر رقبای آفرود، محور متحرک این خودرو به صورت 4WD می‌باشد که به اختیار راننده می‌تواند به حالت 2WD تغییر وضعیت دهد.

کمتر از سه ماه پیش، سایت «CARADVICE» استرالیا در متنی مبسوط و جامع این خودرو را مورد نقد و بررسی خود قرار داد، که آنچه در ذیل می‌آید برگردانی از آن متن است.

هاوال H9 را می‌توان اوج جاه‌طلبی یک کمپانی چینی دانست، کمپانی که از چند ماه پیش اقدام به عرضه سه شاسی‌بلند قوی در بازار استرالیا نموده است. از دیگر مدل‌های هاوال می‌توان به نسخه شهری هاوال H2 و نسخه میان‌سایز هاوال H8 اشاره نمود؛ و اکنون نیز هاوال چیز بزرگی را وعده داده است. این‌طور می‌توان گفت که هاوال H9 خودرویی بسیار بزرگ، لوکس و دارای توانایی‌های آفرودی است- مورد اخیر را شاسی نردبانی این خودرو تضمین می‌کند. ساختاری که با برد کوتاه و انواع حالات کششی تناسب دارد.

اما آیا این خودروی نسبتاً ناشناخته می‌تواند با رقبای خوب و معتبری همچون فورد اورست و یا نسخه شهری، و در عین بزرگ خانوادگی همچون تویوتا کلوگر (KLUGER) رقابت نماید؟

توضیح: تویوتا کلوگر (KLUGER) همان تویوتا هایلندر است که در استرالیا با این نام فروخته می‌شود.

ما در اینجا نسخه لوکس هاوال H9 را تست نمودیم، نسخه‌ای که بهای آن با احتساب مالیات‌های جاده‌ای معادل 50/990 دلار است که در نهایت، فراتر از رنج قیمتی خودروهای هاوال می‌باشد (بالاتر از 46/990 دلار نسخه پریمیوم هاوال H9)، ضمن اینکه، بهای فوق بسیار بالاتر از گران‌ترین خودروهای چینی است که تاکنون در اینجا بفروش رفته‌اند، مگر آنکه جسارت نموده و خودروی ولو XC90 را هم در دسته چینی‌ها جای دهیم.

از نقطه‌نظر قیمت، این خودرو در مکانی بالاتر از نسخه میان رده ایسوزو MX-U LS-U و تویوتا فورچونر GXL می‌ایستد، و نیز بالاتر از مدل‌های نرم‌تری همچون هیوندای سانتافه الیت (ELITE) هفت نفره، به عبارت دیگر، هاوال دگرباره نه به‌عنوان یک مدعی قیمت‌شکن، بلکه بر اساس شایستگی‌های خود می‌خواهد به رقابت بپردازد.

شک و تردید کمی در مورد جذبه و ابهت هاوال H9 وجود دارد، همچون برادرش هاوال H8، چیزهایی بیش از یک مرسدس کوچک در آن وجود دارد. گویی، یک مرسدس GL کلاس تیره‌وتار پیش روی ماست که پله‌های کناری، منفذهای روی کاپوت و صفحات فلزی پانل درب‌های آن از بدنه پیاده شدند.

با ابعادی معادل 4856 میلی طول،1926 میلی‌متر عرض،1900 میلی‌متر ارتفاع و فاصله بین دو محور 2800 میلی‌متر، این خودرو از سایزی همانند با فورد اورست برخوردار است. حس ناشی از ابعاد وسیع این خودرو، به داخل کابین نیز راه یافته است، جایی که هم بزرگ بوده و هم به‌خوبی مجهز است.

طرح و کیفیت ساخت پوشش رویی داشبورد، هر دو، نسبتاً عالی هستند. داشبورد کامل و در عین حال ساده این خودرو به نحو خوبی با صفحه نمایش لمسی بزرگ 8 اینچی آن ادغام شده است؛ و متریال مورد استفاده در آن اعم از چرم، پلاستیک و حتی چوب مصنوعی کمی عجیب و غریب آن – که البته بهتر از نمونه موجود در هاوال H8 است – همگی بسیار خوب و ممتاز هستند، ضمن اینکه محیط داخلی آن با نور آبی ملایمی روشن شده و از زیر درب‌های خودرو نیز نور قرمز رنگی جهت پرتوافکنی بر آسفالت خیابان ساطع می‌شود.

