اولویت های صنعت خودرو پس از توافق ایران و چین چیست؟

به گزارش پدال نیوز به نقل از خودروکار، در شرایطی که در صورت به تصویب رسیدن سند برنامه ۲۵ ساله همکاری جامع ایران و چین، حمل و نقل به عنوان یکی از رئوس همکاری دو کشور مدنظر قرار خواهد گرفت، بر این اساس این احتنال وجود دارد که صنعت خودرو نیز یکی از ارکان این همکاری باشد اما در این میان این پرسش مطرح می شود که از بین گزینه هایی همچون مونتاژ خودرو، طراحی و تولید پلتفرم مشترک و یا خرید پلتفرم کدام یک در اولویت قرار خواهند گرفت؟

بابک صدرایی، کارشناس صنعت خودرو با تاکید بر این که هرگونه دستاورد مثبت از این توافق بستگی به قراردادی دارد که منعقد می شود، می گوید: اگر اولویت های این قرارداد مشخص شده باشد می توان در مرحله نخست نسبت به تولید خودروهای به روز با همکاری چینی ها اقدام و تعدادی از پلتفرم ها را از آن ها خریداری کرد و در مرحله پایانی تولید خودروی مشترک برای منطقه و بازارهایی که امکان ورود به آن وجود دارد نظیر بازار روسیه و آفریقا مدنظر قرار گیرد.

وی با تاکید بر این که این قرارداد به نحوه مدیریت و اهدافی که قرار است شکل بگیرد، بستگی دارد، می افزاید: خرید تعداد زیادی پلتفرم از چینی ها و طراحی خودروهای مشترک در فاز دوم به دلیل بالا بودن ظرفیت موجود در ایران و چین می تواند در رئوس این توافق باشد.

این کارشناس صنعت خودرو در خصوص دلایل اجرایی نشدن این روند در صنعت خودرو در همکاری با چینی ها می گوید: در مرحله نخست باید دید بازار خودرو ایران تا چه اندازه در اختیار خودروسازان چینی بوده که برآوردهای انجام شده نشان می دهد این سهم در سال های گذشته کمتر از 10 درصد بوده است و با این شرایط برای خودروساز به صرفه نیست که نسبت به تولید و برنامه ریزی برای آن در کشور اقدام کند.

صدرایی ادامه می دهد: در صورتی که این سهم در بازار افزایش یابد و مشارکت بیشتری میان خودروسازان چینی با داخلی به وجود آید این همکاری مشترک صرفه بالاتری برای آن ها خواهد داشت تا در زمینه تولید با خودروسازان ایرانی همکاری کنند دز این شرایط ساخت قطعه، انتقال دانش فنی و مهندسی صرفه بیشتری خواهد داشت.

وی با اشاره به سهم 80 درصدی دو خودروساز از بازار خودرو ادامه می دهد: همزمان با افزایش قیمت ارز قیمت این خودروها نیز افزایش یافته و سهم بازار آن ها کاهش یافته این در حالیست که برخی از این شزکت ها حتی از ایران خارج شده اند بنابراین برای تولید سالانه 50 هزار خودرو که سهم هر برند به شدت پایین خواهد بود، به هیچ عنوان به صرفه نیست تا نسبت به داخلی سازی و توسعه اقدامات اقدام کنند.

این کارشناس صنعت خودرو با بیان این که اگر در این توافق همکاری، مشارکت و سهم بازار بیشتری به چینی ها تعلق بگیرد حضور آن ها نیز در صنعت خودرو ایران پررنگ تر خواهد شد، می افزاید: وقتی سهم بیشتری از بازار در اختیار آن ها قرار بگیرد و وارد بخش خصوصی شوند و یا با خودروسازان داخلی قراردادهایی منعقد کنند، خودروسازان داخلی ناگزیرند برای تولید خوروهای جدید نسبت به افزایش تیراژ اقدام کنند و در عین حال نسبت به انعقاد قراردادهایی با هدف افزایش میزان ساخت داخل اقدام کنند در این شرایط داخلی سازی افزایش می یابد و می توان پلتفرم هایی تولید کرد که بر اساس توان ایرانی طراحی و تولید شود.