چالش خودروهای برقی در مسیرهای جنگلی و کوهنوردی

به گزارش پدال نیوز؛ حالا که برقی شدن خودروها به خودروهای پیکاپ، شاسی‌بلند و تفریحی سرایت پیدا کرده و روند افزایشی به خود گرفته، خانواده‌ها هم از آن برای ماجراجویی و رفتن به دشت و صحرا استفاده می‌کنند. اما اضطراب پیمایش همچنان بر ماجراجویی در دشت و صحرا سایه افکنده، چون هیچ‌کس دوست ندارد در مسیرهای جنگلی یا بیابانی، به دلیل تمام شدن باتری در راه بماند. مدل‌های هیبریدی (برقی-بنزینی) قابل شارژ با پریز برق حداقل این امکان را دارند که وقتی باتری خالی شد، باک آن را با بنزین پر کرد.

جنرال موتورز، فورد، جیپ و ریویان، در تبلیغات مدل‌های هیبریدی پلاگین (قابل شارژ با پریز) می‌گویند که با این خودروها می‌توانید هروقت خواستید به هرکجا که می‌خواهید بروید. در هفته‌ای که گذشت، برند وینباگو از نمونه اولیه یک خودروی آر.وی رونمایی کرد که پک باتری ۸۶ کیلوواتی آن استفاده از وسایل برقی داخل آر.وی را ممکن کرده است. پیمایش این ون مخصوص به ازای هر بار شارژ فقط ۱۲۵ مایل است، بنابراین برای مسافرت‌های طولانی مناسب نیست. مرکز خدمات پارک ملی در آمریکا می‌گوید که در پارک‌های ملی از جمله یلوستون و یوسمیتی تاکنون ۱۴۰ جایگاه شارژ خودروهای برقی ایجاد شده است. برخی از خودروسازان برقی در آمریکا برای تبلیغ برند هم که شده، در تفریحگاه‌های مهم و در مسیرهای کوهنوری یا دره‌نوردی با نام و نشان خود جایگاه‌های شارژ باتری خودرو ایجاد کرده‌اند. برای مثال ریویان، ‌‌‌ که اولین وانت برقی را در آمریکا به تولید انبوه رساند در مکان‌های مختلف جایگاه شارژ خودروی برقی ایجاد کرده است.

برند جیپ با شرکت الکتریفای آمریکا قرارداد منعقد کرده است.‌‌‌ الکتریفای آمریکا از شرکت‌هایی است که در توسعه شبکه جایگاه‌های شارژ خودروهای برقی فعال است. برخی از این ایستگاه‌های شارژ خودرو، به پنل‌های خورشیدی مجهز هستند و خودشان با نور خورشید برق را ذخیره می‌کنند. بر اساس این قرارداد بناست با برند جیپ در مسیرهای کوهنوردی در کالیفرنیا جایگاه‌های شارژ خودرو نصب شوند تا برای خودروی هیبریدی پلاگین رانگلر جدید جیپ تبلیغ باشد. اما مهم‌ترین مشکل این جایگاه‌ها این است که شارژر آنها سطح۲ (۲۴۰ ولت) است که بسیار کُند عمل می‌کند. به بیان دقیق‌تر به ازای هر یک ساعت شارژ در این جایگاه فقط می‌توان ۲۵ مایل به پیمایش این خودروها افزود. بهترین حالت استفاده از این شارژرها برای کسانی است که شب تا صبح را می‌مانند و باتری خودرو حداقل ۸ ساعت برای پر شدن وقت دارد. جنرال موتورز برای خودروهای هیدروژنی (پیل سوختی) خود از جایگاه‌های شارژ قابل حمل جریان مستقیم با سرعت بالا استفاده کرده است که زمان کوتاه‌تری برای پر شدن باتری خودرو نیاز دارد. اشکال این شارژرهای قابل حمل این است که باید حتما باک هیدروژن آن همیشه پر باشد. از آنجا که زیرساخت‌های جایگاه‌های سوخت هیدروژن در هیچ جای دنیا گسترش نیافته، سوخت‌های هیدروژنی و خودروهای پیل سوختی راه بسیار طولانی در پیش دارند. به احتمال زیاد این شیوه به این زودی در بین مردم گسترش پیدا نخواهد کرد. با این حال خودروسازانی مثل جنرال موتورز و تویوتا از همین حالا در فکر روزی هستند که این نوع خودروها گسترش پیدا خواهند کرد. رفتن به دشت و صحرا و ماجراجویی در حیات‌وحش با خودروهای برقی دوستدار محیط‌زیست، هرچند رویای شیرینی است اما هنوز زیرساخت‌های لازم برای آن به‌ویژه از لحاظ جایگاه‌های شارژ باتری فراهم نیامده است.