تجهیزات لمسی بسیار خوبی در این کابین وجود دارند که ازجمله می‌توان به یک نگه‌دارنده نسبتاً نرم عینک آفتابی، دکمه‌هایی به رنگ نقره‌ای مشابه با مرسدس بنز و نیز یک دسته برای کروز کنترل، اشاره داشت. پوشش چرمی صندلی‌ها ممکن است به رنگ قهوه‌ای روشن متقارن و یا پولاریزه باشند، همان‌گونه که در خودروی تحت تست ما نیز چنین است. ضمن اینکه صندلی‌های این خودرو بسیار راحت بوده و به تنظیم 8 جهتی و گرم‌کن و سردکن و حتی به ماساژورهای چندمرحله‌ای مجهز هستند.


تجهیزات استاندارد این خودرو در جای خود نسبتاً پربار هستند. در کنار صندلی‌های مجهز، شما سنسورهای پارک پیرامونی، یک دوربین دید عقب، سیستم ورود بدون کلید هوشمند و استارت، سامانه هدایت ماهواره‌ای، سیستم صوتی از نوع اینفینیتی با 10 عدد بلندگو، سیستم روشنایی در روز با چراغ‌های جلو از جنس LED، سیستم تهویه مطبوع دو ناحیه‌ای به همراه تصفیه هوا را هم در اختیار دارید. ضمن آنکه، مواردی همچون 6 عدد کیسه هوا، شامل کیسه هوای پرده‌ای که سه ردیف صندلی‌ها را تحت پوشش خود قرار می‌دهد و گیره نگه‌دارنده سیستم ISOFIX هم در آن مشاهده می‌شوند.

 هاوال برای کسب 5 ستاره ایمنی از موسسه ANCAP (استرالیا) خیز برداشته است؛ اما در این بین، تجهیزاتی همچون کروز کنترل با هدایت راداری، سامانه ردیابی نقاط کور و نیز سامانه پارک خودکار خودرو در سرعت‌های پایین، کجا هستند؟ پس می‌شود گفت که این خودرو خیلی "پریمیوم ” نیست…

توضیح: نسخه‌های هاوال H9 سفارش ایران مجهز به 10 عدد ایربگ هستند.

گله و شکایت را محدود می‌کنیم. همچون هاوال H8 صفحه نمایش لمسی این خودرو به لحاظ پیشرفت و تکامل حرف آخر را در این زمینه نمی‌زند و از نظر وضوح و دقت نیز، صفحات ادوات مقابل راننده از انواع رده پایین بوده و فاقد کیلومتر شمار دیجیتالی هستند، به سخن دیگر: اشتباه و غفلتی بد. همچنین، رادیو DAB+ دیجیتالی نیز دیده نمی‌شود، گو اینکه زمانی که سامانه دوربین دید عقب فعال می‌شود سیستم صوتی این خودرو به طور کامل و به مدت زمان طولانی قطع می‌شود؛ ولی بعد از انجام عمل مربوطه، پیام‌های صوتی برنامه‌ریزی شده، دوباره تجدید می‌شوند.

یک تجهیز جذاب که به طور مجزا از صفحه نمایش و بالای داشبورد تعبیه شده است به شما فشار هوا، زوایای ورود و خروج خودرو، ارتفاع از سطح دریا و نیز دمای محیط را نشان می‌دهد، کمی شبیه به میتسوبیشی پاجروهای دهه 90.

محوطه کابین این خودرو، جایی است که هاوال در آن هدف بزرگی را نشانه رفته است. این یک خودروی هفت نفره واقعی است. صندلی‌های ردیف میانی آن یک جای پا و فضای سر عالی را، حتی با وجود سانروف عرضه می‌کنند، ضمن اینکه یک دید عالی از بیرون خودرو هم در دسترس است. در عین حال، صندلی‌های عقب آن گرم نیز می‌شوند و شما می‌توانید دمای سیستم تهویه را هم کنترل نمایید. خودروی تحت تست ما، مجهز به یک جفت صفحه نمایش تخت بود که بر پشت‌سری هر یک از صندلی‌های جلو نصب شده بودند (با 1500 دلار اضافه پرداخت)، هر دوی این صفحات مجهز به اتصال ورودی USB به سامانه سرگرمی و همچنین DVD DRIVE هستند.

