پاسخ معنادار روحانی به گلایه های انتخاباتی

به گزارش پدال نیوز به نقل از خبرآنلاین، همایش «زنان، اعتدال و توسعه» فرصتی دوباره برای رئیس جمهور بود تا درباه انتخابات، گلایه‎های موجود درباره احراز صلاحیت‌ها و تاکید دوباره بر لزوم حضور مردم پای صندوق‎های رای، سخن بگوید.
 
او که مي گفت در آستانه انتخابات باید خیلی مراقب باشیم، از نامه‌ها و پیغام‌هایی خبر داد که به دستش مي رسد و حتي خیلی‌ها حضوری به او می‌گویند چرا این جور شد و آنجور نشد و چرا شما کاری نمی‌کنید؟ روحاني گفت: من همه مشکلات را می‌دانم و می‌فهمم که آنچه خیلی‌ها می‌خواستند و مطلوبشان بود، امروز پیش چشم آنها نیست. اما ما یک هدف بلند داریم و تدبیر یعنی عاقبت اندیشی و دیدن پایان کار. ‌می توان بلندتر حرف زد و اعلامیه داد؛ اما هدف مهم است و نباید آن را فراموش کنیم.
 
رئيس دولت يازدهم با بیان ایکه من هر کجا مشکلی دیدم سکوت نکردم گفت: هیچ مشکلی برای بیان مساله از نظر خودم نداشته و من هزینه‌ای را که مربوط به شخص من است پرداخت می کنم، اما خیلی مهم است که پایان کار را ببینیم. و بدانیم که می ‌توان با تدبیر و صبر و حوصله و با بسیج عمومی پای صندوق آراء برویم. ‌من احساس می‌کنم در برخی ازامور اگر درست نیاندیشیم، ممکن است جامعه را مایوس کنیم و عده‌ای بگویند برای چه پای صندوق آراء بیاییم؟ چه کسی را انتخاب کنیم.
 
روحاني سخنانش در اين مراسم را با موضوع انتخابات هم به پايان رساند و در ميان تشويق حاضران گفت: « وعده همه ماهفتم اسفند ماه پای صندوق رای برای انتخاب بهترین‌هاست».
 
اهم سخنان رئيس جمهور را بخوانيد:
 
*گاهی در یک فروشگاه برای خرید لباس فرزندتان آنچه ایده‌آل‌تان هست را پیدا نمی‌کنید، اما برای جلوگیری از سرما خوردگی فرزندان خود حتی لباسی را که با ایده آل شما هماهنگ نیست خریداری می‌کنید، پس بدانید در انتخابات هم اگر حضور نیابید فرزند و جامعه ما دچار مشکل می‌شود، پس همان طور که به ناچار از فروشگاه لباسی خریداری می‌کنید، ولو دلچسب شما نباشد حضور در انتخابات هم کاری لازم است.  در هر شرایط باید 7 اسفند پای صندوق انتخابات برویم.
 
*حضور در انتخابات را به عنوان وظیفه و مسئولیت بزرگ خود می‌دانیم. می‌دانیم اگر برویم نفع کمی به دست می‌آوریم و اگر نرویم قطعا ضرر می‌کنیم. پس بین نفع کم و ضرر قطعی ، ما نفع کم را انتخاب می‌کنیم.
 
* اعتدال یک شعار انتخاباتی نیست، بلکه یک گفتمان است. امروز در جامعه ما مشکل افراط و افراطیون وجود دارد و در منطقه نیز افراط و خشونت بلای جان مردم شده است.
 
* درگیری‌ها و کشتار در منطقه امروز به خاطر خشونت است که از فکر آغاز شده است. افراط از مشت و چماق شروع نمی‌شود، بلکه افراط از مغز شروع می‌شود و برخی فکر و اندیشه افراطی دارند و متاسفانه گاهی به نام دین افراطی می‌اندیشند و دین را افراطی تبیین می‌کنند . در حالی که اساس اعتدال از اندیشه و فکر آغاز می‌شود. نگاه برخی به دنیا افراطی است و معتقدند نباید به همه اعتماد کرد. نباید به غریبه‌ها و به آن طرف میزی‌ها اعتماد صد در صد کنیم در حالی که هر چیزی اعتدالی دارد.
 
* عده‌ای معتقدند هیچ مشکلی را نمی‌توان پای میز مذاکره حل کرد و فقط راه افراط و جنگ را بلد هستند و هیچ کار دیگری بلند نیستند. تفکر افراطی و تفرطی در جامعه داريم. در اوایل نهضت اسلامی نیز عده‌ای می‌گفتند مردم همه جا و به همه صورت باید در صحنه باشند اما عده‌ای دیگر حضور زنان در خیابان‌ها و شنیده شدن صدای آنها و سر دادن شعار توسط زنان را خلاف شرع عنوان می‌کردند.
 
*در هفته‌های آخر تبعید امام (ره) در پاریس یکی از علمای بزرگ این سوال را مطرح کرد که زنان در تهران به تظاهرات می آیند و شعار می‌دهند و فتوای برخی علما این است که زنان یا در تظاهرات شرکت نکنند و یا حداقل شعار ندهند اما امام فرمودند زنها هم می‌توانند به خیابان بیایند و هم شعار دهند. همچنین در نمازهای جماعتی که به امامت امام خمینی برگزار می‌شد زنان و مردان در کنار یکدیگر در صف‌های نماز جماعت حاضر می‌شدند و عده‌ای به این موضوع ایراد واردمی‌کردند، اما فتوای امام این بود که حتی زنان در صف جلوی مردان می‌توانند نماز بخوانند و این موضوع اشکالی ندارد.
 
*اوایل انقلاب عده‌ای ایراد وارد کردند که چرا اخبار را مرد و زن در پشت یک میز در بخش‌های مختلف برای مردم می‌خوانند و به این که زن و مرد پشت یک میز بنشینند و خبر بخوانند اشکال وارد می‌کردند و حتی برخی می‌گفتند آیا زن می‌تواند در انتخابات شرکت کرده و رای بدهد و رای دادن زنان را به معنای نقش داشتن آنها در ولایت و تولیت و اداره‌ی جامعه می‌دانستند. حتی در آن دوره رفتن دختران به دبیرستان از سوی عده‌ای با موازین اسلامی منافات داشت چه برسد به این که دختران به دانشگاه برود. اما بعد از پیروزی انقلاب امام (ره) راه را باز کردند.
 
*تجربه شخصی من پس از حضور در دانشگاه و مجلس شورای اسلامی این بود که خانم‌ها بدون اغراق اگر بهتر از نمایندگان مرد کار نکرده‌اند نقششان از آنها کمتر نبوده است.پس باید حضور زنان را باور کنیم. نمی‌شود خانم‌ها در عرصه‌ی علمی دوشادوش مردها پیش روند اما در حوزه‌ی اقتصاد با موانع رو برو باشند و ارزش کارشان کمتر محاسبه شود که این اتفاق غیر قابل قبول است.در توانمند سازی و حضور سیاسی و مدیریت زنان هنوز به نقطه مطلوب نرسیده‌ایم و باید برای آن برنامه ریزی کنیم.
 
* تفکرات فمینیستی را قبول نداریم اما تحجر را هم نمی‌پذیریم. نمی‌دانم عده‌ای بر چه مبنایی می‌گویند زن باید محصور در خانه برای همیشه بماند و این ها مثل این که حتی مقام و عظمت فاطمه زهرا (س) را هم به زور می‌پذیرند.