در این میان، کودکان هم خسته و ملول نخواهند شد، به ویژه آنکه سرنشینان عقب این خودرو هم می‌توانند جابه‌جایی الکتریکی سرنشینان صندلی‌های جلویی را کنترل نمایند؛ درست مثل همان کاری که شما می‌توانید در خودروی می باخ انجام دهید.


حتی صندلی‌های ردیف سوم هم در این خودرو درخور و مناسب هستند. صندلی‌های ردیف وسط این خودرو که به صورت 60:40 به سمت جلو و عقب می‌لغزند، دسترسی نسبتاً خوبی را برای ورود شما به این ردیف (سوم) فراهم می‌کنند، ضمن اینکه، در این ردیف، حتی برای سرنشینان بزرگ‌سال هم فضای کافی جهت یک سفری کوتاه وجود دارد. پشت‌سری و نیز دریچه‌های تهویه نیز، برای یکایک صندلی‌های عقب قابل تنظیم هستند. همچنین دید خوبی هم نسبت به محیط بیرونی خودرو وجود دارد. درست همانند یک آئودی Q7، شما قادرید که صندلی‌های ردیف سوم این خودرو را در کف اتاق بخوابانید و با بهره‌گیری از یک دکمه، دوباره آن را به حالت اول خود برگردانید. البته انجام این عمل با قدری سروصدا توأم است.


در عوض، چندان سروصدایی از لولای سمت چپ درب عقب بر نمی‌خیزد، دربی که از طراحی عجیبی برخوردار بوده و تایر یدکی هم بر روی آن نصب نشده است (تایر عقب در زیر خودرو نصب شده است). در سمت داخلی درب عقب هم جعبه‌ابزار و یک مثلث هشداردهنده سه‌گوش جای گرفته است.

همچون هاوال H8، ظرفیت محل بار به میزان 1457 لیتر و در حد عالی است، صندلی ردیف وسط و عقب هم به نحو ستودنی خوابانده می‌شوند. ضمن اینکه یک خروجی برق 220 ولت هم وجود دارد، اما در عوض هیچ مکانی برای جای دادن (سفت‌وسخت) بسته‌های بار و مهار آن‌ها وجود ندارد.

آنچه که گفته شد در مورد کابین بود، اما هاوال H9 چگونه رانده می‌شود؟ می‌شود گفت که واقعاً بهتر از مدل H8 است. بزرگ‌ترین معضلی که اخیراً در هاوال H8 شاهدش بودیم مربوط به فرمان این خودرو می‌شد که دو ویژگی کند و سنگین بودن را توأمان دارا بود (خیلی زیاد در وضعیت چرخش قفل به قفل)، و در کل، یک ترکیب و ساختار بد بود. در مقابل، فرمان H9 سبک‌تر است و در نتیجه خودرو از قابلیت مانورپذیری بیشتری بهره می‌برد. گرچه به میزان کمی حرکت موجی در این خودرو دیده می‌شود ولی روی هم رفته باید گفت که کنترل بدنه آن خاص و ویژه یک وسیله نقلیه با شاسی جداگانه است، و البته نه خیلی بدتر از یک لندروور دیسکاوری. هاوال H9 بر روی یک سیستم تعلیق نسبتاً پیشرفته و جا افتاده جناغی دوبل در جلو و چند عضوی در عقب، سواری می‌دهد. به‌طورکلی، جذب مواج گونه ناهمواری‌ها در این خودرو به نحو عالی صورت می‌پذیرد، به ویژه در سرعت‌های بالاتر.


احتمالاً مهم‌ترین نکته شگفت‌انگیز در مورد هاوال H9، کشف این حقیقت است که پیشرانه آن با سوخت بنزین کار می‌کند. آن‌هم سوخت بنزینی با اکتان 95 و نه کمتر، و البته در سگمنتی از بازار که تحت سلطه دیزلی‌هاست. جای شگفتی نیست که اگر بدانید که بازار چین علاقه‌ای به پیشرانه‌های دیزلی ندارد (ما ترجیح می‌دهیم که تمرکزمان را بر قابلیت آفرودی رقبای این خودرو معطوف کنیم، خودروهایی همچون تویوتا کلوگر، نیسان پت فایند و مزدا CX-9 و…). در اینجا احساس می‌شود که فرصتی از دست رفته است.

پیشرانه 2 لیتری نصب شده در این خودرو، همان نسخه نام آشنا در هاوال H8 است و با آنکه برای این خودرو کوچک است ولی در عین حال، به میزان بسیار اندکی هم نقش مثبتی را در این خودرو ایفاء نموده است. این پیشرانه مجهز به سامانه توربوشارژ، توان مناسبی معادل 160 کیلووات (215 اسب بخار) در 5500 دور در دقیقه و گشتاوری معادل 324 نیوتن‌متر را در دورهای بین 2000 الی 4000 تولید می‌کند. ارقام مذکور بر روی کاغذ خوب به نظر می‌رسند و با آنکه به‌هیچ‌عنوان، نزدیک به ارقام کسب شده توسط قوی‌ترین و یا نیرومندترین‌های این کلاس نیستند اما لااقل قابل احترام هستند. گرچه در واقعیت امر، هاوال H9 تقریباً همیشه از فقدان توان کافی در رنج است.

با وزن خالصی معادل 2250 کیلوگرم، که در حدود 100 کیلوگرم بیشتر از هاوال H8 است، هاوال H9 قدری شبیه به یک خوک پرواری به نظر می‌رسد. نسبت وزن به قدرت در این خودرو که معادل 75 کیلووات (101/9 اسب بخار) به ازای هر تن می‌باشد، چیز دندان‌گیر و تماشایی نیست. همین‌جا باید اشاره کنیم که حداکثر وزن مجاز این خودرو معادل 2850 کیلوگرم است که معنای ضمنی آن امکان حمل تنها 600 کیلوگرم بار و مسافر است، پس حمل 7 سرنشین با بار و بساط آن‌ها را فراموش کنید. با این وجود، شما به طور قانونی می‌توانید یک تریلر به وزن 2500 کیلوگرم را با آن یدک بکشید البته نه به نحوی سریع. اعتباری که در اینجا می‌توان به‌حساب هاوال H9 منظور داشت مربوط به پیشرانه این خودروست که نسبتاً بهینه و اصلاح شده به نظر می‌رسد، ولی در عین حال، حرکت رو به جلویی با نهایت شکوه و وقار را برایتان فراهم می‌کند.

کار بر روی این پیشرانه بدان معناست که مصرف سوخت از رقم بالای 12.1 لیتری ادعایی در سیکل ترکیبی فروکش کند (سوخت بنزین با اکتان 95 پریمیوم). این رقم که در گردشی کوتاه حاصل شده، بدتر از رقبای بزرگ‌تر آن است، رقبایی که از پیشرانه‌های آرام‌تری برخوردارند. البته پیشرانه 6 سیلندر دیزلی که طبق شنیده‌ها، هاوال مشغول کار بر روی آن است این خودرو را کاملاً دگرگون خواهد نمود.

همچون هاوال H8، گشتاور تولیدی موتور از طریق یک گیربکس 6 سرعته اتوماتیک ساخت ZF و با استفاده از حالت اسپرت (SPORT MOD) به چرخ‌های عقب آن منتقل می‌شود. ضمن آنکه هاوال H9 از یک انتقال‌دهنده دو ردیفه ساخت بورگ وارنر جهت انجام عمل آفرود بهره می‌برد؛ و در عین حال، شما با استفاده از یک گردونه قادرید که بین حالت‌های 4H،4L،AUTO و ECO تغییر وضعیت دهید. زمانی هم ناظر حالت آفرودی در این خودرو خواهید بود که از سامانه کنترل الکتریکی ALL TERRAIN آن استفاده نمایید. این سامانه به طور خودکار و به سادگی، با بهره‌گیری از سنسورهایی با هر نوع سطحی از زمین تطابق می‌یابد، بسته به حالت‌های شنی، برفی، گلی، سامانه کنترل پایداری این خودرو به نحو متفاوتی کالیبره می‌شود، به‌علاوه، توزیع گشتاور هم تغییر می‌یابد.

چیزی که به هاوال H9 می‌توان نسبت داد آن است که این خودرو تا اندازه‌ای از قابلیت و توانایی‌های آفرودی برخوردار است. مسیر کوتاهی را که با این خودرو طی نمودیم که شامل مواردی همچون صعود، فرود، مسیرهای پردست‌انداز، شن زار، دارای سنگریزه، الوار، گل‌ولای و انواع ناهمواری‌ها و خمیدگی‌ها می‌شد و هاوال H9 توانست تمامی مسیرهای فوق را بدون سروصدای اضافی طی نماید. البته گذر از تمامی این مراحل، به لطف استفاده از تایرهای ممتاز و عالی مارک کوپر (COOPER) که بر روی خودروی‌مان نصب شده بود، صورت پذیرفت. در بردی کوتاه (ابتدا خودرو در حالت خلاص قرار دهید) سیستم به اندازه کافی خوب کار می‌کند، اما پیشرانه بنزینی این خودرو فاقد آن حد از کشش و انعطاف‌پذیری است که در پیشرانه‌های دیزلی مشاهده می‌شود. وجود این پیشرانه موجب شد که قبل از درگیر شدن با مسیرهای آبی لحظاتی در فکر فرو رویم.


هاوال H9 از یک سامانه مناسب جهت کنترل حرکت در تپه‌ها برخوردار است، اما این سامانه از تنظیم‌کننده سرعت بی‌بهره است و تمایل به انجام عمل در دنده‌های بالاتر دارد، بالاتر از دنده‌هایی که ما متمایل به آن هستیم. همچنین بنا به ادعای هاوال، زاویه ورود این خودرو معادل 28 درجه و زاویه خروج آن از رمپ و سراشیبی‌ها معادل 23 درجه است. ضمن اینکه، فاصله کف آن از سطح زمین معادل 206 میلی‌متر است.

آیا با تمامی تفاصیلی که ذکر شد ما هاوال H9 را به‌جای فورد اورست و یا تویوتا فورچونر برمی‌داریم، جواب نه است، آن‌هم به این دلیل که مدل‌های مذکور نسخه‌هایی دیزلی هستند و از شبکه نمایندگی و سرویس وسیع‌تری نسبت به هاوال برخوردارند؛ اما در نهایت و بدون بحثی می‌توان گفت که هاوال H9 خودرویی تواناست.

"توانایی” یک کلمه شایسته برای توصیف هاوال H9 است. در واقعیت امر و بر اساس نظر تست کننده این خودرو، این مدل بهترین در میان سه‌گانه‌های هاوال می‌باشد. ضمن آنکه، کابین آن جادار است و از طراحی قوی هم بهره می‌برد و نیز سطوحی از قابلیت و توانایی را دارا می‌باشد؛ اما مجدداً تکرار می‌کنیم که پیشرانه این خودرو از توان کافی برخوردار نیست، تشنه سوخت است و از فقدان برخی تجهیزات، به ویژه تجهیزات مرتبط با ایمنی فعال، رنج می‌برد؛ تجهیزاتی که ما مایل هستیم که آن‌ها را در وسیله نقلیه‌ای مشاهده کنیم که آن را پریمیوم خطاب می‌کنند.


با توجه به سطح گسترده‌ای از رقابت که در این کلاس وجود دارد، آیا شما واقعاً مایلید که 50 هزار دلار را برای یک برند نسبتاً ناشناخته چینی هزینه نمایید، جواب این است: خیر، مایل نیستیم؛ اما داستان در اینجا مشابه همانی است که در هاوال H8 روی داد. هاوال برندی بی‌اهمیت اما رو به پیشرفت است، و هاوال H9 نشان داد که این مدعی چینی از زمره خودروهایی نیست که شما متکبرانه از کنارش رد شده و بینی خود را در مقابل آن بالا بگیرید.

نکات مثبت این خودرو از دیدگاه سایت «CARADVICE»

کابین هفت نفره جادار

تجهیزات لوکس مناسب ازجمله ماساژور صندلی‌ها

دارا بودن برخی از قابلیت‌های آفرودی

ارائه‌دهنده پاره‌ای از جذابیت‌ها در هنگام حرکت بر روی جاده

فرمانی بهتر از هاوال H8

نکات منفی این خودرو از دیدگاه سایت «CARADVICE»

پیشرانه کوچک که فاقد توان کافی است

تشنه مصرف سوخت با اکتان 95

بهای رو به بالا

لولای کناری درب عقب

غیبت بعضی از تجهیزات که ما ترجیح می‌دهیم که به طور استاندارد در این خودرو وجود داشته باشند.